FanFic.nl

Half vampier

H1 the begin

'Lena, kom je?' zei de leidster uit het weeshuis. 'Ik kom eraan!' Ik ben hier een paar weken geleden heengebracht, net na het ongeluk met mijn moeder. Ze was opslag overleden. Naast mijn moeder had ik geen familie meer, Mijn vader was daarvoor al weggelopen en mijn moeder had geen naaste familie meer. Gelukkig ga ik morgen naar een adoptiegezin in New York.

Toen ik beneden kwam was er blijkbaar een feestje georganiseerd. 'Gefeliciteerd, en we hopen je niet meer hier terug te zien!' Dat laatste was natuurlijk ironisch. Ze hoopten dat ik in een gelukkig gezin terechtkwam en dat ik nooit meer terug hoefde naar een weeshuis en dat ik gelukkig werd.

'Hup de trein in hij wacht heus niet op jou hoor.'

'Tot ziens allemaal.' De deuren van de trein sloten zich en ik ging op zoek naar een plaatsje. Daar gaan we, dacht ik bij mezelf, mijn ademhaling werd snel van nervositeit.

Dus toen zat ik in de trein op weg naar New York, naar mijn adoptiegezin.

Diep in gedachten verzonken keek ik uit het beslagen raam.'Pardon, is dit plekje vrij?' ineens stond er een rare jongen naast mij; Hij was echt heel mooi maar had een lichte huidskleur bijna alsof hij ziek was. 'Huh, wat?' Ik schrok me rot. 'Of dit plekje vrij is?' vroeg hij 'Oh ja dat plekje is vrij.' 'Dus jij bent een dagdromer?' vroeg hij mij met een geïnteresseerd gezicht . 'Ja ik vroeg me af hoe het huis van mijn adoptiegezin zou zijn.'

'Adoptiegezin?' 'Ja mijn moeder is een paar weken geleden overleden en ik ben nog geen 18 dus nu word ik geadopteerd.' 'Maar uh, Ik heet Vince, en jij?'

'Lena' zei ik.

Toen we overstapten naar de bus die richting onze wijk ging, ging Vince ook mee. 'Ga jij ook naar de New York High School?' vroeg hij.

'Ja en ik zit in klas 3a volgens mij.' 'Hé ik ook, dan zijn we dus klasgenoten dat is toevallig.' Hij glimlachte naar mij.

Op het Perron stonden ongelooflijk veel mensen. Plotseling kwam er een donkerharige man aangelopen. 'hallo Lena, fijn je weer te zien!'

'Hallo Meneer Smith, insgelijks' zei ik Hij lachte me vriendelijk toe 'Noem me maar John hoor.'

Het huis was groot, heel groot.'Meneer Smith, oh ik bedoel John, met hoeveel mensen woont u hier?' Hij strekte zijn armen uit om het huis aan te duiden 'Wij wonen hier met z'n twaalven.'

Ik moet wel geschokt hebben gekeken, aan de geamuseerde blik van John te zien. 'Wow twaalf mensen, heeft u dan tien kinderen?'

'Nee hoor mijn ouders, de ouders van mijn vrouw Isabella, dan hebben we zelf nog drie kinderen en drie geadopteerd. Waaronder jij.'

Reacties:

Vamtwii zei op 24 sep 2012 - 23:05:
Leuk hoofdstuk!
Je schrijfstijl leest lekker vlot,
het gaat alleen een beeeetje snel,
dit komt omdat het soms ineens van
de ene naar de andere plek gaat. Maargoed,
misschien is dat juist de bedoeling!
Mij hoor je niet klagen: Je schrijft prachtig.
Melding?

X

Compass zei op 24 sep 2012 - 20:57:
dat begrijp ik
Ik heb tijd hoor, maak je maar niet ongerust

Laura zei op 24 sep 2012 - 20:47:
bedankt
ik heb veel huiswerk dus daardoor kan het lang duren voor ik verder schrijf. maar ik ga proberen op te schieten hoor!! XD

Compass zei op 24 sep 2012 - 20:45:
Heel erg mooi, vlot leesbaar ook
Ik heb niet zoveel ervaring met de Twilight Saga, maar de manier waarop jij de personages tot leven brengt is echt geweldig. (Ik hoopte maar dat ik dat van mezelf ook kon zeggen )

Blijven schrijven, zou ik zeggen, want ik wil wel eens weten hoe het verder zal gaan