FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Eighteen

De volgende dag begon als een regelrechte hel. Ik werd bruusk wakkergegild door een histerische Stephanie, die letterlijk in alle staten was toen ze zich naast me op bed zette en me probeerde uit te leggen waarom ze zich zo gedroeg. ‘Eerst was het nog oké, ja toen ging het nog en dacht ik dat ze weer weg gingen gaan want weetje Niall heeft daar zo vaak last van he maar nu staan ze er nog en…’ Onbegrijpend keek ik haar aan en trok mijn wenkbrauwen op, wreef de slaap uit mijn ogen en zette mezelf rechtop. Stephanie merkte mijn blik op wreef gefrustreerd over haar voorhoofd voor ze diep inhaalde en haar adem luid weer uitblies. ‘Ik ging dus vanochtend de brievenbus nakijken’, begon ze van vooraf aan en gebruikte handgebaren om de situatie duidelijker te maken, ‘toen ik zag dat er een hoop fotografen voor me aan de ingang stonden. Aangezien Niall daar wel vaker last van heeft trok ik ’t me niet echt aan en ben gewoon weer naar boven gegaan. Niall gaat dus elke ochtend ook joggen he’, wachtte ze even en keek me aan. Ik knikte bevestigend en spoorde haar aan om verder te gaan, waarop ze het hoofd schudde en zuchtte. ‘Kreeg ik vijf minuten geleden een telefoontje van ‘m, blijkt dat hij zich ergens in een bankkantoor verstopt voor diezelfde gekken met hun camera’s. Er waren ook verschillende journalisten bij en ze laten ‘m maar niet met rust.’ Ik geeuwde en knikte, rekte mezelf even uit en keek haar aan. ‘Wat willen ze weten dan?’ vroeg ik haar. Stephanie haalde haar schouders op en keek van me weg. ‘Geen idee.’ ‘Hmm.’ Met uitgestrekte armen liet ik mezelf weer achterover vallen en staarde naar het plafond. Die journalisten vonden altijd wel wat om over te roddelen, maar waarom altijd op zo’n agressieve manier proberen aan nieuws te komen? Ik begreep er niet veel van, maar schoot meteen weer recht toen een luid gebons in de kamer doordrong. Ik en Stephanie schrokken op, waarna we beiden opstonden en elkaar vragend aankeken. ‘Doe verdomme die deur eens open zeg!’ ‘Come over here!’ We konden slechts enkele zinnen volledig begrijpen onder het achtergrondlawaai, maar wisten wel meteen bij wie hun stemmen hoorden. Zo snel als dat kon om net wakker te zijn, hees ik me in mijn sloffen terwijl Stephanie als een gek naar de deur rende en deze begon te ontgrendelen. Van een afstandje keek ik toe hoe ze de deur bruusk opentrok en een enorme massa mensen en lawaai blootstelde. Zo snel als ik hen had opgemerkt, vielen Zayn, Harry en onze verloren jogger de kamer binnen en sloot Stephanie de deur weer. Niall stond hijgend op en zette zich naast haar met zijn rug tegen de deurpost, terwijl zij met bevende handen de deur weer probeerde op slot te krijgen en de twee andere jongens nog steeds onbeweeglijk op de grond lagen te kreunen. ‘Next time you call, … no wait, just don’t call for stuff like this’, was Zayn de eerste om te spreken en liep zonder iemand ook maar een blik waardig te gunnen naar de woonkamer. Met het geluid en geduw weer buitengesloten, slaakte Stephanie een diepe zucht en omarmde een uitgeputte Niall. ‘I’m sorry’, excuseerde hij zich en wreef langzaam over haar rug. Ik hoorde haar nog wat mompelen voor ik mijn blik afwendde en Harry alweer rechtop zag staan. ‘I like your shoes’, knikte hij en liep naar me toe. Pas toen hij voor me stond merkte ik op dat hij slechts een geruite pyjamabroek en with shirt droeg. Grijnzend liet ik mijn blik afdwalen naar zijn voeten en knikte. ‘I like yours too.’

‘Willen jullie wat thee of zoiets?’ vroeg Stephanie en draaide zich vragend naar ons om alvorens ze de keuken inliep. ‘Koffie’, knikte ik en keek op van mijn handen. Niall en Harry bestelden hetzelfde terwijl Zayn het te druk had met z’n ogen open te houden, dus liep ze naar de keuken en verdween uit ons zicht. ‘Waar is Louis?’ Ik keek de jongens één voor één aan en kreeg uiteindelijk een langzaam en zacht antwoord door Zayn. ‘Die lag nog te slapen en aangezien we snel moesten zijn, heeft Harry me gewoon van de bank gesleurd en in z’n auto geduwd, dus die is wél nog thuis.’ Na een boze blik op Harry te hebben geworpen, kreunde hij om zijn woorden kracht bij te zetten en leunde met zijn hoofd op de bankleuning. Ik knikte en probeerde mijn gezicht ernstig te houden toen mijn blik de zijne ving en hij nadrukkelijk met zijn ogen rolde. Ondertussen kwam Stephanie de kamer weer ingelopen en zette haar dienblad met onze drankjes neer, ging naast Niall zitten en legde haar handen op haar schoot. ‘Dus wat was dit nou allemaal?’ Vroeg ze en keek de groep rond. ‘I have no idea’, zuchtte de jongen naast haar en liet zich zuchtend achterover vallen. ‘Well I think I do.’ Iedereen draaide zich in de andere richting en focuste zich op Harry, die iedereen even beurtelings aankeek en zijn handen in elkaar sloeg voor hij verdere uitleg gaf. ‘Volgens mij gaat ’t over Rose en mij’, zei hij en keek me aan. Toen ik de serieuze blik op zijn gezicht zag, wist ik meteen waar hij op doelde. Natuurlijk, het was ook zo voor de hand liggend! ‘About yesterday?’ knikte ik begrijpend. Hij deed hetzelfde en ging weer verder: ‘Yeah. Ze willen waarschijnlijk weten of Rose al beter is, gisteren lieten ze ons ook al niet met rust.’ ‘Maar daar heeft Niall niets mee te maken?’ mengde ook Zayn zich na een uitbundige geeuw in ons gesprek.

Schouderophalend keek Harry hem aan en zuchtte. ‘Hij was gewoon de eerste die ze te pakken konden krijgen, dat volstaat voor hen’, verklaarde hij. ‘That does make sense, but then what?’ vroeg ik aan niemand in het bijzonder en staarde nadenkend voor me uit. ‘Misschien moeten we ons management bellen en gewoon een verklaring geven, meteen korte metten maken met dat hele gedoe.’ Zayn keek ons vragend aan en zette zich wat rechter, waarop Niall knikte en meteen zijn telefoon uit zijn broekzak viste. Terwijl hij en de anderen geduldig wachtten op een antwoord, raakte Harry zacht mijn schouder aan. ‘Als jij dat goed vind tenminste’, gaf hij me een bezorgde glimlach. Ik knikte afwezig en bleef voor me uitkijken, waardoor ik even wegdroomde en pas weer in het gesprek aanwezig was toen iemand luid kuchtte en ik opkeek. ‘Ze zeiden dat we een officiële verklaring moeten geven, liefst in een interview en zo snel mogelijk, op die manier krijgen we ze stil en hebben wij onze rust terug. Ze waren trouwens behoorlijk pissed’, zei Niall toen hij zijn telefoon weer uitschakelde en opborg. ‘You? You mean yoí¹ right’ keek ik hem weifelend aan en wees naar hem en de anderen. ‘Or…’ ‘No, we’, reageerde Harry met een wijzend gebaar naar mij en zichzelf en keek me aan. ‘Oh.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.