FanFic.nl

Fall again • Harry Styles [afgewerkt]

Thirty-four

Ik sloeg het portier achter me dicht en keek op naar het hoge appartementsgebouw voor me. ‘Are you sure we don’t have to wait?’ riep Niall me vanuit de auto toe en ik knikte. ‘No, you don’t, but thanks for bringing me!’ antwoordde ik in een snelle blik op hem en Stephanie, waarna ik ze gedag zwaaide en het gebouw binnenliep. Second floor, wist mijn hernieuwde geheugen me te vertellen. Terwijl ik met gecontroleerde passen de wenteltrap beklom, bedacht ik me wat ik hem zou zeggen. ‘Het spijt me’ zou niet goed genoeg zijn, maar het idee dat ik hem alles en echt alles zou moeten vertellen om een telbare kans op begrip te kunnen verwerven, gaf me al de rillingen. Desondanks wist ik dat dat hetgene was wat me te doen stond, en ik hoe dan ook geen betere keuze had. Het was í²f het hem nu zeggen nu ik hier toch al was, í²f als een lafaard weer naar huis gaan en het één van de volgende dagen opnieuw proberen, het moest hoe dan ook gezegd zijn. Met elke stap die ik zette namen mijn zenuwen toe, uiteindelijk zelfs zo erg dat aan het begin van de hal op de tweede etage even halt hield en me tegen de enige kale muur in mijn bereik liet aanleunen. Ik keek de lange gang in. Nummers 210 tot 214, allemaal afgehuurd door Louis Tomlinson en Harry Styles tot ze beiden een eigen stekje zouden vinden. Ik zag beeldend voor me hoe ik hen beiden had helpen verhuizen, Louis nog had moeten laten zien hoe hij zijn bed op een goede manier opmaakte en glimlachte bij de eerdere herinnering aan de verschillende keren dat deze langwerpige ruimte van amper enkele meters breed, vol had gestaan met paparazzi’s; hopeloos proberend een glimp op te vangen van Harry en mij. Als ik zulke dingen, inclusief een auto-ongeluk en geheugenverlies kon overleven, kon ik het vast ook wel aan een kwade vriend tot bedaren te brengen. In theorie vormde het zich allemaal heel mooi in mijn hoofd, maar ik twijfelde of ik daar überhaupt wel tot in staat zou zijn. Come on, spoorde ik mezelf aan en duwde me met een zucht van de muur af. Op automatische piloot liep ik naar het einde van de gang en hield stilstand bij het kitcherige en erg roze “welcome at our home!”�-plakkaatje op de deur van nummer 210, wat overduidelijk iets van Louis’ hand was. Zonder mezelf nog langer toe te staan te veel over de zin van waar ik mee bezig was na te denken, klopte ik op de deur en wachtte geduldig af. Er kwam geen reactie, waarop ik opnieuw klopte en lipbijtend om me heen keek. Toen het na enkele minuten nog steeds stil bleef en net met een opgeluchte zucht had besloten het morgen opnieuw te proberen, precies toen klonk er een luide dreun vanuit het verblijf. Ik wierp een blik op mijn horloge en fronste mijn wenkbrauwen. Misschien was Harry, of Louis in het ergste scenario, wel degelijk thuis, iets wat me ook best wel logisch leek aangezien het nog geeneens middernacht was geweest. In dat geval zouden ze ook zeker nog niet slapen, hen en hun eindeloos lang durende fifa-spelletjes kennende. Misschien was de deur wel open? Met ietwat schuldgevoel greep ik naar de klink en liet mijn hand erop rusten. Vroeger zou ik gewoon zijn binnengestormd, maar dat durfde ik nu allesbehalve riskeren. Wat als Louis me opwachtte? Ik schudde de gedachte uit m’n hoofd en opende de deur langzaam, voorzichtig, probeerde zo weinig mogelijk lawaai te maken.

Eenmaal binnen sloot ik ze opnieuw, en probeerde de voorwerpen in de donkere ruimte te onderscheiden. Een bank, tafel met een heleboel rommel op, wat cd’s waar ik bijna op trapte. Op de tast zocht ik naar de lichtschakelaar naast de voordeur en blies een opgeluchte zucht naar buiten toen de ruimte met een zachte klik werd verlicht. De woonkamer zag er precies uit zoals ik me dacht te herinneren: druk, rommelig en heel erg nostalgisch. Voor mij dan toch. Ik was dankbaar om de flashbacks die zich de afgelopen periode hadden aangediend toen het me te binnenschoot dat Louis’ kamer vlakbij was en ik voorzichtiger te werk ging. Ik liep voorbij de lage opbergkast, volzet met beeldjes en awards, en stak mijn hoofd langs de halfopen muur in een poging een blik te werpen op Louis’ slaapkamerdeur. Alles was donker, wat hopelijk betekende dat hij al een tijdje lag te dromen en niet wakker zou worden om zijn aankondigingen tot moord in echte daden om te zetten. Ik hoopte het maar. Op de tippen van mijn tenen -ik gaf mezelf een denkbeeldig schouderklopje om mijn eerdere keuze enkele makkelijke baskets aan te trekken- doorkruiste ik de woonkamer bijna geruisloos en liep vervolgens door de korte gang die me naar Harry’s kamer zou brengen. Nog voor ik voor de deur stond, merkte ik het zwakke licht op dat door de kleine opening boven de grond scheen en voelde mijn hart spontaan enkele tellen overslaan. Hij was er en hij was wakker. Na een laatste blik op de verlichtte woonkamer te hebben geworpen aan het einde van de gang, raapte ik mijn moed bij elkaar en schraapte mijn stem. ‘Harry?’ vroeg ik met trillende stem. Er kwam geen reactie. ‘Harry?’ herhaalde ik, dit keer wat luider en met vastere toon. Ik hoorde een diepe en zware dreun alsof iemand met zijn hoofd ergens tegen aanstootte, en wendde nerveus mijn blik af. Enkele seconden later hoorde ik de deur met een piepend gekraak opengaan en trok zijn vertrouwde stem zich naar me toe. ‘Rosaly?’ Ik keek in zijn geschrokken ogen en knikte. ‘Hi Harry’, glimlachte ik geforceerd en beet vervolgens op mijn lip om een gil te onderdrukken. Dit ging nog moeilijker worden dan ik had gedacht. Harry keek even achter zich zijn kamer in, zette de deur op een kiertje en haalde een hand door zijn krullen voor hij enkele stappen naar me toezette. Pas toen hij dichter bij me en meer in de zwakke resten van het licht uit de woonkamer stond, merkte ik op dat hij zo goed als halfnaakt was. Het enige wat hij droeg had iets weg van een laken, wat vanaf zijn navel meermaals om zijn onderlichaam leek gewikkeld te zijn. ‘So… what are you doing here?’ vroeg hij me met al even onvaste stem en keek opnieuw naar me op, duidelijk verward door mijn aanwezigheid. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. ‘Wel eh’, liet ik mijn blik langzaam weer langs zijn lichaam en ontblote borst omhoog gaan, ‘actually I came over to talk with you.’ Ik slikte en keek naar de gouden plaat aan de muur naast me. 100.000 verkochte exemplaren van What makes you beautiful, en dat was nog maar het begin geweest. ‘Rose, this isn’t the right time for-’ ‘No Harry’, onderbrak ik hem meteen, wetende wat hij ging zeggen, en draaide mezelf met een ruk weer naar hem om, ‘I really need to tell you something and I’m sorry but-’ Ik eindigde mijn zin abrupt toen een zwak geluid mijn oren bereikte. Na het een tweede keer te horen gekregen te hebben, meende ik het als een lichte kreun te herkennen en keek met vragende blik naar Harry. ‘What’s-’ ‘Harry? What are you doing? We weren’t done yet you sexy.’

Ik dacht dat ik door de grond zou zakken van schaamte, en Harry’s plotseling lijkbleke gezicht weerspiegelde niet veel anders. Ik zag hoe zijn blik in een snelle flits naar de deur schoot, en balde mijn vuisten. Ik moest weten of het waar was, dit kon hij niet menen. In een opwelling stormde ik langs hem, en slaagde erin de deur met een trap verder open te duwen voor hij me bij mijn bovenarmen greep en me langzaam achteruit trok. Als hij me niet vast had gehad, was ik vast al brullend in de kamer gestormd, maar nu kon ik niets meer doen dan met open mond voor me uitkijken. In het kingsize bed in het midden van de kamer lag niemand minder dan een halfnaakte Elisa Blunt me met een klaarblijkelijk onschuldige, maar overduidelijk vervuld met puur genot om mijn uitdrukking en weet ik veel wat ze daarvoor allemaal wel niet te zien had gekregen, glimlach aan te kijken. Mijn spieren ontspanden zich en ik voelde mezelf slap worden in Harry’s grip, waarop hij me losliet en snel de deur weer achter zich sloot voor hij zich ervoor zette. Nog steeds verbluft staarde ik naar mijn voeten. ‘Rosaly I-’, greep hij me dit keer bij mijn schouders vast en schudde me zachtjes door elkaar. ‘No Harry I am sorry’, schudde ik het hoofd en keek op in zijn groene ogen. ‘Sorry for interrupting you and your obviously-horny-as-fuck girlfriend over there. I shouldn’t have come either, I’m leaving so you can go on again.’ Ik trok mezelf los na een laatste blik op Harry’s geschokte gezicht en liep de hal uit. ‘Rosaly, wait!’ Klonk het nog achter me, maar ik schudde het hoofd en keek niet om. Mijn blik bleef op mijn schoenen gericht toen ik de voordeur achter me sloot en op één of andere manier erin slaagde zonder te vallen van de gevaarlijke trap af te raken. Neergebogen hoofd, schokkende schouders en een gebroken hart. Ik verontschuldigde me niet toen ik vervolgens een nachtelijke jogger bijna omverliep en keek niet op wanneer hij me vloekend weer alleen liet op de verlaten weg. Ik keek niet om, voor niks. Er zou niks te zien zijn buiten het beeld van Harry en Elisa waar ik zonet was opgestuit. Misschien was het al bij al toch makkelijker geweest. Ik had niet hoeven kiezen, dat hadden zij reeds voor me gedaan.

Reacties: