FanFic.nl

Het was precies vijf minuten voor beltijd. Bij elke seconde die voorbij ging tikte ik met mijn potlood op het plastieken mapje voor me. Mevrouw MacDonald was weer eens aan het vertellen over haar man die zich had opgesloten in de badkamer, omdat hij er een plasma tv had geplaatst. Complete zever, dacht ik steeds weer bij mezelf. Volgens mij had de arme stakker er zich opgesloten, omdat hij zijn vrouw niet meer onder ogen wou komen. Ik zou hem geen ongelijk geven. Er stonden wel honderd puisten in haar gezicht en niet van die kleintjes. Nee, van die grote puisten die elk moment zouden kunnen openspatten. Bah!

De bel ging en ik was als eerste de klas uit. Ik keek gehaast om me heen alsof ik elk moment een wedstrijd lopen moest beginnen. Gevonden, twee meters van mezelf verwijderd kwam Maïte me tegemoet lopen. Ook zij zag eruit alsof ze een wedstrijd moest lopen en dat alles, omdat we straks het nieuws zouden horen. Het nieuws waarop we al maanden wachten. ‘Komaan, niet treuzelen, lopen!’ Maïte liep gewoon door terwijl ze de woorden uitbracht en sleurde me aan mijn pols mee naar buiten. We liepen samen met snelle pas naar het fietsenhok waar de fietsen tegen elkaar aanstonden geleund.

Beiden hadden we koude handen en roze wangen van het fietsen. Verschrikkelijk, winter, veel te koud, verderop zag ik al het geel geschilderde hek van onze voortuin. Mijn vader stond er lustig te snoeien in de kou en mijn moeder kwam naar buiten met een schaal koekjes toen ze me hoorde rinkelen met mijn fietsbel. Jullie sprongen van jullie fiets af en zette die tegen het tuinhuisje aan. Hmm, cookies, ik koos kieskeurig een koekje uit de schaal en gaf mijn moeder vervolgens een kus.

‘Hebben ze al gebeld?’ Mijn stem galmde door de gang en mijn moeder beantwoorde me met een schuddend hoofd. Ik ging samen met Maïte in de zetel zitten en zette de tv aan. Saai, saai, stom, hebbes, ik stopte met zappen en samen begonnen we te kijken naar Sesamstraat. Er was toch niets anders plezant op dit moment van de dag.