FanFic.nl

Blending in or standing out

The new girl

Nerveus stak Emily het plein over naar de hoofdingang van haar nieuwe school. Al die nieuwe, onbekende gezichten joegen haar angst aan en ze wenste dat ze wat moediger was, terwijl ze naar de informatiebalie liep. De receptioniste met het blonde haar zat kauwgom kauwend te bellen met iemand die overduidelijk geen zakenrelatie was.
“Jaaa, en toen?”�
Ze gebaarde ongeduldig met haar gemanicuurde hand toen ze Emily zag en wees naar een bankje tegen de muur, om vervolgens rustig verder te gaan met haar gesprek. Boos dat ze niet werd geholpen, nam Emily wrokkig plaats op het vieze bankje en bekeek de langslopende leerlingen. Ze waren allemaal verschillend, en toch zo gelijk. De sporters droegen dezelfde, rood wit leren jasjes en liepen op een arrogante, zelfverzekerde manier door de gangen. De cheerleaders vormden altijd een perfecte driehoek met een blond meisje steevast in de punt, haar mooie gezicht al net zo zelfverzekerd en voldaan als de sporters. En dan had je nog de overgrote meerderheid van nerds, de mensen die eigenlijk nergens bij hoorden en gothics en emo’s. Emily probeerde om zichzelf ergens in onder te brengen, maar kwam niet verder dan de ‘mensen die nergens bij hoorden’ categorie. Eindelijk was de receptioniste klaar met bellen en ze wenkte Emily.
“Goed, hier is je rooster en dit is een plattegrond van de school. Nog vragen?”�
“Nou, eigenlijk…”�
“Mooi zo. Hier heb je de sleutel van je locker. Veel succes vandaag.”�
De vrouw wapperde ongeduldig met haar hand om aan te geven dat de introductie was afgelopen. Een beetje beduusd stond ze met de spullen in haar hand en deed haar mond open om te protesteren, toen er iets hards tegen haar schouder botste, waardoor alles op de grond viel.
“Zeg, kijk een beetje uit wil je?”� Bromde een stem.
Emily keek om en zag een van de sporters. Een gespierde jongen, niet veel groter dan zij zelf met een opvallende zwarte hanenkam.
“Jij botste tegen mij op hoor.”� Zei ze kalm terwijl ze bukte om haar spullen op te rapen. De jongen hielp haar niet maar liep ook niet weg, zoals ze verwacht had. Toen ze weer was opgestaan, wierp hij een blik op de plattegrond en zei:
“Nieuw hier?”�
Emily rolde met haar ogen.
“Nee, ik ben schatzoeker, nou goed?”�
Hoofdschuddend liep ze weg, maar de jongen liet zich niet zo makkelijk afschepen.
“Als je nieuw bent, moet je wel weten dat het niet echt een goed idee is om de populaire mensen belachelijk te maken.”�
Emily haalde haar schouders op en keek met een schuin oog op de plattegrond. Haar locker moest hier ergens zijn… Het was de jongen schijnbaar opgevallen dat ze iets zocht want hij grinnikte en zei:
“Jouw locker is vlakbij de mijne, als je wil kan ik je wel helpen met het vinden van je ‘schat’.”�
Verdomme, hield die gast nou nooit eens zijn mond? Geïrriteerd draaide ze zich om, keek hem recht aan en siste:
“Laat me met rust, oké? Ik heb geen hulp nodig en al helemaal niet van een…”� Ze keek denigrerend naar het jack dat hij droeg,
“Sporter.”� Zei ze en ze probeerde om zoveel mogelijk minachting in die twee lettergrepen te leggen als ze maar kon. Onmiddellijk verdween de grijns van zijn gezicht en tevreden met haar opmerking, wurmde Emily zich langs hem heen en verdween in de menigte.
Hij keek haar na terwijl ze wegliep en besefte dat hij niet eens wist hoe ze heette. Nou, dat was waarschijnlijk maar beter ook, stomme trien… Mompelend draaide hij zich om en liep naar de les, hoewel hij eigenlijk meer zin had om te spijbelen. Helaas had hij deze week al drie waarschuwingen gekregen van Figgins en uit ervaring wist hij dat een vierde niet verstandig zou zijn. Hij was nog steeds chagrijnig toen hij het Spaans lokaal binnenliep en mokkend ging hij op zijn vaste plek achteraan in de klas zitten. Al snel kwam Mr. Schuester binnen die de drukke leerlingen tot stilte maande. Hij werd gevolgd door een veel minder zelfverzekerde versie van het meisje dat hem zojuist beledigd had. Ze keek haar medeleerlingen niet aan maar hield haar bruine ogen gericht op het lelijke linoleum op de grond.
“Goed jongens, allemaal stil… Dave, als je die prop gooit krijg je strafwerk mee.”�
Toen de klas eindelijk wat gekalmeerd was, schraapte Schuester zijn keel en zei:
“Jullie hebben vast wel gezien dat we een nieuwe leerlinge in ons midden hebben. Dit is Emily…”� Hij aarzelde en keek op zijn papieren op het bureau,
“Parker, ja Emily Parker. Ik verwacht dat jullie haar goed zullen behandelen en haar helpen met de eventuele vragen die ze heeft. Goed Emily, ga daar maar zitten, naast Sam.”�
Terwijl Emily naar haar plek liep, keek ze een fractie van een seconde op, recht in de donkergrijze ogen van hanenkam-jongen. ‘
‘Shit, heb ik weer, beledig ik ook eens iemand, zit hij nota bene in dezelfde klas…’ dacht ze geschrokken. Ze besloot om er geen aandacht aan te besteden en nam plaats naast Sam, een jongen met blond haar en een nogal grote mond. Hij gaf haar vriendelijk een hand en zei:
“Hi, Sam Evans. Ik waarschuw je alvast, ik ben heel slecht in Spaans, dat komt door mijn dyslexie. Dus reken maar niet op mij als je moet afkijken.”�
Ze lachte en zei:
“Emily, en ik ben volgens mij best goed in Spaans, dus we vullen elkaar mooi aan.”�
“Sam ik bedoelde met goed behandelen niet de les verstoren.”� Zei Mr. Schuester vermoeid en Emily en Sam hielden meteen hun mond.
“Oké, de presentielijst, waar heb ik dat ding ook alweer gelaten…”� Mompelde hij verstrooid maar op dat moment kwam Mrs. Pillsbury binnen. Hij glimlachte en zei:
“Emma, wat kan ik voor je doen?”�
Ze giechelde en hield een stapeltje papieren omhoog.
“De nieuwe presentielijsten, ik heb ze bijgewerkt zodat iedereen erop staat.”�
“Fijn Emma, dankjewel.”�
Emily lette al niet meer op Mr. Schuester. Ze voelde dat iemand naar haar keek en draaide zich abrupt om, net op tijd om te zien hoe hanenkam-jongen zijn hoofd haastig wegdraaide.
Shit, betrapt. Hij keek vlug naar buiten, alsof dat heel interessant was en hoopte dat ze zijn plotseling rood gekleurde nek niet zou zien, terwijl haar naam voort bleef dreunen in zijn hoofd. Emily Parker, Emily Parker, Emily…
“Goed jongens, de presentielijst. Even kijken, Dave heb ik gezien, Sam is er ook, Finn is aanwezig, Noah…?”� Mr. Schue keek vragend op en leek verrast dat hij er was.
“Goed zo Puck, volhouden die aanwezigheid!”� En hij zette glimlachend een vinkje achter zijn naam. Noah haalde zijn schouders op en keek weer naar buiten.
‘Twee namen? Hoe kan die jongen nou twee namen hebben?’ dacht Emily verward. Ze besloot om ze alle drie maar in haar hoofd te prenten. Noah, Puck en hanenkam-jongen, ze moest voor ze allemaal oppassen.
Ten langen leste ging de bel en opgelucht ruimde Emily haar boeken op. Sam was al klaar en stond naast de tafel te wachten, kennelijk op haar. Eigenlijk had ze geen zin om te praten, maar ze wilde niet onbeleefd zijn en dus liep ze met hem mee de gang op.
“En, hoe bevalt het je tot nu toe?”� Vroeg Sam.
“Och, het gaat wel.”�
“Mag ik je rooster even zien?”�
Ze rommelde in haar tas en gaf hem het rooster. Hij bekeek het en ze meende een glimlach te zien toen hij het weer terug gaf.
“We hebben bijna alles samen.”�
Emily wist niet of zij daar nou zo blij mee was maar ze besloot om er niks van te zeggen. Sam was tenminste aardig en behulpzaam, het had erger gekund op haar eerste dag.
“Dus, waarom ben je overgestapt naar een andere school?”� Vroeg hij terwijl ze door de drukke gang naar wiskunde liepen. Emily wist die vraag handig te pareren door te zeggen dat ze haar wiskundeboeken in haar locker had laten liggen.
“Sorry, ga maar vast, ik vind het lokaal wel.”�
Hij leek even te aarzelen maar draaide zich toch om en liep in de richting van het lokaal. Opgelucht dat ze even alleen was, zocht Emily naar een rustig plekje in de inmiddels bijna verlaten gangen. Ze vond een richel vlakbij haar locker waar ze op ging zitten. Haastig pakte ze haar mobiel uit haar broekzak en toetste het nummer in dat ze inmiddels uit haar hoofd kende.
“Hey Kate, met mij. Ja het is wel oké hier, maar dat is niet zo belangrijk. Kan ik hem even spreken?”� Ze luisterde met een groeiend gevoel van teleurstelling naar het verhaal.
“Nee, als het niet gaat dan kan het niet. Denk je dat het vanmiddag… Ook niet? Oh, oké, nou dan zie ik hem…”� Ze stopte abrupt met praten toen ze voetstappen hoorde in de gang.
“Sorry Kate, ik moet ophangen. Ja ik spreek je later wel, dag!”� Haastig propte ze haar telefoon weer in haar broekzak en was net de hal overgestoken naar haar locker toen ze de stem van Mr. Schuester meende te herkennen.
“Emily? Wat doe jij hier, heb je geen les?”� Achterdochtig kwam hij naar haar toe. Ze werd rood en zei haastig:
“Jawel, maar ik eh… Ik moest mijn boeken nog halen, die was ik vergeten.”� Dat was niet eens zo’n hele erge leugen.
“Hm, welk vak heb je nu?”� Het was duidelijk dat Schuester haar niet zo makkelijk liet wegkomen.
“Wiskunde.”�
“Welk lokaal?”�
“Geen idee, 235 of zoiets?”�
Hij zuchtte en stak zijn hand uit.
“Mag ik je rooster even zien?”�
Ze gaf het hem en hij fronste zijn wenkbrauwen.
“Goed dan, omdat het je eerste dag is, zie ik het wel door de vingers.”�
Opgelucht dat ze geen straf had gekregen, wilde Emily langs hem heen lopen, maar hij hield haar tegen en zei:
“En ik zou die mobiele telefoon maar uitzetten als ik jou was.”�
Rood van schaamte knikte ze en liep haastig weg, terwijl Mr. Schuester haar met een frons tussen zijn wenkbrauwen nakeek.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.