Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » One Direction » Fall again • Harry Styles [afgewerkt] » Thirty-three

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

31 aug 2012 - 18:57

691

1

227



Thirty-three

Aangezien ik morgen jarig ben, komen er dan extra veel stukjes en uiteindelijk zondag de laatste hoofdstukken. Enjoy!

ANOTHER 8 MONTHS LATER - RETURN TO LONDON
Hijgend en puffend van de eerdere inspanning, liet ik mezelf en mijn uitpuilende koffers neervallen op de metalen stoeltjes in de aankomsthal van de luchthaven. Met mijn blik op de klok, bedacht ik me dat het nog wel even zou duren voor mijn broer Alex hier zou zijn, en graaide blindelings mijn telefoon uit zijn vertrouwde broekzak. Ik gaf een oudere man glimlachend toestemming om de vrije stoel naast me beslag te nemen, voor ik door de lijst van nieuwe sms-jes ging en er willekeurig eentje uitpikte.
“The first thing I’m going to do when you get home, is hug you, maar daarna ga ik je hoe dan ook toch nog met die stoel in je gezicht slaan schat”¯
Natuurlijk was het afkomstig van Stephanie, dacht ik en glimlachte terwijl ik de volgende berichten opende.
“Ik ben zo trots op je Roosje, kan niet wachten tot mijn schatje weer thuis is. Kusjes mam.”¯
“You’re going to love the dress we chose for you x Dani (und me: Liam!!!!)”¯
“Just to warn you, but Louis said he’s going to kill you, though I don’t think he actually will. Anyway, welcome back in our crazy world x”¯

Zayns waarschuwing was, ondanks de duidelijke dreiging die Louis bleek geuit te hebben, nog de meest verwelkomende van allemaal, en ik was blij dat ze het zo goed opnamen. Natuurlijk had ik niets ontvangen van Harry, de dag na ons skypegesprek was hij gestopt met zenden. Geen tweets, sms-jes, voicemails, niets meer. Op zijn verjaardag had ik hem via twitter gefeliciteerd en had hij me kort maar krachtig bedankt, net zoals ik overigens bij de andere jarigen had gedaan, maar verder hadden we geen contact meer gezocht. Hij was wel de enige waarvoor ik de verborgen talenten opnieuw bovenhaalde die ik had ontdekt tijdens een gratis weekendworkshop in het kunstmuseum, en hem dusdanig een simpel vriendschapsarmbandje had gemaakt. De herinnering dat we vroeger zo’n bandje deelde en hij zulke dingen meestal wel droeg, was slechts één van de vele flashacks die ik de afgelopen maanden had gehad, maar wel de enige die me ertoe aanzette hem een brief te sturen. Weliswaar slechts een simpele enveloppe met het bandje en een afzender erin, maar toch. Ik wist nog steeds niet of het wel was aangekomen, en weigerde na te denken over wat hij ermee zou doen als het dat wel was. De anderen, afgezonderd van een nog steeds met moordneigingen vervulde en woedende Louis dan, leken er geen problemen mee te hebben gehad om contact met me te houden. Stephanie was nog steeds kwaad, maar met Danielle had ik de afgelopen weken tijdens mijn vrije momentjes gezellig kunnen dromen over haar nakende huwelijk. Ik kon nog steeds niet geloven dat Liam haar echt had gevraagd, en was vastbesloten hen alles te vragen wanneer ik ze weer zou zien. Natuurlijk ging ik de jongens ook vragen hoe hun eerste echte wereldtour was geweest en hen als grootste fan steunen door de hele online merchandise op te kopen, dat was vanzelfsprekend. Kortom: er was de afgelopen 10 maanden heel wat veranderd. Ik had mijn studie met succes afgerond en een mooie onderscheiding op zak die me hopelijk zou helpen bij het bereiken van mijn droomberoep, maar er eerst en vooral voor kon zorgen dat ik mijn tweede jaar Psychologie aan de plaatselijke universiteit zou kunnen verderzetten. Ik had enkele nieuwe vrienden leren kennen die ik met pijn in het hart had moeten achterlaten, net zoals ik de mooie en erg gezellige stad Parijs enorm zou missen. Ik had de afgelopen periode alles van me gegeven, en er onverwacht ook heel wat voor terug gekregen. Mijn geheugen had een flinke opfrisser gekregen. De flashbacks die ik eerst af en toe kreeg, volgden zich gedurende mijn verblijf in de Franse hoofdstad steeds sneller op, wat me niet alleen verwarde maar gelukkig ook erg aanmoedigde. Ik geloofde er weer in en kon niet wachten om het iedereen thuis te gaan vertellen. En, ondanks de bange gevoelens van bezorgdheid en knikkende knieën die ik kreeg bij de gedachte alleen al, kon ik vooral niet wachten om het hém te vertellen.


Reacties:


Tweety
Tweety zei op 5 sep 2012 - 19:06:
LLALALLALALA IK WIL GILLEN ENNLEZEN TE GELIJK DIT IS SUPER!!!!