FanFic.nl

De zoektocht naar jezelf

Hoofdstuk 1: De beproeving der liefde

Met grote ogen kijk ik naar de oude man.
“Hoe weet u mijn naam? En wie bent u? En wat bedoelt u?”� De oude man, gehult in een donker gewaad, kijkt me doordringend aan.
“Ik ben Chroetsjov. Albus Chroetsjov. Jij begint aan de zware tocht om jezelf te vinden.”� Verward kijk ik hem aan. Hij blijft me doordringend aankijken.
“Succes.”� Hij gooit me een zwarte envelop toe, waarop met sierlijke, rode letters ‘Ghardeer’ geschreven staat. Ik staar ernaar. Uiteindelijk besluit ik de envelop te openen.

Hallo Ghardeer,
Ik weet dat je nu heel verward bent over wat er nu gebeurd. Jij zult de zoektocht naar jezelf moeten volgen. De gevaren die jij tegenkomt zullen uitmaken of jij de wereld aan kan. Of jij genoeg moed hebt om te ontwaken. Voor nu heel veel succes…

Chroetsjov.

Ik kijk naar de sierlijke, rode letters die op het zwarte papier staan. Net zoals bij de envelop. Wat nu? Hoe moet ik verder? Dit kan niet! Dit is een nachtmerrie! Ik zie een steen liggen, en ga erop zitten.
“Wat doe i…”� Plotseling begin alles te draaien. Verdwijnt het zwarte waar ik al die tijd in stond. Hoe kan eigenlijk die steen hier liggen? Waarom val ik niet naar beneden, het diepe in? Angstig kijk ik om me heen. Wat doe ik hier?

En dan ben ik in een bos. Er ligt een pistool voor me. Met bevende handen raap ik het pistool op. Wat is dit hier? Angstig zet ik een stap naar voren. Nog een stap naar voren. En dan zie ik ineens Tom. Geschrokken laat ik het pistool vallen.
“Tom…”� Geschrokken kijk ik naar hem. Angstig kijkt hij terug. Ik wil naar hem toe rennen, maar mijn voeten houden me tegen. Langzaam pak ik het pistool weer op. Het zal er niet voor niks liggen. Ik kijk weer naar Tom die nog altijd angstig naar me kijkt.
“Ghardeer… Wordt wakker!”� Mijn ogen knijp ik dicht van de verwarring die hij veroorzaakt. Waarom is Tom hier? Hou ik wel van hem? Wat betekent het dat hij hier is?
“De beproeving der liefde. Hou jij wel van hem?”� Smekend kijkt Tom me aan. Waarom? Waarom zo smekend? Vragen spoken door mijn hoofd heen.
“Is hij wel de ware liefde?”� Ga weg stem! Is het Chroetsjov? Ik weet het niet. Onbeantwoordde vragen. Ik wil het allemaal geeneens weten. Laat mij maar terug naar de normale wereld gaan. Waar alles goed ging. Naar mijn gevoel dan. Maar hier… Hier is alles zo vreemd. Zo raar. Hier wil ik niet zijn. Waarom ben ik niet gewoon in het vliegtuig? Ik kijk op naar Tom, die me nog altijd smekend aankijkt. Maar dan veranderd zijn blik. Die is niet meer zo smekend, maar… Gemeen? Verward kijk ik naar Tom. Hij loopt op me af, en angstig doe ik een paar passen achteruit. Ik wil verder lopen, maar voel niks meer. Geschrokken zet ik mijn voet weer neer waar ik stond. Ik kijk achterom, en zie dan een afgrond. Geschrokken kijk ik weer voor me uit, waar ik Tom zie staan. Gemeen grijnzend komt hij op me afgelopen.
“Denk goed na.”� Terwijl Tom stap voor stap op me afgelopen komt, schieten mijn zeeblauwe ogen alle kanten op. Waar kan ik heen? En dan staat hij voor me. Hij laat een hand op mijn wang rusten. Rillingen schieten door mijn rug heen doordat zijn hand zo koud is. Of toch omdat hij zo gemeen kijkt? Zijn hand glijd verder naar beneden, en zachtjes knijpt hij in mijn borst. Geschrokken slaak ik een gil. Had ik beter niet kunnen doen. Hij geeft een klap in mijn gezicht.
“Bek dicht.”� Tranen branden achter mijn oogleden. Vastbesloten om ze niet verder te laten komen, knipper ik met mijn ogen.
“Wat moet je van me?”� Angstig kijk ik hem aan. Gelijk begint hij nog gemener te kijken.
“Ik weet het niet. Misschien jouw liefde. Of misschien toch niet. Ik denk dat ik liever je lichaam wil.”� Ik begin te bibberen. Lachend knijpt hij nogmaals in mijn borst, om vervolgens verder naar beneden te gaan met zijn hand. Nog een rilling versprijdt zich verder over mijn rug. Ik weet het zeker. Het is van de angst. Uit wanhoop richt ze het pistool op Tom. Spottend kijkt Tom haar aan.
“Wat wil je hiermee bereiken, Ghardeer? Wil je me neerschieten? Jij?”� Een spottend lachje vult het bos. Waarom hebben ze eigenlijk het bos uitgekozen? Een rilling schiet weer door mijn rug heen. Ik knijp mijn ogen dicht. Wat ben ik aan het doen? Ik sta hier op het punt om mijn vriend dood te schieten. Nou ja, als we het toch als zo bekijken: ik sta dan op het punt om mijn vriend neer te knallen die mij aan het misbruiken is. Oke, klinkt redelijk… Toch? Of niet? Ach, ik weet het allemaal niet meer! Het ene moment zit ik in het vliegtuig, en het volgende moment lig ik in coma. Raar of niet? En het ene moment lig ik in het ziekenhuis in coma, en het volgende moment blijk ik in een zoektocht naar mezelf te zitten. Argh, ik weet het niet meer!
“Ik wist wel dat je het niet kon!”� De stem van Tom brengt me weer terug in werkelijkheid. Nou ja, laat ik zeggen dat zijn stem me terugbrengt naar de zoektocht. Dat is waarschijnlijk eerder het geval. Zijn handen glijden weer verder, en hij begint aan mijn broek te prutsen. Hij stoort zich niet aan het pistool. En dan gaat er een schok door me heen. Hij begint aan mijn broek te prutsen!
“Jouw keuze… Of toch die van hem?”� Verward schudt ik mijn hoofd, en haal dan de trekker over. Een schot klinkt door het hele, en misschien wel verlaten, bos. Ik voel zijn hand verstijven, en dan slap worden. Tom valt neer, en zijn hand verdwijnt. Dan komen toch nog die tranen. Die tranen die ik niet wilde laten stromen.
“Wat heb ik gedaan!?”� Geschrokken en huilend laat ik me naast Tom neerzakken. Laat dit allemaal alsjeblieft niet in werkelijkheid gebeurt zijn!

Uren later. Het dringt plotseling tot me door. Tom heeft nooit van me gehouden. Ik zit nu wel mooi naast hem te huilen alsof mijn leven ervan af hangt, maar waarom? Om een jongen die nooit van me gehouden heeft? Me misbruikt heeft? Een leeg en verdrietig gevoel neemt mijn hart over. Zou mijn hart ooit nog geheelt kunnen worden? Zal de tijd de littekens die hij heeft achtergelaten kunnen helen? De tijd zal het te leren…

Ooit…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.