FanFic.nl

Layla en Sneep

H7 Londen

H7 Londen

Layla rende door de straten van Londen met Sneep en Mariska achter der aan tot ze slippend tot stilstand kwam bij een winkel voor jurken en trouwpakken. Jes gevonden, dacht ze hijgend. Ze keek achter om en wees. ‘Hier moeten we zijn.’ De andere twee knikten en samen gingen ze naar binnen. Maar net als ze binnen zijn horen ze een stem: ‘Layla,’
Een vrouw met rood haar komt op het drie tal af rennen. ‘Nooit gedacht jou hier nog eens te zien.’zei de vrouw terwijl ze Layla omhelsde. Layla lacht. ‘Hoe gaat het met je?’vraagt ze. ‘Goed,’antwoord de vrouw. ‘En hoe gaat het met jou?’ ‘Met mij gaat het goed.’zei Layla lachend. Toen keek de vrouw over Layla’s schouder. ‘En wie hebben we hier?’vroeg ze Sneep aankijkend.
‘O dit is Severus Sneep,’zei Layla. ‘Mijn verloofde, Severus dit is Amelia Pierce, een oude klas genoot van me.’ Aangenaam, zei Amelia glimlachend. ‘Van het zelfde,’antwoord Sneep en ze schudden elkaar de hand. ‘En Mariska ken je natuurlijk wel,’ Mariska en Amelia lachen. ‘O ja natuurlijk, wie kent onze jonge meid nauw niet.’zei Amelia lachend. ‘Het meisje dat beleeft en brutaal te gelijk was, heel Londen heeft het over je.’ Mariska glimlacht. ‘Fijn,’ dan zit ze Sneep met zijn normale gezichtsuitdrukking naar haar kijken. ‘Wat?’vraagt ze onschuldig aan haar leraar, maar hij schudt alleen zijn hoofd.
Amelia wendt zich tot Layla. ‘Zo dus je bent hier om een leuke jurk voor jou te vinden en een leuk pak voor je man.’ Layla knikt en een leuk bruidsmeisjes jurk voor Mariska,’
‘als of ik daar blij mee ben,’ zei Mariska, Zowel Layla en Amelia beginnen te lachen en keken elkaar aan. ‘Goed, meneer Sneep,’zei Amelia tegen Sneep. ‘Aan gezien Layla Mariska nog steeds moet vertellen hoe leuk een jurk staat, beginnen we alvast met u.’Sneep knikt kust Layla en loopt Amelia achter na. Zodra ze weg zijn kijkt Mariska Layla aan. ‘Denk maar niet dat je me kan vertellen dat een jurk me leuk staat, want je haalt me toch niet over,’Ze zwijgt even en gaat dan verder. ‘Ik trek alleen die jurk aan omdat je met Sneep gaat trouwen, en misschien ook nog bij speciale gelegenheden, maar verder niet.’ Layla glimlacht en omhelst haar. ‘Dat is meer dan genoeg.’ Mariska glimlacht terug. ‘Zodra Amelia terug is met Severus zal ik zeggen dat jij aan de beurt ben.’Ze hoorde Mariska al kreunen. Lachend ging ze een bank zitten. ‘Zeg Mariska ga jij eigenlijk naar dat bal?’
Mariska schudde haar hoofd. ‘Nee, niks voor mij.’zei Mariska. ‘Ik ga voor de buiten lucht.’Layla lachten. ‘Ja, zodra het druk word ben jij hem gevlogen,’ Mariska glimlachte. Drie kwartier lang zaten Layla en Mariska te praten over de trouwdag toen opeens Sneep achter het gordijn vandaan kwam en de twee opkeken. ‘Wow, Professor, erg mooi.’zei Mariska. Layla knikte instemmend. ‘Ja, schat,’zei ze. ‘Je ziet er mooi uit.’ En dan kust ze hem op zijn lippen. Mariska maakt een braakgeluid en loopt naar achter. ‘En net ik had dat moeten zien,’Horen ze haar mompelen.
Sneep glimlacht. En drukt Layla’s hoofd tegen zijn borst aan en streelt door haar haren. Maar dan voelen ze allebei een koude windvlaag van een deur die open gaat. Ze kijken allebei om en Layla’s hart begint sneller te slaan en ze gaat achter Sneep staan. ‘Daniël,’fluistert ze geschrokken. ‘MARISKA,’roept ze, en nog geen twee tellen later komt Mariska de kamer binnen rennen in een vergeet me nietjes blauwe jurk. ‘Wat is er? ‘vraagt ze, tot dat ze Daniël ziet. ‘O man.’ Zei ze. Dan komt Amelia binnen rennen met haar toverstok. ‘Layla,’zei ze. ‘Ga naar achter.’
‘Nee, Layla je blijft hier.’Zei Daniël. Sneep kijkt langs Daniël heen en ziet tot zijn grootste schrik Bellatrix Van Detta, Lucius Malfidus en Vleesschouwer achter Daniël staan. ‘Ja, daar sta je van te kijken hé, Professortje,’Zei Daniël vals. ‘Ja, eigenlijk wel, Daniël, of hoe je ook heet,’zei Sneep. ‘En wat moet je eigenlijk van ons?’ Sneep voelde hoe Layla angstig zijn rechter arm beet greep toen Daniël binnen kwam.
‘Een beetje minder brutaal jij,’zei Daniël. ‘Je weet wel waarom ik hier ben, of niet?’ Sneep hield Layla stevig in zijn armen vast. ‘Layla,’fluisterde hij en zijn hart bonkte hevig in zijn keel en tegen zijn borstkas. ‘Je bent hier voor Layla.’
Daniël glimlacht. ‘Ja, dat klopt, dus wat doe jij met mijn vriendin?’ ‘Kijk om je heen,’Snauwt Sneep. Daniël laat zijn gezicht spottend door de zaak gaan. ‘Geen idee, en Layla jij gaat met ons mee, nu.’
Layla schud haar hoofd. Ze had gehoopt dat ze Daniël nooit meer tegen zou hoeven komen. Ze bleef in Sneep armen en zei: ‘Nee, Daniël, ik blijf bij Severus. Mijn hart ligt bij hem.’ Sneep hield Layla nog dichter tegen zich aan. Hij kon het niet geloven, “Mijn hart ligt bij hem”� zei ze, ik ben zo gelukkig dacht hij. Zijn hart ging zo snel dat hij bang was dat Daniël of de dooddoeners het snelle ritme van zijn hart konden horen. Maar Layla hoorde zijn hart wel en glimlachte. ‘En ik laat me bovendien niet door zo’n armzalige man als jij bevelen,’
Maar dan lopen de overige drie dooddoeners naar binnen. ‘Fijn,’mompelt Mariska, ‘Nog meer ongedierte. Heey, moeten jullie oelewappers niet terug naar Azkaban?’ riep ze naar de dooddoeners. Layla proest het uit, alleen Sneep’s gezicht liet geen emotie zien. Maar van binnen begon hij te lachen. ‘Daar ga je spijt van krijgen kleine,’Zei Bellatrix. En ze trekt haar toverstok en richt die op Mariska. ‘Niet doen, Bellatrix,’Zei Daniël kalm. ‘Dat vindt ze alleen maar leuk,’ Reken daar maar op, Dacht Mariska grijnzend. Toen begon Lucius te spreken. ‘Mevrouw wist u al dat Daniël een dooddoener is?’ ‘Nee,’Zei Layla, ‘Maar het verbaast me niks,’ ‘Maar wist u ook dat uw lieftalige verloofde een dooddoener is,’ Sneep’s ogen worden groot. ‘Ik geloof dat Mariska u wel eens heeft verteld wat dooddoeners doen?, Zoals mensen vermoorden en Martelen,’ Ging Lucius verder. ‘Uw geliefde heeft ook een paar van die dingen op zijn naam staan.’
Layla keek Sneep aan. ‘Is dat waar, Severus?’vroeg ze met grote ogen. Maar hij antwoord niet en staart naar zijn schoenen. ‘Is dat waar?,’vraagt Layla op nieuw met stem verhevig. Maar Sneep antwoord nog steeds niet. ‘SEVERUS SNEEP, KIJK ME AAN,’zei Layla. Langzaam keek hij haar aan, de tranen waren over zijn wangen gerold. ‘Ik vraag het je nog één keer, is het waar?’ Langzaam knikt hij. Layla schud haar hoofd. ‘Dat had ik nooit van je verwacht, Severus,’zei ze en haar stem trilt van verdriet. Langzaam loopt ze achter uit richting de deur. Ze opent haar mond om wat te zeggen maar dan doet ze hem weer dicht, zucht haar hoofd en rent huilen de winkel uit en verdwijnt uit het zicht. Daniël kijkt grijnzend naar de bedroefde Sneep. Jammer voor je, denkt hij. Dan wend hij zich tot zijn collega’s. ‘Ons werk zit er op, ik ga mijn geliefde even halen.’de andere grijnzen ook. Mariska die het drama de hele tijd had bekeken kookte van woede. Hoe kon Daniël dit doen. Ze mocht Sneep dan wel niet, maar ze zag dat Layla bij hem gelukkig was en het was toch zeker weten haar leraar. Ze kijkt naar Sneep die gebroken op een stoel is gaan zitten. De arme man. Dacht ze. Hier zal hij voor boeten. Mariska ademt rustig door haar neus en op het moment dat ze door haar mond uitblaast, gaan haar handen naar voren en blaast ze de vier dooddoeners tegen de raam, maar omdat het kogelwerend is kunnen ze er niet door heen en breken ze hun neus. “Wie hem kaatst krijgt hem terug,’mompelt ze. Daniël kijkt razend om en ziet Mariska staan. ‘JIJ,’brult hij. ‘Ja, Danny,’Zei Mariska. ‘Ik, en denk maar niet dat ik klaar met jullie ben, om zomaar deze mensen uit elkaar te drijven.’ ‘Lucius,’zei Daniël, ‘Haal Layla terug.’Malfidus knikt en verdwijnselt. ‘Ach, het kleine meisje is boos,’Zei Bellatrix. ‘Wat schattig en lief,’ zei Daniël erachter aan. ‘Oké, dat is de druppel, klein tot daar aan toe, maar mij dan ook nog lief en schattig noemen?, dat gaat te ver.’Mariska loopt op Daniël af, slaat ondertussen Bellatrix en Vleesschouwe met luchtsturing bewusteloos en geeft Daniël een kei harde trap in zijn kruis. Maar op dat moment komt Layla binnen, met Malfidus achter haar. ‘Mariska’ roept ze uit. Haar ogen zijn rood van de tranen, maar dan loopt Sneep op haar af, ook zijn ogen zijn rood, ‘Layla,’zei hij gesmoord, ‘Ik ben dan een dooddoener, maar ook een mens en ik hou van je,’ ‘O, Severus,’zei Layla en haar ogen beginnen weer te tranen, maar dan komt Daniël op hun af, Sneep kijkt en met een zwiep van zijn toverstok en Daniël valt stijf op de grond. ‘Ja, goed zo Professor.’ Roept Mariska.
‘Dank je, Mariska,’Zei Sneep. Maar dan horen ze een klikt, het is het geluid van een trekker, geschrokken kijken de drie naar de plek waar Daniël nog versteend lag. En tot hun schrik zien ze dat Malfidus de vloek van de totale verstijving ongedaan had gemaakt.
‘Nu ben ik pas echt kwaad.’zei Daniël terwijl hij zijn magnum pistool zorgvuldig op Sneep’s hart richt. ‘Dat kan ik niet toe staan Danny,’Zei Mariska en trekt haar pistool. Hoe komt ze daar nauw weer aan dacht Layla. Ik zal straks een hartig woordje met haar moeten spreken. Mariska schiet in Daniël’s arm, maar dan schiet Daniël Layla neer. ‘NEE,’roept Sneep en legt Layla op zijn borst terwijl zijn hart hevig bonkt en overloopt van verdriet. ‘Ugh, het komt wel goed.’zei ze en sloot haar ogen. Sneep legt Layla op de grond. ‘Nee, Layla hou vol,’zei hij terwijl hij haar hand vast houd. ‘je mag niet sterven. Zo’n lot verdien je niet,’
‘De Politie en de Ambulance komen er aan.’ zei Amelia tegen Sneep, die knikt. ‘Dank je.’
Ondertussen had Mariska de vier dooddoener vast gebonden en hun toverstokken af gepakt. ‘Jullie gaan naar het bureau,’zei ze. ‘Jullie staan onder arrest van poging tot moord.’ Mariska was dan geen agent, maar ze keek altijd naar CSI, en andere misdaad series.
5 Minuten later rijd de Ambulance met Sneep, Mariska en Layla weg, Daniel en de dooddoeners waren mee genomen door de politie.

Op Zweinstein zit Astrid half te slapen in de klas. Op dat moment staat er iemand voor haar en ze kijkt op. ‘O professor,’zei ze. Voor haar stond Remus Lupos. Lupos viel in omdat Omber opeens ziek was geworden, al wist iedereen dat Fred en George erachter zaten. ‘Was het laat gister?’vroeg hij toen hij haar aan keek. ‘Ja,’zei ze. Ze kon hem niet zeggen waarom om, maar ze wist dat hij ook een weerwolf was. ‘Professor,’zei ze, ‘Het is toch vanavond weer volle maan?’ Lupos knikte. ‘Nauw ziet u, ik kan niet naar het bal omdat, omdat, nauw ja de zelfde rede als u.’
‘Aha,’zei hij.
‘U begrijpt me?’vroeg ze. Lupos knikt en zei: ‘Geen zorgen, je geheim is veilig bij me.’ Astrid gaat wat ongemakkelijk zitten. ‘Ik wil niet dat me vrienden er achter komen.’zei ze tegen Lupos. ‘Ik ben bang dat ze me zullen haten, of bang worden,’ ‘Maar natuurlijk,’zei Lupos vriendelijk. ‘Ik begrijp wat je bedoelt. Toen ik vroeger op Zweinstein zat had ik vrienden maar ik was bang dat ze me zouden haten als ze er achter kwamen dat ik een weerwolf was.’Hij Zweeg even terwijl hij terug dacht. ‘Maar dat deden ze niet, Ze werden zelf dieren.’ Astrid kijkt hem verbaast aan. ‘Wow.’ Zei ze met grote ogen. ‘Zouden mijn vrienden mij ook kunnen accepteren zoals ik ben?’
Lupos knikt. ‘Ja, dat denk ik wel.’ Hij kijkt haar aan. ‘Wat ga je nu doen?’vroeg hij aan haar, Maar Astrid haalt haar schouders op. ‘Geen idee,’zei ze en kijkt Lupos strak in zijn ogen maar dan slaat haar hart een slagje over. Lupos heeft de zelfde kleur ogen als haar. Even staat ze met haar mond vol tanden en wend haar blik af. ‘Astrid?,’vraagt Lupos, ‘Wat is er? ’ Astrid schudt haar hoofd. ‘Niks, Professor,’zei ze snel. ‘Astrid, ‘zei Lupos rustig. ‘Ik ben dan wel een leraar maar niet gek, ik zie heus wel dat er iets is. Je kunt het me gerust vertellen.’ Hij sprak vriendelijk en keek haar vragend aan maar Astrid zei met trillende stem: ‘Dat kan ik niet,’ ‘Maar waarom dan niet?’vroeg Lupos haar sussend. ‘Dat weet ik niet, maar ik weet wel dat ik niet meer terug wil naar me moeder.’Haar moeder was Dorothea Omber, maar ze vond haar niet echt een leuke moeder, soms dacht ze dat het haar echtte moeder niet was Maar dat durfde ze Lupos niet te vertellen. ‘Waarom niet,’vroeg Lupos haar maar Astrid schudde haar hoofd en terwijl ze dat deed werd haar, haar groen.
Lupos zelf keek als of hij een geest had gezien. Hoe kan haar, haar nauw opeens groen worden, dacht hij verschrikt. ‘Wat is er Professor?,’vroeg Astrid aan Lupos. ‘Je, je haar werd opeens groen,’antwoorden Lupos met een nog steeds lijkbleek gezicht.
‘Groen?’Hoe kan mijn haar opeens groen zijn, dacht Astrid. Lupos knikt, maar opeens gaat de deur open en komt er een vrouw met roze haar binnen lopen. ‘oh, Remus, ik heb je overal gezocht,’zei ze. ‘He,’ Ze kijkt Astrid aan. “O hallo,’zei ze. ‘Wie ben jij?’ vroeg ze aan Astrid. ‘Ik ben Astrid,’antwoorden ze. ‘Aangenaam, mijn naam is Tops.’
‘Tops?’vroeg Astrid verbaast. ‘Ja, mijn voornaam is nogal lang en daarom word ik liever Tops genoemd, bij me achternaam’ Astrid knikt dat ze het begrijpt. ‘Oké,’
Tops kijkt Astrid nog eens wat beter. ‘Ze komt me bekend voor,’ mompelt ze zachtjes.
‘Wat is er?”�vraagt Lupos aan haar. ‘O niks hoor,’zei Tops snel met een glimlach. Lupos glimlacht terug en slaat zijn armen om haar schouders heen om haar vervolgens dicht tegen zich aan te drukken. ‘Ach, wat lief,’zei Astrid glimlachend. ‘Jullie zijn zo’n schattig stel, ik zal jullie maar even alleen laten.’Snel loopt ze het lokaal uit, ze vond dat ze wel heel erg op die twee leek.
Hier moet ik meer van weten denkt ze en loopt in de richting van haar moeders kantoor.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.