FanFic.nl

~Nachtegaal: A Dangerous Love Story

03 Nachtegaal

Henry was tussen mij en Maria in komen zitten en we pasten precies met zijn vijven op het kleedje. De golven klotsten rustig tegen de rotswand aan, wat een heerlijke sfeer met zich meebracht. We dronken allemaal een biertje en zaten wat te kletsen over hedendaagse dingen. Maria had net verteld dat ze in de zomervakantie naar Brazilië ging, toen mijn telefoon begon te trillen. Ik pakte hem uit mijn broekzak en keek op de display. Het was mijn moeder. Ik zuchtte en verontschuldigde me kort, waarna ik uit ons hoekje liep en achter de voorste steen ging staan, net buiten hoorgebied van mijn vrienden.
‘’Azula? Hoi liefje. Wat moet je allemaal mee hebben? Ik heb je hele klerenkast ingepakt, maar ik kan je zwemkleding nergens vinden.’’ Mijn moeder klonk behoorlijk opgewekt, wat me nogal irriteerde. Was het zo leuk dat ik wegging? ‘’Hoi mam. Dat is logisch, die heb ik bij me.’’ Ik hoorde mijn moeder aan de andere kant van de lijn opgelucht zuchtten.
‘’Het spijt me dat ik het je niet eerder heb verteld. Ik dacht dat je het liever op het laatste moment wou weten.’’ Ze klonk oprecht en ik zuchtte. Ik moest het maar met een korreltje zout nemen, want weg ging ik toch. Het had geen zin om nu nog moeilijk te gaan doen. ‘’Maakt niet uit, mama. Ik red me wel.’’ ‘’Goed, dan zal ik je verder niet storen! Dag!’’ Ik zei gedag terug en verbrak de verbinding. Mijn telefoon gleed weer in mijn zak en ik liep de hoek weer om. Great, iedereen zat me aan te staren.
Ik ging weer zitten en toen ze me bleven aangapen, besloot ik dat dit het moment was om het de jongens ook te vertellen. ‘’Oké. Ik moet naar mijn vader. Voor minstens drie jaar, in Nederland.’’ Droevig keek ik de rest aan en ik zag de gezichten van mijn vier vrienden betrekken. Jemig, ik wilde ze echt niet verlaten. ‘’Judy en Maria heb ik het net verteld..’’
‘’Wil je even meelopen?’’ Henry’s stem deed een steek door mijn lichaam sidderen, hij klonk oprecht droevig. Snel blikte ik op Judy en Maria, die onopvallend knipoogden.
‘’Tuurlijk..’’ antwoordde ik zacht, waarna we opstonden en bij ons plekje wegliepen, naar links, richting de rotswand. Zwijgend liepen we naast elkaar en Henry ging steeds verder naar links lopen, waardoor we uiteindelijk in een klein plekje zand stonden, dicht tegen de rotswand aan. Het geluid van klotsende golven was behoorlijk hard, maar niet storend. Het was in ieder geval zeker dat de rest ons hier onmogelijk kon zien, zelfs al zouden ze de stenen cirkel uitlopen. Henry ging voor me staan en pakte heel voorzichtig mijn hand vast. Hij deed mijn hart sneller slaan en ik hield haast mijn adem in voor wat er komen ging. Als hij het niet deed, moest ik het doen. Hij streelde zachtjes met zijn duim over de rug van mijn hand en fronste zijn gezicht. Hij keek naar mijn voeten, of er vlak voor, terwijl hij zorgvuldig sprak. ‘’Azula, als sinds de eerste keer dat ik je zag vond ik je leuk. Niet zomaar leuk, ik ben echt verliefd op je. Ik wist niet hoe of wanneer ik het je moest vertellen, maar nu is er geen keuze meer. Ik.. Het spijt me.’’ Een dikke traan rolde over zijn wang naar beneden en ik slikte de brok in mijn keel weg. Ik legde mijn wijsvinger onder zijn kin en dwong hem me aan te kijken. ‘’Henry. Begrijp me niet verkeerd, maar ik moet weg. Frederico heeft een baan gekregen in Amerika, bij het Empire State Building. Hoe dan ook, moet ik weg. Helaas kan ik niet met hun mee naar Amerika, er is te weinig plaats. De komende drie jaar, althans..’’ Ik zuchtte en voelde tranen over mijn wangen rollen. Ik deed geen moeite ze tegen te houden en Henry deed dat ook niet. Zijn bruine ogen doorboorden de mijne en ik dwong mezelf verder te gaan. ‘’Daarom moet ik naar mijn vader in Nederland. Jullie kunnen gerust komen in de vakantie en we houden absoluut contact.’’ Ik zuchtte en wendde mijn blik af. ‘’Ik ben ook al heel erg lang verliefd op jou’’ fluisterde ik. Ik keek hem weer aan en één voor één viel er een traan in het zand, van hem en van mij. De ijzige stilte was pijnlijk. ‘’Ik wou dat ik het eerder had verteld, nu is het te laat.’’ En dat was echt zo. Als ik geweten had dat hij hetzelfde voor mij voelde, al die tijd, had ik het allang gezegd. Maar dat gold natuurlijk net zo goed voor hem. Jezus, wat een puinhoop. We staarden elkaar nog een tijdje aan en besloten toen dat het nu of nooit was. Henry kwam dichter tegen me aanstaan en liet mijn hand los, zodat hij me kon omhelzen. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en hij drukte me tegen zich aan.
‘’Ik wil je niet kwijt, lieve Azula..’’ fluisterde hij terwijl we elkaar knuffelden.
‘’Ik jou ook niet..’’ Mijn woorden werden afgekapt door de warme, volle lippen van Henry op de mijne. We verdronken in een rustige kus. Henry streelde met zijn vlakke hand over mijn rug en ik kriebelde hem zachtjes in zijn nek. De pijn van afscheid was overal te voelen en ik voelde me verraden door het leven. Ik voelde de natte tranen van zowel Henry als van mijzelf aan onze wangen kleven, maar dat weerhield ons niet om te doen waar we al zolang van droomden. Hij tilde me zachtjes op en weekte zijn lippen los van de mijne. Daarna zette hij me neer en gaf nog een zacht, warm kusje in mijn nek. Mijn hartslag maakte overuren en mijn buik spatte uit elkaar van de vlindertjes. Ik wilde lachen en huilen tegelijk, het was zo fijn en tegelijkertijd zo verschrikkelijk. Ik hield van hem, maar ik moest hem achterlaten. Hij hield van mij, maar hij moest me zien vertrekken. Het idee van de zomervakantie was het enige wat ons hoop gaf, vooral nu. ‘’Ze zullen zich wel afvragen waar we blijven he?’’ vroeg Henry speels, terwijl hij zijn vingers met die van mij verstrengelde en we langzaam terugliepen. Ik knikte en moest al lachen bij de gezichten van Maria en Jody. ‘’Wacht eens even!’’ riep Henry opeens en met een ruk stonden we stil. Ik gaapte hem aan en hij keek een beetje zenuwachtig terug. ‘’Ik ben je iets vergeten te vragen.’’ Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken. Wat was er nu weer aan de hand? Deze dag was al zo onvoorspelbaar en vreemd, er kon best nog wel een schepje bovenop. Henry boog naar me toe, gaf me een zacht kusje op mijn lippen en fluisterde toen in mijn oor ‘’Wil je mijn meisje zijn?’’ Zijn stem klonk zo schattig dat ik begon te giechelen als een kind van zes. Mijn verstand schreeuwde dat ik nee moest zeggen, dat ik hem moest vertellen dat het onmogelijk was. Hij was hier en ik was straks daar. Wie weet wat er allemaal fout kon gaan. Straks ging hij vreemd, of ontmoette ik daar een andere jongen. We zagen elkaar dan bijna nooit en dat was echt onverstandig.
Maar mijn hart vertelde me dat dit de jongen was waar ik al zo lang op wachtte. Dit was de jongen waar ik al die tijd naar verlangde en hij ook naar mij. Lange afstandsrelaties konden best werken, kijk maar naar mijn moeder en Frederico. Die wonen nu samen!
Ik glimlachte naar hem en zijn bruine ogen twinkelden in het licht van de zon. Het geruis van de golven gaf een kalmerende gloed en ik omhelsde hem stevig. ‘’Natuurlijk’’ fluisterde ik terug. We kusten elkaar nog een keer, dit maal vuriger. Toen we stopten en elkaar aankeken, streelde Henry mijn wang. ‘’Voor altijd.’’ ‘’Voor altijd’’ beaamde ik.

Toen we de cirkel inliepen, was het kleed leeg. Alle spullen lagen er nog, dus ze waren nog maar net vertrokken. Henry en ik gingen tegen de middelste rotswand aanzitten en hij sloeg zijn arm om me heen. Ik nestelde me tegen zijn warme lichaam aan en hij gaf een kusje op mijn kruin. ‘’Waar zouden ze zijn?’’ vroeg ik aan hem. Hij keek fronsend naar de zee en schudde toen zijn hoofd. ‘’Geen idee, ik bel Mathias wel even.’’ Hij liet me los en ik schoof wat op, zodat hij er langs kon. Hij liep naar zijn rugzak en haalde zijn telefoon uit het voorste vakje. Hij had nog zo’n jaren tachtig ding, dat alleen kon bellen en waar je SMS berichten mee kon versturen.
‘’Jo man! Waar zijn jullie?’’ Ik keek naar hem en hij knipoogde naar me, wat me een klein beetje deed blozen. Al zijn verlegenheid was weg, wat hem nog stoerder maakte.
‘’Wat? Oké. Jo, check ik je zo weer. Later!’’ Hij hing weer op en ik keek hem vragend aan.
‘’Ze zijn even ijsjes halen. Komen er zo weer aan.’’ Hij haalde zijn schouders op en ging weer in de oude positie zitten. Een harde wind steeg op uit het niets, wat heerlijk verkoelend was. We zaten weliswaar in de schaduw - nog een fijn aspect van ons plekje - maar het was nog snikheet. We zaten daar een tijdje en zeiden niets. Af en toe gaven we elkaar een kus en staarden toen weer naar de zee. Ik dacht aan Nederland. Aan het huis van mijn vader. Hoe zou het eruit zien? Ik had geen flauw idee, hij was verhuisd toen ze gingen scheiden. Daarna ben ik er nooit geweest.

Reacties: