FanFic.nl

just a movie

102

'Lady, kun je me even helpen? Ik wil een shirtje voor morgen gewassen hebben en ik weet niet hoe de wasmachine werkt.' Wat kan Edward toch goed liegen. Hij is de wasman in dit huis. Gelukkig ben ik de enige die zich dat herinnert. De jongens merken namelijk helemaal niks en gaan rustig op de bank zitten.
'Oke, maar jongens, Phoebe voelt zich echt niet lekker. Dit is hoe ze het beschrijft: het voelt alsof mijn hart uit mijn borst word gerukt. Dus ben een beetje zachtjes en laat haar lekker liggen. Ga ook niet naar haar toe. Dat vind ze niet zo prettig.' zei ik terwijl ik mijn haren heen er weer zwaaide en achter Edward aanliep. Edward doet zijn best om niet te lachen. Alex heeft nog steeds niks door. Maar zodra we de woonkamer uit zijn wordt Edward serieus.
'Jullie weten het hè?' vraagt hij. Mensenkinderen, ik heb hem nog nooit zo serieus gezien.
'Als je het over een bepaalde Alex hebt die zijn vriendin bedriegt, dan ja, we weten het.' Het klinkt scherper dan de bedoeling, maar Edward begrijpt het.
'Dat dacht ik al. Ik wil niet eens weten hoe jullie er achter gekomen zijn. In ieder geval niet nu.'
'Dat ben ik ook niet van plan om je te vertellen. Niet nu in ieder geval.' Edward glimlacht.
'Waarom hebben jullie nooit wat verteld?' Terwijl ik dit zeg betrekt het gezicht van Edward.
'Laten we het omdraaien.' zegt hij. 'Als Phoebe vreemd zou zijn gegaan en ze had jou en Janice in vertrouwen genomen. Had je ons dan iets verteld?' Daar heeft Edward gelijk in.
'Je hebt gelijk. Ik zou blijven hopen dat ze het zelf zou rechtzetten.' zucht ik.
'Dat bedoel ik dus, dat hadden Lyam, Martin en ik ook. Geloof me maar, Lyam had het er moeilijk mee om niks tegen jou te vertellen. Hij vond het verschrikkelijk om dit geheim te houden. Hij..'
'Ik snap het Edward. Ik zal vanavond nog wel met Lyam praten. Misschien kunnen we dit keer voorkomen dat iemand zich schuldig gaat voelen.' zeg ik droog. Edward moet erom lachen.
'Maar laat me dit wel op mijn manier doen, oke?' Ik vraag het serieus. Edward denkt even na.
'Ik ben nu serieus, en ik weet niet zeker of ik je dat moet laten doen. Waarschijnlijk breek je Alex helemaal door midden. Zowel fysiek als mentaal.
'Ja, duh, die dude heeft zonet mijn Phoebs in duizenden stukjes gebroken. Ook fysiek en mentaal. Moet ik hem dan behandelen alsof hij het vrijheidsbeeld is?'
'Het vrijheidsbeeld is toch vrouwelijk?' vraagt Edward terwijl hij zijn wenkbrauwen fronste.
'Dat weet ik.' Edward grinnikt even.
'Zolang je hem maar niet helemaal doodmaakt mag jij van mij je gang gaan. Als je hem doodmaakt heb je een boel fans die je gaan haten.'
'Dan had Alex maar na moeten denken.' reageer ik direct. Edward zucht nog eventjes en we lopen terug naar de woonkamer.
'Bedankt Lady, je hebt zonet mijn leven gered.' zegt Edward overdreven.
'Ach joh, ik had natuurlijk ook je hart uit je borst kunnen rukken en in miljoenen stukjes knippen. Op stampen. Of breken. Ligt eraan wat mijn relatie tot jou is. Als ik je mag denk ik dat ik je hart mooi laat zitten. Als ik je niet mag, of niet meer mag omdat ik een of ander geheimpje van je weet, dan ga ik knippen, stampen, scheuren.. Iets in die richting.' Edward doet echt zijn best om niet te lachen, maar dat lukt niet echt. Hij wil ook niet weglopen omdat hij waarschijnlijk nieuwsgierig is naar mijn actie. Intussen kijkt Lyam me aan met een bezorgde blik. Shit man, hij weet wat ik weet en nu voelt hij zich dus schuldig. Klotezooi, dit was niet de bedoeling.
'Lyam!' roep ik terwijl ik op Lyam afren. Ik doe alsof ik kusjes op zijn wang geef, maar in werkelijkheid fluister ik wat woorden.
'Rustig maar, ik begrijp het. Voel je niet schuldig maar speel gewoon eventjes mee, deal?' Voordat Lyam antwoord kan geven kus ik hem al. Hé, het moet wel echt lijken, ja toch? Niet dat ik problemen heb met Lyam zoenen.. Dan bedenk ik me dat ik Alex moet vermoorden.
'Alex, kan ik even met je praten?'

Reacties: