FanFic.nl

~ the Triwizard Games ~

♥~04

Het begon al wat te schemeren toen Jasmine en Celeste het veld op renden. Ze namen in vaart af en stonden uiteindelijk stil, genietend van de heerlijke namiddag. De zon weerkaatste tegen het groene gras en speelde met de haren van de meisjes. Hun blikken gleden over het veld en bleven toen hangen bij een grote eik, vlakbij de kassen van Kruidenkunde. ''Kijk! Daar zit Harry. Alleen..'' verbaasd keken Jasmine en Celeste naar Harry, die alleen in de schaduw van die reusachtige eik zat, met een boek. Ze konden van deze afstand niet zien wat voor boek het was, maar wel dat hij met zijn gedachten totí¡í¡l ergens anders zat. Om de paar seconden keek hij om zich heen, bang alsof hij iemand verwachtte. ''Kom op, dat moeten we uitzoeken'' zei Celeste met een knik naar Harry en een brede glimlach verscheen op Jasmine haar gezicht. ''O nee he'' zei Celeste sarcastisch, ze wist al precies wat Jasmine van plan was, te oordelen naar die grijns.
''O jawel'' zei ze op een geniepige toon, wat Celeste een beetje deed huiveren. Jasmine was altijd in voor grappen, maar niet voor het soort grap zoals iemand achter een galjoen aan de laten rennen. Nee, zij hield van het Fred en George-soort, het soort grap dat spectaculair genoeg is om herinnerd te worden. Ja, daar hield ze van. ''Zie je dat daar?'' Jasmine wees naar een inhammetje in het kasteel, vlak bij de eik waar Harry zat. Celeste knikte, hij zag er donker genoeg uit om in te verschuilen, dat scheelde al. Ze wist namelijk wel waar dit soort grappen op uitdraaiden: strafwerk.
''Goed, we gaan daar staan zodat we kunnen zien wat-ie leest en waarom die de hele tijd zo angstig om zich heen kijkt. We gaan.. - ze keek even observerend om zich heen - via daar.'' Ze wees naar een grindpad dat vlak langs het kasteel liep, zodat ze de inham konden insluipen zonder dat Harry hen door kon hebben. Celeste knikte, eigenlijk had ze wel zin in een avontuurtje.

Lily-Rose klauterde de trap van de Uilenvleugel op, haar hand voor haar ogen houdend voor de felle, laagstaande zon. Een zachte bries speelde met haar prachtige, bruine krullen en deed haar - ondanks dat het best warm was - rillen. Haar keel voelde ook vreemd aan en af en toe schoot er een pijnscheut door haar voorhoofd. Ze had absoluut geen zin om in het begin van het schooljaar meteen verkouden te worden, maar besloot het wel even in de gaten te houden. Ze wilde haar vrienden natuurlijk niet aansteken.
Eenmaal bij de deur aangekomen keek ze even om zich heen of ze Vilder misschien zag. Hij hing hier vaak rond en ze had absoluut geen zin om hem tegen het lijf te lopen. Ze deed hier weliswaar niets verkeerd, maar Vilder zag altijd wel weer een reden voor straf. Misschien dat hij zelfs zou zeggen dat ze iets aan haar uniform verkeerd aanhad en daarom troffees mocht gaan poetsen. Gelukkig was hij nergens te bekennen en ze opende de deur.
De koelte van de Uilenvleugel was verzachtend, alsof het een soort doorzichtige deken was die haar keel verzachtte. Ze tuurde even naar boven of ze haar uil zag zitten en opeens viel haar blik op een donkerbruine uil, op de tweede verdieping. Lily-Rose voelde een vreemde warme golf door haar heen gaan en onbewust begon ze te glimlachen. Haar eigen uil kon ze nergens vinden, dus liep ze de wenteltrap op. Bij de eerste verdieping zag ze niets bijzonders, alleen een paar enkele uilen die zaten te slapen. Ze liep door naar de tweede verdieping en staarde naar de prachtige uil die haar zo'n vreemd, warm gevoel gaf. Toen ze iets dichter naar hem toeliep, klapte hij speels met zijn snaveltje. Hij zat op een van de vele stokken, vlakbij de rand en recht voor haar neus. ''Hallo kleintje'' fluisterde ze, ook al was de uil eigenlijk helemaal niets kleiner dan de gemiddelde uil. Ze liep nog dichter naar de uil toe en stak haar hand uit om hem te aaien. Hij leek niet te protesteren en toen ze haar vingers in zijn zachte, donkerbruine veren legde kraaide hij tevreden. Ze aaide hem voorzichtig en af en toe klapte hij wat met zijn snavel. ''Wat ben je mooi.'' De uil draaide zijn kop naar haar toe en twee diep bruine ogen staarden haar glinsterend aan. Ze aaide hem nog een keer, waarna ze ineens achteruit deinsde. De ogen van de uil.. Verschrikt staarde ze naar het prachtige beest, die haar zojuist doodsangst had aangejaagd. Zijn ogen waren voor een paar seconden knalgeel geworden, zonder pupil of wat dan ook en straalden pure haat uit. Het had geleken alsof ze in vuur en vlam stonden.. Alsof er iéts in haar in vuur en vlam stond. Huiverend rende ze de trappen af en stormde de Uilenvleugel uit, zonder ook nog maar een moment aan haar eigen pakje te denken.

De geur de bibliotheek deed Sascha diep zuchtten. Waarom was ze hier ook alweer? O ja, Sneep. Walgelijke Sneep. Sascha liep naar achteren en smeet haar tas op één van de eikenhouten tafels, waarna ze naar de dichtstbijzijnde boekenkast liep om te kijken of er stond wat ze zocht.
Ze dacht terug aan die rottige Malfidus, die zoals gewoonlijk weer een lastpost moest zijn. Verwende sukkel. Hij kwam daar aangelopen met zijn gevolg - Korzel en Kwast - en had Sneep bij zich, die natuurlijk weer een reden vond om haar een opstel te laten schrijven, zoals altijd! Ze dacht terug aan hoe Harry had gekeken toen ze wegliep, alsof hij het écht erg vond. Ze glimlachte bij die gedachte, ook al was dit nou niet echt het moment om vrolijk te zijn. Haar ogen gleden de rijen boeken af en bleven uiteindelijk stil hangen op een glimmende, paarse rug.

Vampirisme

De bloederige letters staarden haar aan en zonder er bij na te denken pakte ze het boek en nestelde zich aan de tafel. Ze legde haar tas een beetje om het boek heen, zodat niet iedereen lekker mee kon genieten. Ze zag het al helemaal voor zich: ze zouden denken dat ze óf een vampier was óf verliefd was op één. Of ze zouden haar gewoon direct freak noemen. Hoe dan ook: ze kon er niets aan doen. Al van kleins af aan had ze een obsessie gehad voor vampiers. Hoewel ze er zelf nooit van haar leven één zou willen zijn, vond het ze wel erg leuk om erover te lezen.
Ze bladerde het boek even vluchtig door, totdat ze stil bleef hangen op een bepaalde pagina:

Bloed en Seksuele gevoelens

Ze kon er niets aan doen, het leek haar gewoon aan te trekken. Zonder er bij na te denken begon ze te lezen en hoe meer ze las, hoe enthousiaster ze werd.
Zo enthousiast dat ze niet doorhad dat ze vanachter een boekenkast werd begluurd. Door een Zwadderaar.

Reacties: