FanFic.nl

Scherven

Moments

Ze was alleen thuis. Haar moeder was op het werk, zoals het hoorde overdag. Oma was dood, dus die was er ook niet. Niemand om haar te storen. Toch sloot ze zich op in haar eigen kamer. Ze had een briefje op haar deur geplakt, voor het geval er iemand van plan was binnen te komen. Niet dat ze dat verwachtte. Voorlopig niet. Uiteindelijk wel. Over een dag of twee. Het idee liet Joy onverschillig. Jody joeg het angst aan.
Daarom deed ze het ook. Vanwege Joy, en vanwege Jody. Omdat twee mensen niet in één lichaam konden bestaan. Niet onder deze omstandigheden. Joy voelde niets, nog steeds niet. Geen emoties. Joy was degene die geld verdiende, degene die gewetenloos leefde omdat ze simpelweg niet over een geweten beschikte. Joy was de vrouw met de leeftijd van een meisje.
Jody was het meisje, jong, kwetsbaar. Jody voelde wel, emoties. Vroeger kon ze die doorstaan met hulp van haar vader, haar beschermengel, degene die er altijd voor haar was. Ze vertrouwde hem niet meer. Voor geen cent. Hij kon haar niets meer wijsmaken. Hij was weggegaan en hij had Jody met zich meegenomen. Als hij weg was gebleven, zou er niets aan de hand zijn geweest. Maar hij was teruggekomen. Hij had Jody mee teruggenomen.
Jody en Joy konden het niet met elkaar vinden.
Joy voelde niets en daarom kwamen de klappen bij Jody twee keer zo hard aan. Drie keer zo hard. Het meisje huilde zichzelf in slaap, elke dag, elke nacht. Ze snapte het niet en ze wilde het niet snappen. Ze rolde zich regelmatig op in bed, niet in staat om te gaan met de pijn die zich binnenin haar verspreidde, door haar aderen kolkte. Jody dronk niet, rookte niet, gebruikte geen verdovende middelen. Ze voelde alles. Ze merkte alles. Ze kon het niet hebben. Jody kon het niet, en Joy kon het niet. Ze konden het allebei niet en ze hadden constant ruzie. Daarom deed ze het.
Ze had alles klaargelegd, op haar bed. Ze had het verschoond: frisse lakens, een nieuw kussensloop, een onderlaken. Alles rook naar roosjes, wat tegenstrijdig was met de helderblauwe kleur van de lakens. Dezelfde helderblauwe kleur als haar eerste keer.
Helderblauw.
Haar eerste keer.
Ze glimlachte.


De zon scheen fel en ze overwoog even het gordijn te sluiten. Joy vond het niet nodig, kostte alleen maar extra moeite. Jody had liever dat de gordijnen wel gesloten werden, dat maakte het allemaal een beetje minder luguber. Als je iets in het donker deed, kon je het ontkennen. Dan kon je doen alsof het niet gebeurde. In het licht was alles echt. In het licht kon alles waargenomen worden. In het licht zou het contrast zo groot zijn.
Uiteindelijk sloot Jody één gordijn en liet Joy het andere gordijn open. Zo zou het contrast iets minder groot zijn, een klein beetje, maar niet heel veel. Gewoon een beetje.
Ze had alles klaargelegd op haar bed.
Ze ging op de rand zitten. Joy had een rokje aan, en naaldhakken, en een hemdje. Het rokje was van spijkerstof, de naaldhakken zwart en het hemdje eveneens zwart. Haar haar zat in een paardenstaart, hoog op haar hoofd, zelfgemaakt. Ze glimlachte opnieuw.


Ze had haar borstel netjes opgeruimd. Ze had haar lippen roodgeverfd met lippenstift, haar ogen zwart gemaakt met mascara en oogpotlood.
Ze had de rest van het materiaal in de keuken gevonden, en in de badkamer. Dat had ze ook overwogen, eerst, de badkamer. Toen besefte ze zich dat haar moeder daar vaker kwam. Dat ze dan zou schrikken. Dat wilde ze haar niet aan doen, dus hield ze het op haar eigen kamer.
Ze had alles klaargelegd op haar bed.
Simpel. Het lag daar gewoon, te liggen, te wachten. Ze kon ermee doen wat ze wilde. Ze kon zich nog bedenken.
Ze zou zich niet meer bedenken.
Het lag er niet voor niets.
Ze pakte het op, het mesje, smal, gloednieuw. Scherp. Ze voelde met haar vingertop aan het de scherpe kant, alsof ze de scherpte wilde controleren. Eerst zachtjes. Haar huid deukte in, lichtjes, slechts een heel klein beetje.
Iets harder. Iets dieper. De huid gaf mee. Er vormde een druppel, langzaam, onschuldig. Dieprood. Ze stopte het vingertopje in haar mond en likte het bloed eraf. Toen ze de vinger uit haar mond haalde, vormde de druppel opnieuw. Net zo rood. Eerst ook hetzelfde voormaat, maar ze liet het ding langer doorgroeien. Steeds groter. Tot de druppel het niet meer aankon en in een dun straaltje langs haar vinger naar beneden begon te lopen. Over haar hand, langs haar pols. Net als Jody af en toe. Zodra de spanning teveel werd, knalde het als het ware uit elkaar. Ze glimlachte.


Ze had dieper gesneden dan ze gedacht had, maar dat deed er niet toe. Ze voelde het niet. Daarbij zat het toch op de verkeerde plek.
De afscheidsbriefjes lagen op haar bureau, maar op de één of andere manier kreeg ze plotseling het idee dat haar afscheid niet volledig was. Het was Joy die dat vond en het was Joy die er verandering in maakte. Ze plaatste haar verwonde vinger op het dekbed en trok een streep. Nog een streep. Ze bleef strepen trekken tot haar vinger geen bloed meer produceerde. Zonder het zich te realiseren zette ze het mesje in de volgende vinger, zag vers bloed naar buiten druppelen, maakte haar creatie af. Ze keek ernaar. Alleen dat. Ze keek ernaar terwijl het bloed uit haar vingertoppen de grond sierde. Papa, stond er. Papa.
Ze pakte het mesje opnieuw op en zette het op de juiste plek, de definitieve plek. Het was mooi geweest, vond Joy. Het was teveel, vond Jody. Het mesje drukte in de huid. De huid deukte in, eerst. Daarna gaf het mee en vormde er een druppeltje. Het eerste druppeltje. Het tweede druppeltje. Nog meer druppeltjes. Het bloed nam Jody met zich mee. Het nam Joy met zich mee. Het nam beide meisjes met zich mee en in tegenstelling tot papa zou het geen poging doen terug te komen. De druppeltjes versmolten en liepen langs haar pols, over haar arm, voegden zich bij de druppeltjes die zich reeds in het vloerkleed hadden gevestigd. Het werd steeds roder, steeds donkerder, steeds natter. Ze dacht aan haar moeder. Ze dacht aan Joan en aan Paul. Vooral dacht ze aan haar vader, en aan het lang beloofde plekje in de hel dat ze eindelijk in mocht nemen. Ze glimlachte.

Misschien ben ik morgen wel dood.

Reacties: