FanFic.nl

~Another Kind

02 the Hunt

I don't have a heart, I don't have a soul.
I don't have much emotions, I don't feel shit.
I don't love anyone, I already hate the world.
So, why do you want to take my second live?'

Edward keek met grote ogen naar Alice, toen ze vertelde wat ze had gezien.
''Het leek alsof ze veranderd was, maar dan anders...'' Dromend keek ze naar de bomen, die symmetrisch door het bos verspreid waren. Ze waren super hoog en straalden vreemde schaduwen uit, die hun lichamen perfect camoufleerden.
''Dat is afschuwelijk..'' fluisterde Edward en Jasper en Alice keken hem verbaasd aan. Edward haalde zijn schouders op. ''Ik kan er niets aan doen. Ik hoor je.'''
Langzaam gleed er een glimlach om Alice' lippen, zonder enige vreugde. Ze schraapte haar keel en Japser en Edward fronsten.
''We moeten echt gaan jagen.. lukt dat Alice?'' Alice keek op en knikte langzaam. ''Ja. Als ik nu niet..'' Ze huiverden alle drie en een zachte wind waaide door het bos, liet de bladeren zachtjes ritselen. Ze snoven de verse geur van het bloed van de herten op en renden er geruisloos en ongelooflijk snel naar toe. Zo'n tien meter van de kudde vandaan, verspreidden ze zich in een cirkel om de dieren heen.

''De rode geur van het prachtige leven,
Kom bij me, omarm me als een vriend die ik
lang niet heb gezien. O, rode geur laat u meevoeren
en neem bezit van mijn lichaam. Voed mij, geef mij
de energie en kracht om mijn gedoemde leven te
beleven. Laat mij proeven van uw krachtige rode geur
en verlos mij van de eeuwige vlammen''

''Dat is prachtig'', zei Edward tegen Alice, waardoor ze schichtig naar hem keek. ''Hou ermee op!'', riep ze speels terug en Edward grijnsde. Er ging een siddering door Alice heen en algauw besefte ze waarom. Edward lachte de laatste paar weken zo weinig. De stress van thuis - met zoveel familieleden is het altijd een beetje té gezellig - de stress van school - nou ja, zoiets als stress - maar natuurlijk het meest stress volle: Bella. Ze was in gevaar en als hij haar zou verliezen.. Alice zuchtte terwijl ze zich dichter en dichter naar de herten verplaatsten, die rustig en vredig uit een riviertje dronken.
Ze besloot het van zich af te zetten en stortte zich volledig op haar dorst.

Als drie sierlijke panters sprongen de drie gedaantes uit de bosjes. De herten schrokken zich wild en gingen er met een luid kabaal vandoor, maar de gedaantes waren sneller. Abnormaal snelle schimmen schoten tussen de bomen door, totdat de eerste kreun door het bos dreef. Jasper was met een sierlijke boog bovenop een hert gesprongen en had hem direct gedood, door zijn nek te breken. Jasper voedde zich altijd netjes, maar zijn ogen lichtten nog vaag oranje op als hij zich net had gevoed. Hij liet zich volledig meesleuren in het moment en een kreun van verlangen kroop uit Edward's keel.

Waarom kan ik toch die voldoening horen, als ik haar zelf nog zoek?, dacht hij bij zichzelf. Hij keek opzij naar Alice, die inmiddels bovenop een hert was gesprongen. Edward sprong van tak tot tak door de bomen heen en liet zijn blik rustten op een teder dier. Het was klein en zwakker dan de rest. Ook was hij langzamer en werd hij gewoon aan zijn lot overgelaten. Een steek van angst en verdriet gleed door hem heen, het diertje deed hem denken aan zijn geliefde Bella Swan. Hij begon zich rotter te voelen en de dorst begon meester van hem te maken. Hij moest zich niet laten overgeven, dat wist hij. Als hij eenmaal zijn dorst zo lang had verdragen en hem dan uiteindelijk toeliet en opging in het moment, rook hij andere dingen. Pratende dingen.
Mensenbloed. Ja, natuurlijk was dat vele malen zaliger. Ja, natuurlijk hoefde je jezelf dan minder vaak te voeden. En ja, je hoeft ze niet eens te vermoordden, zoals bij deze dieren. Maar hij was trots op de regel van hun familie. Hij wilde geen monster zijn, hij wilde léven. Hij had dan geen ziel noch kloppend hart, maar wel een leven.
Een gedoemd leven.

De lange man sprong op het kleine dier en zette zijn schepe
messen in haar tedere keel. De rode geur sijpelde uit haar
hals en de man dronk het op, als een glas wijn bij een verukkelijk
diner. De geur nam grip op hem en doofde de eeuwige vlammen.

Reacties: