FanFic.nl

Concert <-- afgerond

16

in de hoek van het wegrestaurantje staat een telefooncelletje. Snel vlucht ik er in en graai in mijn portemonnee naar kleingeld. Heide’s nummer. Fuck, brain word wakker. Wat was haar nummer? Na even denken weet ik het en toets zenuwachtig het nummer in. De telefoon gaat over en lange piepjes volgen. Zenuwachtig probeer ik mezelf rustig te houden. Ik denk aan de handen van de bassist die zo rustig over de hals van zijn gitaar zweven. Het troost een beetje. Al weet ik dat ik het zo goed als verknalt heb bij hem. Maar dat komt later. Ik hoor dat er opgenomen word en steek gelijk van wal.
“Heide, voordat je ophangt, luister even naar me. Ik heb spijt, ongelofelijk veel. Je had helemaal gelijk! Ik kruip terug in mijn schulp en ik ren weg zodra het moeilijk word. Daarom bel ik je nu. Ik wil niet meer wegrennen. Ik heb ongelofelijk veel spijt geloof me! Je was als een vriendin voor me, alleen had ik dat niet door! Ik had me minder moeten aanstellen. Alsjeblieft Heide, vergeef me.”� Aan de andere kant van de lijn is het stil. Ik hoor een zacht gesnik.
“stom kind dat je er bent. Je hebt me boos gekregen en aan het huilen gemaakt! Dat is nog nooit iemand gelukt.”� Opgelucht haal ik adem. Heide lacht zachtjes aan de andere kant van de lijn en ik lach mee. Weer voel ik een traan over mijn wang glijden. Ik haal mijn neus op.
“vergeef je het me?”� vraag ik met ingehouden adem.
“natuurlijk mallerd! Ik heb ook spijt van wat ik zei. Soms ben ik iets te opgewekt. Vergeven hoor!”� er volgt een diepe zucht.
“waar zit je nu eigenlijk? En waarom bel je niet met je mobiel?”� ik kijk op het metertje van de telefooncel en gooi er nog wat muntjes in.
“lang verhaal. Ik zit nu ergens in Duitsland al. Mijn telefoon ligt nog bij de zanger van de band. Ik heb er zo’n zooitje van gemaakt Heide.”� Ik hoor Heide mompelen.
“ik weet het.”� Verbaasd ben ik zeker.
“hoe?”� vraag ik daarom. Heide schraapt haar keel aan de andere kant van de lijn.
“simpel, die gasten hebben me vanochtend een keer of acht gebeld. Uiteindelijk heb ik opgenomen. Ze vroegen me waar je was en of er iets gebeurd was. Ik was nog flink boos op je en heb toen haarfijn uitgelegd wat er gebeurd was. Te verstaan als; ik heb tegen de band die ik verafgood staan te schreeuwen door de telefoon heen. Ze hebben me laten uitrazen en daarna verteld dat Georg een date met je had rond dat tijdstip. En omdat je niet kwam opdagen hij zichzelf in zijn suite had opgesloten. Tom klonk zelf bezorgd om je! hoor je me Rei!? Bezorgd om jou, omdat hij je niet het type vond om zomaar weg te lopen.”� Ik kreun hardop. Had Tom het even goed mis. Alhoewel, ik liep niet weg van Georg. Wel van Heide. Heide kucht even om mijn aandacht weer te pakken te krijgen.
“ik kreeg spijt toen ik hoorde dat door onze ruzie je Georg mis was gelopen. Ik bedoel maar, hij is een cutie met spierballen!”� ik grinnik bij het horen van de beschrijving van Heide.
“ik kalmeerde dus en vertelde dat je een aantal uur geleden vertrokken was. Ze klonken nogal teleurgesteld dat ik dat zei. Vervolgens werd er opgehangen.”� Het blijft even stil.
“verder niks? Heb je ze niet verteld waar ik woon of zoiets? Hebben ze nog verteld hoe lang ze in Venetië blijven?”� ik hoor een wanhopig geluid van Heide.
“sorry, nee. Mijn hersenen waren ook niet helemaal bij!”� ik zucht diep.
“geeft niks. Ik kan het nu wel vergeten denk ik.”�
“hey meis, kop op! De wereld vergaat niet. Je kan het nog proberen? Toch?”� ik denk diep na.
“nee, ik wil niet achter ze aan lopen. Jij hebt ze uitgelegd hoe het zat, meer kan ik ze niet geven. Ik heb hun nummers niet of enig ander contactmiddel.”�
“het spijt me meis, oooh nu krijg ik een schuldgevoel! Je vond hem leuk hè?”� ik maak een instemmend geluidje.
“je kunt er niets aan doen Heide, ik had zelf twee keer na kunnen denken. Maar goed, mijn belminuten zitten er bijna op.”� Ik hoor Heide snuiven.
“wat is je plan nu?”� plan?
“naar huis gaan.”�
“Bel je me als je er bent?”� ik glimlach verloren.
“dat doen vriendinnen toch?”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.