FanFic.nl

Standalones By SpamTijger

Vergessene kinder

Gebaseerd op de film Chucky (ik denk toch dat ie zo noemde )

Ik kwam net thuis van school. “Nora, ga je mee naar het weeshuis? We gaan Mina halen”� Vroeg mijn moeder. “Natuurlijk ga ik mee, ik mijn nieuwe kleine zusje eens zien.”� Ik maakte me klaar en stapte in de auto bij mijn ouders. “Eindelijk mag ze mee naar huis.”� Zei ik dolenthousiast

De rit duurde ongeveer een halfuur. Ik stapte uit de auto en keek naar het gebouw dat het weeshuis was. Ik liep naar binnen met mijn ouders. We zetten ons op een stoel in de wachtkamer. Er kwamen enkele mensen naar buiten en even later kwam de vrouw naar ons toe lopen. “Zijn jullie hier voor Mina?”� Vroeg de vrouw vriendelijk. Mijn moeder knikte. “Dan mogen jullie volgen.”� We kwamen aan in een kamer waar Mina zat te spelen, ze keek even op maar ging meteen weer verder met spelen. “Willen jullie dit even tekenen?”� De vrouw gaf mijn vader een balpen en hij ondertekende het document. “Zoals jullie wel weten was Mina vroeger verwaarloosd.”� “dat weten we.”� Zei moeder. “En zoals jullie ook wel weten heeft Mina vaak woedeaanvallen.”� Zei de vrouw ernstig “Eh, nee hoor wij weten van niets”� Zei mijn moeder “Hebben ze jullie dan niets vertelt?”� Vroeg de vrouw weer ernstig. Moeder schudde haar hoofd. “Hmm, dan moet ik het jullie nu maar vertellen. “Zoals ik al zei… Mina heeft last van woedeaanvallen, heel vaak zelfs.”� “Maar dat heeft ieder kind toch?”� Vroeg moeder angstig. “Ja, maar… Bij Mina is het echt erg. Ze kan grote schade aanrichten, ze heeft een collega van mij een stuk uit haar vel gebeten”� Ze beet op haar lip en keek ons aan. “We nemen haar toch mee, we hebben al zoveel moeite gedaan voor haar dus… We adopteren haar!”� Zei mijn vader vastbesloten. “Wel, als er klachten zijn, dan bel je maar.”� Zei de vrouw en ze glimlachte naar ons. Ik pakte Mina op en liep met mijn ouders naar buiten. Ik zette Mina in een kinderzitje en stapte zelf langs de andere kant in de auto. De hele rit zwegen we en Mina viel tenslotte in slaap.

Na ongeveer een halfuur stapte ik uit en mijn moeder pakte de net wakker geworden Mina uit de auto “Mina is nog moe!”� Mina gilde en schreeuwde “Rustig”� probeerde mijn moeder haar te sussen, maar het hielp niet. Ik pakte Mina vast en zei dat ze zo weer mocht gaan slapen, ze werd stil en geeuwde. We liepen naar binnen. We gingen eten en Mina lustte het eten niet. “Mina lust dat niet!”� gilde ze. “Eten wat de pot schaft, Mina!”� Zei mijn moeder kwaad. “NEEHEE, Mina eet dat niet!!”� Mina gooide haar bord op de grond. Moeder werd boos en ze pakte Mina op, liep naar boven en legde haar in het pasgekochte kinderbed.

Moeder kwam weer naar beneden en Mina begon te gillen. “Die zal na een tijdje wel slapen.”� Zei moeder geïrriteerd. We aten verder en een uurtje later was Mina stil. Ik maakte wat huiswerk “Pff, hoe moeilijk.”� Ik kon me niet concentreren, ik moest de hele tijd aan Mina denken. “Wat is ze stout…”� Dacht ik in mezelf. “Nora? Liefje? Aan wat denk je?”� Vroeg mijn moeder bezorgt. “O, sorry ik dacht aan Mina”� Antwoorde ik. Ik keek weer naar mijn schrift en loste de oefeningen op.

Een Halfuurtje later was ik eindelijk klaar. Ik keek op de klok “Hmm, Half 10. Ik ga slapen.”� Zei ik hardop tegen mezelf. Ik gaf mijn ouders nog een nachtzoen en liep naar mijn kamer waar Mina lag te slapen. Ik trok mijn pyjama aan, gaf Mina een kus en kroop in mijn bed. “Slaapwel Mina”� zei ik zachtjes en ik viel in slaap.

De volgende morgent wekte Mina mij door haar gekrijs. Ik stapte uit bed en deed mijn kleren aan. Ik pakte Mina op en liep naar de woonkamer waar nog niemand was. Ik keek op de klok. “Wat!? Is het nog maar Half 7?”� Zei ik hardop. Met een zucht zette ik Mina in de zetel. Ik zette de TV aan en keek samen met Mina naar Spongebob. Toen Spongebob gedaan was zette ik de TV op TMF. “Yes, Tokio Hotel”� Zei ik met een glimlach. Ik stond recht en begon te dansen. “Mina slechte muziek vinden!”� schreeuwde ze. Ik negeerde haar en ze begon te gillen. Ik zette de TV harder, maar Mina begon harder te gillen. “Sst, mama en papa slapen nog!”� zei ik zachtjes, maar Mina hield niet op en ik zette de TV maar op Ketnet. “Jaah, Mina gaat Samson en Gert kijken!”� Mina zette zich neer en keek aandachtig naar ‘Samson en Gert’. Ik liep naar de keuken en ik smeerde een boterham en nam er een hap van, maar veel honger had ik niet. Toen ik een boterham had gegeten liep ik weer naar de woonkamer. Ik keek naar de klok. Het was ondertussen al 8 uur. Ik belde mijn vriendje Vincent om hem over Mina te vertellen, hij wist nog helemaal niets van Mina. Ik nam de telefoon en drukte zijn nummer in. “Hee Vincent! Je wil niet weten wat mij is overkomen, Ik heb een nieuwe zus, maar het is echt geen schatje.”� Zei ik. “Wat bedoel je ermee dat het geen schatje is?”� Klonk aan de andere kant van de lijn. “Nou, ze schreeuwt en gilt als ze haar zin niet krijgt. Trouwens wil je straks eens langskomen?”� Vroeg ik. “Natuurlijk, Bij jou altijd”� We namen afscheid en hingen op.

Even later stond Vincent aan de deur. Hij belde aan en ik deed open. “Wauw wat zie je er geweldig uit.”� Ik begon te blozen en Vincent kwam binnen. “Kom mee dan kan je mijn kleine zusje eens zien.”� Zei ik trots. We liepen hand in hand naar boven en daar zat Mina op mijn kamer te spelen. Vincent liep op haar af en nam haar op de arm. “Hallo kleine meid, hoe noem jij?”� Vroeg Vincent met een kinderachtige stem “Ikke heet Mina!”� zei ze lief. “Laten we haar mee naar beneden nemen.”� stelde ik voor. “Dat is goed.”� Ik liep naar beneden en Vincent volgde mij met Mina op de arm.

Toen we beneden waren vroeg Vincent waar mijn ouders waren. “O, die zijn gaan winkelen, die komen zo wel thuis.”� Zei ik. “Vincent zette Mina neer en ze liep naar de keuken. Ik ging naast Vincent zitten. Ik keek rond en zag Mina nergens. “Mina waar ben je?”� -Geen antwoord- “Mina?”� -geen antwoord- we stonden op om te gaan kijken en liepen naar de keuken. Daar stond Mina met een mes in haar hand. Ze liep naar mij en naar Vincent. “Mina haat mensen, mensen verwaarlozen Mina!”� Plots ging de voordeur open. “Joehoe, we zijn thuis!”� Riep mijn moeder door het huis. Ze ging naar de keuken en zag Mina met een mes in haar hand. “Wat Mina? Laat dat mes vallen! NU!”� gilde moeder. Ze liep op Mina af, maar Mina stak het mes vooruit, recht in de buik van mijn moeder. Mina trok het mes terug en moeder zakte in elkaar. “Nu jullie…”� Mina lachte als een heks en liep naar ons toe, maar Vincent en ik liepen op tijd weg uit de keuken. We botsten op vader die ons raar aankeek. “Kom mee!”� Gilden Vincent en ik. Vader volgde ons naar de keuken waar Mina met het mes stond. Vader keek van Mina naar mijn moeder. Zijn mond viel open. Hij pakte Mina langs achter en trok het mes uit haar handen. “Het is gedaan Mina.”� Zei mijn vader kwaad. “W-wat gaat u met haar doen?”� vroeg ik angstig. “Weet ik nog niet, maar eerst een ambulance voor je moeder.”�

In het ziekenhuis overlegden mijn ouders wat ze zouden doen met Mina. “Zouden we haar niet gewoon op straat leggen in een doos?”� stelde vader voor. “Dat lijkt me het beste, maar wel ver van hier dat ze er niet achterkomen. En de papieren over Mina?”� vroeg moeder. “Als ze Mina niet vinden dan kunnen ze denken dat de papieren nep zijn. “ zei vader. “Oké dan, wanneer doen jullie het?”� vroeg moeder. “We zullen het nu doen.”� “Ik ga niet mee, ik voel me nog zwakjes.”� Zei moeder. “Ik neem Nora en Vincent mee, maak je maar geen zorgen.”� Mijn vader gaf mijn moeder nog een knipoog en liep de kamer uit. “Kom mee Nora, ik moet je iets vertellen… We gaan Mina in een doos op straat zetten.”� Zei vader. “Oke, eindelijk van die duivel verlost. Voor hetzelfde geld was moeder dood geweest!.”�Kom mee, we gaan Mina in de kinderopvang halen voor ze daar ook last krijgen.”� Zei mijn vader.

We stonden in een verlaten steeg en Mina lag te slapen in de auto. We legden haar in een doos die in de koffer van de auto stond. We zette de doos in het midden van de straat. “Tot ziens Mina.”� Er rolde een traan over mijn wangen en ik stapte met Vincent achteraan in de wagen. En de auto reed weg met gierende banden. Daar stond de doos dan, helemaal alleen in het midden van de straat.


Raar einde hé

Maar het was een opdacht voor school en het moest einigen met de zin: "de auto reed weg met gierende banden. Daar stond ik dan, helemaal alleen in het midden van de straat."

Natuurlijk mocht je de zin wel een beetje aanpassen..

Ps. Mijn juf had dit voor 24 kinderen voorgelezen, ik schaamde me rot

Reacties: