Hoofdcategorieën
Home » One Direction » just a movie » fifty nine
just a movie
fifty nine
Rond elf uur 's avonds liepen we naar het station van Amsterdam om met de trein terug naar Eindhoven te gaan. Phoebe lag slapend tegen de schouder van Alex aan. Als ik in slaap zou vallen zouden we waarschijnlijk ergens in Maastricht eindigen. Aangezien alleen Phoebe en ik wisten waar we uit moesten stappen en welke bussen we nodig hadden om bij mij thuis uit te komen. Ik keek naar Janice. Die lag slapend tegen Edwards linkerschouder. Martin sliep tegen de rechterschouder van Edward. Edward probeerde zo min mogelijk te bewegen. Ineens dacht ik wat er zou gebeuren als Edward en Janice zouden gaan daten. Meteen verwierp ik die gedachte. Die twee zaten vast in de friendzone. En daar zouden ze waarschijnlijk niet meer uit komen. De ene keer hadden ze discussies over eekhoorntjes en de andere keer vertelden ze elkaar hun grootste geheimen. Maar op dat gebied was ik even erg als in leeftijden schatten. Het kon zo zijn dat ze stiekem een relatie hadden waar ze niet voor uit durfden te komen. Ik grinnikte. De gedachte alleen al was grappig. Enorm grappig. Edward die ergens niet voor uit durfde te komen. Hij kon nooit geheimen bewaren. Hij flapte ze er altijd uit in zijn slaap of als hij er niet met zijn gedachten bij was. Alex streelde Phoebe's haren. Phoebe glimlachte in haar slaap. Lyam hield alleen maar mijn hand vast. Nooit geweten dat zo'n simpel gebaar zoveel liefde met zich meebracht. Mijn maag maakte weer een sprong die nog niet was uitgevonden. Dat was lang geleden. Volgens mij. Ik wist het niet meer. Als Lyam bij me was verloor ik elk besef van tijd. Ineens stond ik op en ging rondjes door de coupé rennen.
'Wat ben jij aan het doen?' vroeg Lyam terwijl hij me verbaasd aankeek.
'Moet. Wakker. Blijven.' hijgde ik. Ik had mijn conditie een beetje verwaarloosd. Een klein beetje maar. Oke, misschien een heel klein beetje veel.
'Wakker blijven?' vroeg Edward terwijl hij zo min mogelijk probeerde te bewegen. Zelfs zijn mond bewoog bijna niet. Als ik niet aan het rennen was had ik me kapot gelachen. Letterlijk. Dan had je me van de muren kunnen schrapen. Lyam moest even lachen en keek me toen aan met een smekende blik. Die blik sprak boekdelen.
'Nee Lyam, ik ga niet eventjes slapen en jou laten beloven dat je me over een half uurtje wakker maakt. Dan vind je me er waarschijnlijk weer zo mooi uitzien of zoiets en dan laat je me lekker slapen. Met als gevolg dat we ergens aan de andere kant van het land uitkomen en dan zijn we nog verder van huis. Letterlijk!' pufte ik terwijl ik nog drie rondjes rende. Lyam lachte schaapachtig.
'Zo zou het er inderdaad uitzien Lyam. Lady kan goed beelden schetsen.' zei Edward terwijl hij bijna niet bewoog. Alex had nog steeds niets gezegt. Ik keek zijn richting op en zag dat hij sliep.
'Volgens mij heeft Janice nog wat dextro in haar tas zitten. Omdat ze de laatste tijd de neiging heeft om flauw te vallen enzo. Krijg je daar niet een enorme energieboost van?' zei Edward terwijl hij wild gebaarde met zijn rechterarm. Alleen zijn rechterarm. Zijn linkerarm liet hij gewoon hangen, om Janice niet wakker te maken. Misschien zaten ze minder vast in de friendzone dan ik had verwacht.
'Vind ze het niet erg als ik in haar tas zit?' vroeg ik terwijl ik langzaam stopte met rennen.
'Natuurlijk niet!' Edward gilde het bijna. Toen herinnerde hij zich dat Janice (en Martin, Phoebe en Alex) sliepen en hij ging fluisterend verder.
'Voor Janice ben je zo ongeveer de hemel. En de aarde. Die vind het echt niet erg als je probeert wakker te blijven.' Ik zag de logica er wel van in. Maar dat van de hemel en aarde deed me blozen. Dat was iets minder.
'Daar heb je mijn aardbeitje weer!' grinnikte Lyam. Ik gromde. Edward pakte de tas van Janice en gooide hem naar mij. Terwijl hij zo min mogelijk met zijn linkerkant bewoog natuurlijk. Misschien zaten hij en Janice helemaal niet in de friendzone. Maar misschien ook wel. Ik kreeg er hoofdpijn van dus pakte ik de tas aan en at de dextro die ik erin vond. Ik ging weer naast Lyam zitten. Na vijf minuten kreeg ik een energieboost van hier tot Tokyo. Ik ging weer rondrennen, maar dit keer omdat ik energie kwijt moest. Lyam lag helemaal dubbel van het lachen. Edward ook, maar hij deed zijn best om niet te bewegen. Waardoor ik dus weer over de grond rolde van het lachen.
Reacties:
Wahahhahahhaha llz
Dextro is lekker
En ik heb nu heel erg de neiging om naar buiten te gaan en rondjes te rennen
Lolz
ik snap niet hoe mensen energie van dextro krijgen! ik ben nogsteeds even lui!!