FanFic.nl

Concert <-- afgerond

17

Als ik onze parkeerplaats oprij toeter ik een paar keer. De rit vanaf het wegrestaurantje naar Nederland was pittig. Ik ben flink vermoeid en mijn hoofd voelt zwaar. Het vreemde is, is dat ik, nu ik weer thuis ben, eigenlijk weer graag naar Venetië wil. Een soort dubbele heimwee.
Ik zie hoe mijn moeder door het raam kijkt en opgewonden naar mijn vader wenkt. Al snel staan ze op de stoep en word ik omhelsd door de vertrouwde armen van mijn familie.
“ooh lieverd, je bent weer thuis! Heb je het naar je zin gehad? Waar is Heide? Je hebt toch wel genoeg gegeten hè?”� ik knik naar mijn moeder.
“laat het kind eerst even uitrusten en d’r spullen pakken, lief.”� Hoor ik mijn vader zeggen. Samen met mijn vader hijs ik mijn koffers uit de achterbak en zeulen we ze naar binnen. Midden in de woonkamer sta ik stil en kijk om me heen. Ik mis spullen…
“je bent wel iets eerder thuis dan dat we verwacht hadden lieverd. Er is toch niets gebeurd hoop ik?”� ik kijk mijn ouders aan.
“niets hoor. Ik had gewoon… heimwee… ja, heimwee.”� Mijn ouders wisselen een blik en glimlachen dan naar me.
“wat er dan ook mag zijn gebeurd, we zijn blij dat je weer thuis bent.”� Antwoord mijn vader. Mijn moeder kijkt hem verlangend aan.
“vooruit, vertel maar.”� Zucht mijn vader. Oh god, mijn ouders hebben weer een wild plan! Wat is nu weer het idee. Thailand? Een postzegelbedrijf opstarten? Of een record willen breken? Ik ben op alles voorbereidt. Alles.
“het is er door! We gaan naar Duitsland!”� alles behalve dat…

“hallo, Heide hier?”�
“ik zou bellen toch?”�
“Rei! Veilig thuis?”�
“gelukkig wel. Nou ja, behalve dan dat dit niet meer thuis is.”�
“ik volg je niet…”�
“mijn ouders halen een plan door. Ik ga naar Duitsland emigreren.”� Een stilte. Heide en stiltes gaan steeds vaker samen lijkt wel.
“je bedoelt, dat je echt weg gaat.”�
“ja. Eigenlijk wilde mijn ouders me over een paar weken bellen en dat ik dan gelijk naar het nieuwe huis zou rijden aangezien ik dan toch al onderweg zou zijn.”�
“maar nu ben je al thuis. Dat zal wel even schrikken zijn! Hoe moet dat nu? Nu kan ik niet eens afscheid nemen! Ik dacht dat je ouders om de haverklap met iets nieuws aankwamen?”�
“daarom bel ik even. Ik had het zelf ook niet zien aankomen. Ik zal je het nieuwe adres wel smsen.”�
“goh, dit is wel onverwacht. Ik ga je wel missen hoor! En jij mij ook! Geef toe!”� gelach.
“ja, ik ga jou ook missen hoor! Met al je hysterie en drukte!”�
“hey meis, het komt allemaal goed hè? Maar ik moet hangen. Tante heeft haar fotoboeken gevonden. En ik moet natuurlijk zien hoe schattige ik vroeger eruit zag!”�
“komt goed ja… spreek je snel weer. Veel plezier Heide.”�
“doeggies! Kusjes en van die dingen.”�
“laters!”�
het blijft stil in mijn oude kamer. De verhuisdozen staan hoog opgestapeld en volgestouwd met mijn spullen. Nog steeds kan ik het niet beseffen. Van het ene avontuur naar het andere. Zo zit je in Venetië, dan op een speciaal concert, dan bij de band van het concert en nu op weg om te gaan verhuizen! Gekker moet het niet worden. Ik krijg een vreemd soort nostalgie gevoel. Ik verlang naar de tijden waarin ik nog op school zat. Zorgeloos doen wat er van je verwacht word en maar goede cijfers halen. Ik verlang naar Heide die me de oren van mijn kop kletst. Ik verlang naar de tijd die ik met Tokio hotel heb mogen doorbrengen. Ik verlang naar Georg…
Tranen, daar zijn ze weer. Is dit wat ze liefdesverdriet noemen? Maar was ik wel verliefd op hem? Was het niet door zijn rust? Zijn kalmte? Ik schud mijn hoofd. Dat beeldde ik me in! Het kwam door hem als persoon! Hij straalde veiligheid en geborgenheid voor mij uit. Ja, ik was verliefd. Ik bén verliefd. En ik heb er zelf voor gekozen hem te laten gaan. Een zwak argument. Maar zo voelt het wel. Misschien had ik er meer voor moeten vechten? Ik had gewoon terug kunnen gaan naar Venetië, hem op kunnen zoeken en verklaren dat ik gek op hem ben. Allerlei ‘had ik maar…’ scenario’s galmen door mijn hoofd. Snikkend trek ik mijn knieën tegen mijn buik. Ik heb gedaan wat ik heb gedaan. Wat had gekund doet er niet meer toe. Dat zullen toch maar vragen blijven. Pijnlijke vragen…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.