FanFic.nl

Snow white queen [4-shot]

In zijn ogen

Kleine dunne straaltjes licht kwamen door het gordijn heen. Schenen in mijn gezicht in mijn ogen op hem. Vredig lag hij naast me alsof er niets gebeurd was nooit en het zou ook niet meer gebeuren besloot ik toen daar naast hem. Het was afgelopen besloot ik toen ik zijn speeltjes op zijn nachtkastje zag liggen. De handboeien niet gebruikt omdat er geen bevestigingspunt was maar dat was er wel naast hem voor één arm. Het lampje. Ik stak mijn arm uit naar het lampje naast me probeerde het op te tillen. Het kwam niet mee het zat muurvast aan het nachtkastje en het nachtkastje aan het bed. Ik wist niet wat ik deed was me er niet van bewust, stond op. Ik pakte de handboeien van het nachtkastje op en huiverde. De herinneringen al de herinneringen. Zonder me te beseffen wat ik deed sloot ik één van de boeien om zijn pols, trok voorzichtig zijn arm naar het lampje toe. Hij werd niet wakker hij werd nooit wakker. Nooit.
Ik boeide hem vast aan het lampje en glimlachte terwijl hij verder sliep. Ik haat je dacht ik. Ik haat je en nu zal jij voelen wat ik voel. Zijn ogen dicht. Ik had nog tijd besloot me eerst aan te kleden. Een spijkerbroek een T-shirt, mijn paspoort in mijn zak en mijn creditcard. Toen ging ik op de rand van het bed zitten en keek naar hem even. Slapend vredig en ik kon er niet tegen hij mocht niet vredig zijn na wat hij gedaan had hij was niet meer wie hij was en ik hield niet meer van hem. Ik trok de lakens van hem af smeet ze in een hoek zoals hij ook altijd bij mij deed en hij lag daar onschuldig naakt slapend en ik haatte hem. Op mijn nachtkastje lagen sigaretten en ik pakte er één en een aansteker en rookte op bed naast hem. Hij sliep met zijn ogen dicht nog even.
Toen werd hij wakker en hij opende duf zijn ogen en zag mij en realiseerde zich dat zijn dekens weg waren en daarna pas dat hij vast was gebonden. Zijn ogen verschoten naar een emotie die ik alleen kende van mijn broer en niet van de jongen naast me en het maakte me woedend want hij had het recht niet mijn broer te zijn. ‘Bill?’ vroeg hij en ik knikte want ik was Bill en ik had de touwtjes in handen voor de verandering. ‘Vind je het toch wel leuk ga je een spelletje met me spelen?’ Hij glimlachte maar in zijn ogen was angst en ik teerde op de emoties in zijn ogen altijd want die waren echt. Ik antwoordde niet. ‘Bill?’ vroeg hij en ik knikte schudde mijn hoofd. ‘Ik vind het niet leuk.’
‘Waarom doe je het dan Bill?’
‘Omdat jij me geen keus laat nooit.’
‘Ik lig hier vastgebonden niet jij.’
Ik glimlachte. ‘Ja ik vind het niet leuk.’ De angst zijn angst deed mij goed. Ik leefde ervan op voelde me levend en blij. Ik had de touwtjes in handen en hij zou nachtmerries hebben over mij. Mijn sigaret was op en ik doofde hem tegen zijn arm en hij schreeuwde. Ik bracht mijn vinger naar mijn lippen. ‘Niet schreeuwen Tom dat leer je mij ook altijd.’
‘Dat is anders.’
‘Nee dat is precies hetzelfde dat zie je vanzelf in. Wij zijn precies hetzelfde dat ontken jij alleen maar je komt er nog wel achter.’
Gevangen. Ik had hem gevangen in zijn eigen handboeien met zijn eigen woorden en hij kon geen kant op. Ik stak nog een sigaret op en glimlachte naar hem en de angst in zijn ogen werd duidelijker helderder. Echter. ‘Weet je Tom het heeft lang genoeg geduurd.’ Ik meende het. Ik meende het definitief en ik hield niet meer van hem.
‘Je kunt me niet voor altijd vast eboeid houden.’
‘Nee maar dat hoeft ook niet. Ik ben snel genoeg klaar met je’
Hij vroeg niet. Alsof hij wist wat ik wist omdat hij mij was en wij wij waren. ‘Alsjeblieft…’ smeekte hij en ik schudde mijn hoofd en glimlachte.
‘Je komt er niet mee weg,’ waarschuwde hij maar ik schudde mijn hoofd. ‘Jawel.’
Hij staarde me aan angst in zijn ogen en wanhoop.
‘Het was een ongelukje,’ legde ik hem uit. ‘Roken op bed.’
‘Ik zit vastgebonden,’ spotte hij. Ik knikte want hij had gelijk.
‘Maar je hebt een videoband liggen thuis. Nou ja een dvd. Dat verklaart alles: jij wilt het.’ Flikkering in zijn ogen. Angst. Doodsangst.
‘Ze zullen je vingerafdrukken vinden.’
Ik schoot in de lach hard honend. ‘Tom allerliefste Tom,’ fluisterde ik. ‘Jouw vinger afdrukken zijn de mijne mijn vingerafdrukken zijn de jouwe. Het was een ongeluk.’ Hij sloot zijn ogen hield ze dicht.
‘Het spijt me.’
‘Nee het spijt je niet.’
Complete wanhoop en overgave en hij probeerde zichzelf de vertellen dat het beter was zoals ik ook altijd had gedaan maar nooit succesvol. Het was niet beter. Ik was niet beter voor hem hij was niet beter voor mij. Mijn sigaret weerspiegeld in zijn ogen. Het einde was nabij. Het was al begonnen maar niet afgelopen. Het gebeurde nog niet echt en ik genoot ervan dat hij doormaakte wat ik doorgemaakt had. Avond na avond na avond. Het speet hem niet niet echt. Mij ook niet het was zijn eigen schuld. De as van mijn sigaret viel op het bed schaamteloos. Het markeerde het bijna-eindpunt van de sigaret en daarmee dat ook van ons en zelfs van hem. Ons was voorbij al maanden. Jaren misschien wel. Lang in ieder geval. En nu definitief straks bijna. Sigaret op alweer en ik drukte hem tegen hem aan zijn wang en zijn gezicht vertrok. Hij gilde niet want dat was de afspraak en afspraken dienden nageleefd te worden. Altijd in het donker in het licht. Overal.
Hij zweeg en ik zweeg ook en hij keek naar me en ik zag in zijn ogen wat ik altijd in mijn ogen zag en in mijn ogen wat ik altijd in zijn ogen zag. Ik glimlachte want het was leuk en ik haalde nog een sigaret tevoorschijn en mijn aansteker. Beide voorwerpen hield ik gevaarlijk dichtbij het bed maar zo dat hij er met zijn vrije hand niet bij kon. Ik stak de aansteker aan, op zo’n afstand dat het wit lelijk verschroeide maar niet brandde. Nog niet. ‘Dag, Tom,’ fluisterde ik toen en het wit vatte vlam kleurde zwart. Ik verliet de kamer stilletjes keek hem aan en glimlachte. De angst weerspiegelde in zijn ogen. Door de gangen liep ik rustig gewetenloos. Ik had niets gedaan helemaal niets het was een ongeluk. Waarschijnlijk schreeuwde hij en zouden ze hem op tijd vinden. Op tijd voor heel veel pijn maar toch leven.
Naar het toilet ging ik en ik bekeek mezelf in de spiegel. Ik besloot binnen vijf minuten terug te gaan als er nog niets ontdekt was. Waarschijnlijk wel maar het interesseerde me niet ik keek mezelf aan. Mijn neus zijn neus mijn mond zijn mond mijn gezicht. Zijn gezicht. Mijn ogen de uitdrukking in mijn ogen. De uitdrukking in mijn ogen was de uitdrukking in zijn ogen.
We waren hetzelfde. In zijn ogen.

Reacties: