Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » The Vampires of Salem » First Day: First Class
The Vampires of Salem
First Day: First Class
Het nieuwe schooljaar is begonnen -dat is aan alles te merken. De uitgestorven gangen zijn weer gevuld met hoge en lage stemmen, giechelend en schreeuwend. Hakken klikklakken over de oude tegels die bezaaid zijn met papier en vuil en het grasveld rondom het gebouw is bekleed met picknickleedjes, maar vooral de grote, bronzen klok boven de hoofdingang die drie keer luidt laat weten dat de eerste lessen van start zijn gegaan.
De leerlingen zijn terug opgeladen en hebben veel te vertellen aan hun vrienden over wat ze hebben meegemaakt tijdens hun zomervakantie. Het is het gespreksonderwerp in de klas en het lukt de docent dan ook niet om ze stil te krijgen zodat ze naar zijn gespreksstof luisteren. Hij geeft het daarom op en besluit om de aller eerste les maar te gebruiken als bijklets uur, of eerder gezegd drie uur.
“Goedemorgen klas. Nu ik jullie toch niet stil krijg laten we het dan maar over de zomer hebben. Waar zijn jullie geweest, wat hebben jullie gedaan en vooral; hebben jullie je gedragen?”¯ Er wordt hard gelachen door de jongens en gegniffeld door de meiden. Na wat geroezemoes besluit de docent, de oude Balthasar Schalck, iemand aan te wijzen die zijn zegje kan doen.
“Nou-eh, ik ben met mijn ouders naar de Cariben geweest.”¯ Er ontstaat opnieuw een lachsalvo om de reden dat Richard al een paar maanden negentien is en nog steeds met zijn ouders op vakantie gaat. Hij ontvangt nog een ‘ah, met mammie en pappie?’ en vervolgt dan: “Ik heb vooral veel gedoken bij de koraalriffen en op het strand meiden gespot.”¯ Snel neemt hij weer plaats op zijn stoel en krijgt nog een vuist van zijn buurman tegen zijn bovenarm.
“En jij Laura? Ook met je ouders weg geweest of ben je met je vriendinnen gegaan?”¯ vraagt de docent aan een blond meisje met een tenger postuur. Ze oogt onschuldig, maar iedereen weet wel beter.
“De eerste twee weken ben ik met mijn ouders in Zuid-Frankrijk gezeten, de andere twee weken ben ik met mijn twee beste vriendinnen naar Miami gegaan.”¯
“Neuken!”¯ wordt er door de klas geroepen waardoor Laura, met toch wel een klein blosje, moet grijnzen en knipoogt naar de schreeuwlelijk Mitchel, die drie tafels achter haar zit.
“Jongens, houd jullie grof taalgebruik alsjeblieft voor je, we zitten hier op een nette school. Wie nu.”¯ De man met een grijze haarkrans kijkt met zijn vingers trommelend op zijn lippen door de klas en vindt dan voor hem, en voor iedereen, een nog onbekend meisje. “En wie ben jij? Een nieuweling onder ons?”¯ Hij wijst met zijn hand naar de meest linkerrij waar een toch opvallend meisje zit. Dus hoe die niet is opgevallen..
Het meisje, niet gekleed in een schooluniform zoals alle andere, kijkt verward op alsof ze uit haar dagdroom is geschud, wrijft even door haar warrige donkerbruine haar en zegt: “Sorry?”¯
“Ik vraag wie je bent.”¯
“Oh. Zora, aangenaam.”¯
“En?”¯ Het gelach is vandaag aardig aanwezig. Alle nieuwsgierige ogen staan gericht op het nieuwe meisje die nonchalant in haar stoel hangt en meer oog heeft voor de zoom van haar mouw waaraan ze ziet dat die nog wat beter gestikt moet worden, dan aan de docent die inmiddels zijn voorhoofd heeft gerimpeld. “Jonge dame, ik zou graag antwoord willen hebben.”¯
“Ik ben Zora Lith, twintig jaar en ik heb niet zoals sommige van jullie vakantie gehad, mij stomdronken gevoerd en onder zoveel mogelijk lakens gedoken. Ik heb mij bezig gehouden met mijn portfolio. Genoeg, meneer?”¯ Haar gedachte zit weer terug bij haar mouw en besluit om straks, wanneer de aandacht wat minder op haar gevestigd ligt, de garen uit haar tas te halen.
“Ben je model?”¯ Een meisje met een zwarte boblijn in de middelste rij, die de naam Vera draagt, kijkt geïnteresseerd naar Zora.
“Zie ik er zo uit dan? Maar nee, ik ben geen model. Gelukkig.”¯
“Ik zou je in ieder geval doen!”¯ Mitchel heeft weer zijn mond opengetrokken die meneer Schalck met een strenge blik bestraft. Hij is van de oude stempel en tolereert zulke woorden niet.
“Niet insgelijks.”¯
“Goed, laten we het hier bij houden. En ik wil de volgende keer dat je je uniform aan hebt, net zoals iedereen. Begrepen?”¯ Ze mompelt dat ze dacht dat haar vorige bewoonster uit Japan kwam en haar ‘apenpakkie’ was vergeten, maar zegt dan oké.
Wanneer het zowaar rustig is in de klas en meneer Schalck eindelijk zijn verhaal over het Duitse cultuur kan starten, wordt er zwarte garen uit de tas getrokken en de naald die als piercing diende uit haar oorlel gehaald. Secuur begint ze aan haar linkermouw van haar korte colbert met puntige schouders. Ze heeft niet door dat ze achter haar goed in de gaten wordt gehouden door twee paar ogen die zonder elkaar aan te spreken precies weten wat ze bedoelen en ook hetzelfde bedoelen. Iemand anders, een rij naast hen, heeft het wel door en tikt Zora aan.
“Psst!”¯ De naaister trekt het zwarte draad nog één keer aan en bijt de naald los. Ze kijkt naar links. Het meisje merkt dat ze contact heeft en gebied haar om een stoel op te schuiven zodat ze er bij kan. Zora gaat bij de muur zitten en verplaatst haar spullen met zich mee.
“Hé, ik ben Lola.”¯
“Mijn naam ken je denk ik al.”¯
“Ja.. Nieuw hier, hè? Zal vast niet makkelijk zijn. Maar ik geloof wel dat je het hier naar je zin gaat hebben. We zijn niet zo net en saai zoals je misschien denkt.”¯
“Wat moet je?”¯ De directe vraag laat het meisje met stijl, lichtbruin haar stil vallen. Vluchtig kijkt ze over haar schouder, waar ze de bijzondere leerlingen in het zwart tegen elkaar ziet praten, en buigt zich dan naar het oor van Zora.
“Weet je wie er achter je zitten?”¯ Zonder dat ze antwoord krijgt vervolgt ze: “Dat zijn Valentin Lichtenburgh en Christa Täufer . Gewild, rijk en ontzettend knap en ze kijken naar jou.”¯
“So? Ze zullen niet meer zien dan mijn rug,”¯ antwoordt ze bits terug en bergt dan haar garen weer op en stopt de naald terug in haar oor, wat Lola met grote ogen toe ziet.
“Weet je wel wat je zegt? Ze zijn de populairste leerlingen op deze school. Alles wat zij aanraken veranderd in goud, alles wat ze zeggen is wet. En als ze iets van jou willen, dan heb je dat te accepteren.”¯
"Dit meen je? Wat is dit voor een school? In eerste instantie zag ik dit al niet zitten, maar nu wil ik helemaal weg. Dat rangorde gedoe heb ik echt geen trek in. Jij en ik zijn net zoveel waard als die twee waar je zo hoog over praat. Iedereen is zoveel waard. Behalve Mitchel dan." Zora bekijkt meneer Schalck die druk in zijn gesprek zit en de enige lijkt te zijn, aan haar klasgenoten te zien die drukker zijn met naar buiten staren, op geheime briefjes te krabbelen en met scherpe potloden elkaar te prikken.
Lola houdt wijselijk haar mond na nog een blik achter haar geworpen te hebben en te schrikken van de amber bruine ogen die haar strak aanstaren. Haar gevoel vertelt haar dat hij alles heeft kunnen horen en dat geeft haar de kriebels, weliswaar aangename kriebels, om de reden dat de jongen oor heeft voor haar gespreksstof.
Haar buurvrouw daarentegen heeft niets door van de twee paar ogen die in haar rug prikken. Ze is te druk met het bedenken hoe ze haar kleding geordend in haar kast krijgt en wie haar kamergenoot gaat zijn. Deze heeft ze niet kunnen zien om de reden dat ze vandaag in alle vroegte is aangekomen, terwijl de rest gisteren arriveerden. Haar ouders wilden haar al te graag eerder laten vertrekken, maar Zora stak daar een stokje voor door zichzelf op te sluiten in haar slaapkamer waarvan zij de enige sleutel heeft en heeft zo op haar dooie gemak haar spullen en zo'n beetje haar hele naaiatelier ingepakt.
Haar liefde voor fashion is de reden geweest voor meneer en mevrouw Lith om haar naar een kostschool te sturen zodat ze nog wat bij steekt in de les en socialer gaat worden. Thuis in Madgeburg wilde ze niets te maken hebben met haar leeftijdgenoten en was nooit op school te vinden. De enige school waar ze wel dolgraag heen wilde was een school die zich richtte op mode. Maar haar ouders zagen daar geen toekomst in. Haar vader wilde dat ze zijn bedrijf over nam, wat alleen maar met cijfers te maken had, en daar had ze een grondhekel aan.
En dat brengt haar nu hier. Op een school die overduidelijk laat zien dat je geld moet hebben om er op te komen en de leerlingen net zo graag laten zien dat ze geld hebben, en daar heeft ze het niet zo mee. Plus dat er schijnbaar populaire pubers zijn die iedereen om hun vingers hebben gewonden door hun uiterlijk en manipulatie. Daar trapt Zora niet in.
"Zora Emilia Lith, heb je wel iets overgenomen van de stof van vandaag?" klinkt het streng vanachter de Engelse mahoniebureau. Meneer Schalck heeft de leerlingenlijst gevonden en is zo gelijk achter haar volledige naam gekomen, waar Zora totaal niet blij mee is. Als iemand haar maar Emilia gaat noemen, dan is diegene er geweest. Haar ouders noemen haar altijd bij haar volledige naam wanneer ze volgens hen geen proper gedrag levert -en dat is vaak, in hun ogen.
"Jawel meneer," is haar nette antwoord en grist het schriftje van Lola onder haar neus vandaan wanneer de docent niet kijkt om het slordig over te schrijven.
"Psst," begint Lola na een wonderbaarlijke stille halfuur in de klas, ze krijgt alleen geen reactie. Ze start het porren.
"Wat?" klinkt Zora geïrriteerd, kijkt naar links in de groene ogen van het meisje en haalt dan haar linker oortje van haar iPod uit haar oor.
"Oh." Er wordt gestameld. "Ik vroeg mij af of je wat te doen hebt in de pauze, straks?"
"Niets anders dan eten."
"Mag ik je dan het gebouw laten zien? Alle leuke plekjes, enzo.." In de ogen van Lola is te zien dat ze nerveus raakt en slaat dan haar wimpers neer.
"Mij best." Haar schouders duwt ze de lucht in. "Maar alleen als je niet meer zo nerveus doet tegenover mij. Je doet alsof ik beroemd ben. Ik ben maar een doodnormaal persoon."
"Uh, ja..oké?" De wangen van het meisje beginnen te gloeien wanneer ze alweer als een zuurstofloze fan klinkt.
"Laten we opnieuw beginnen. Ik ben Zora Lith, niet meer en niet minder. Dus ik wil geen Emilia horen, begrepen?" Lola moet grinniken door Zora's woorden en de formele handdruk die wordt gegeven.
"Ik ben Lola Kuhlemeier, aangenaam." Met een brede glimlach kijkt ze naar Zora die voor het eerst toch wel een klein glimlachje op haar gezicht kan toveren en bergt haar spullen op. "Mag ik vragen waarom je zo ongeïnteresseerd overkomt over de school?"
Zora staakt het opruimen van haar spullen, kijkt haar aan en zegt: "Misschien omdat ik dat ben?"
"Echt? Zo slecht is het hier niet, hoor."
"Hm. Het heeft niets met deze school te maken, het zijn alle scholen. Ik ben gewoon liever met mijn passie bezig dan met het ‘Duitse cultuur’," spot ze met het vak van meneer Schalck, die hier niets van hoort, omdat hij met zijn rug naar de klas staat om op het digitale schoolbord op te schrijven wat er volgende week gaat komen zodat de leerlingen voorbereid de les in komen. Huiswerk is er niet, in die drie uur wordt alles al gemaakt, wat Zora op zich wel positief ziet.
Wanneer de bel gaat, een simpele buzzer, staat iedereen vrij mechanisch op en wachten netjes bij hun tafel. Zora trekt even verbaasd haar wenkbrauw op, maar is al snel in haar eigen wereld en legt haar versleten rugzak over haar schouder om als eerste de ruimte te verlaten, als toch niemand gaat.
De klas kijkt haar met grote ogen na en dan naar de twee leerlingen die in gracieuze stappen vervolgens het lokaal uit lopen. Meneer Schalck merkt niets op van alle commotie en vult verder zijn koffertje.
Smoezend volgt de rest van de klas om de eerste pauze te vieren. De groep splits zich en vertelt andere vrienden die niet aanwezig waren over het nieuwe meisje en wat ze zonet gedaan heeft. Het duurt niet lang of het is het onderwerp van de dag geworden en Zora merkt het, of eerder Lola.
“Voel je je niet aangestaard?”¯ vraagt het meisje aan Zora die een sigaret opsteekt als ze over de drempel naar buiten loopt.
“Hoezo dat dan?”¯ Een grote rookpluim wordt de lucht in geblazen. “Ik merk niets.”¯
“Dan moet je ook kijken.”¯ Lola legt haar handen op de wangen van Zora om haar naar een kluitje te draaien die overduidelijk praten over haar. Ongegeneerd en wel.
“Waar hebben zij last van?”¯ De bruinen ogen van Zora merken op dat Lola meer weet. “Vertel, wat heb ik nou weer fout gedaan? Dit gaat toch niet nog steeds over dat ik geen uniform draag?”¯
“Je hebt voorgedrongen,”¯ mompelt het meisje. Het klinkt ontzettend stom wanneer ze het hardop zegt. Maar het is zo ontzettend logisch wanneer je ze ziet lopen, die horen niet achter je te staan, dat kan gewoon niet.
Reacties:
Dit is zo jíj. Ik bedoel, het is wel anders maar wel echt jou. En het is leuk! Drie uur achter elkaar hetzelfde vak zou ik echt nooit volhouden though. En ik vind het zo leuk hoe iedereen ontzag heeft voor die rijke snobs, en zij is gewoon like. Ja. Leuk. Leukleukleuk. (: <3
De foto van Zora in de beschrijving is echt mooi. Dat moest ik van tevoren even zeggen. ^^
En natuurlijk ben ik erbij als jij iets schrijft! (Word je al moe van me? :]) Ben heel benieuwd hoe de vampiers in dit verhaal zijn, en wat ze allemaal gaan uitvoeren met Zora (of andersom). Ik vind die naam trouwens ook heel mooi, "Zora". Niet standaard, maar ook weer niet vergezocht. En het klinkt mooi.
De sfeer bevalt me ook direct! En deze opmerking:
“So? Ze zullen niet meer zien dan mijn rug,”¯is geniaal.
Dus ik lees mee. <3
Hoog tijd dat ik ook iets van jou ga lezen, dus bij deze.
Ik ben benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren, dus ik kijk alvast uit naar het volgende hoofdstuk. ^^
Dit verhaal stond al een tijdje in mijn Favorieten, maar ik had lange tijd geen zin in lezen. Nu weer wel, dus ik ga voor het eerst van mijn leven over vampiers lezen. Ben benieuwd wat voor spannends er in en buiten deze school gaat gebeuren.
Er was een moment dat ik een crossover voelde, hoe je de school beschreef gaf mij het gevoel op Zweinstein te verkeren, ha ha.
Wat me meteen opvalt is dat je hier en daar verkeerde lidwoorden gebruikt en woorden die aan elkaar horen los laat staan.