FanFic.nl

Blending in or standing out

Mrs. Smartass

Die nacht sliep Emily slecht. Sara was niet meer bij haar komen kijken zoals gewoonlijk en ze voelde zich schuldig dat ze zo tegen haar was uitgevallen. Oude nachtmerries plaagden haar en de volgende ochtend verscheen ze met dikke wallen onder haar ogen aan het ontbijt. Jess, een meisje van twaalf dat bij Sara was ondergebracht omdat haar ouders haar hadden verwaarloosd, keek Emily medelijdend aan en ging weer verder met haar cornflakes. Tommy, het blonde kereltje van acht, riep vrolijk en met volle mond:
“Gwoeiemworgen Emwily!”�
“Tommy, niet met volle mond praten alsjeblieft. Hier Emily, je lunchpakket. Ik zou maar opschieten als ik jou was, het is al acht uur!”�
Sara’s stem klonk normaal en dus besloot Emily om de ruzie van gisteravond voorlopig maar te vergeten. Ze pakte de melk, goot die over de cornflakes en begon het haastig naar binnen te werken. Op dat moment kwamen Logan en zijn zusje Mary de keuken binnen. Logan was een jaar jonger dan Emily maar zeker twee koppen groter en door zijn waakzame bruine ogen leek hij een stuk ouder dan hij in werkelijkheid was. Zijn zusje Mary was net drie geworden en was in alles het tegenovergestelde van haar broer. Ze had vrolijk krullend witblond haar en helderblauwe ogen die altijd twinkelden van plezier. Emily had een beetje medelijden met haar, aangezien haar broer enorm beschermend deed als het om zijn zusje ging.
“O ja Logan, voor ik het vergeet, je vader heeft gisteravond nog gebeld om je te feliciteren met je goede punt voor Engels!”�
Logan haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op terwijl hij probeerde om een hevig spartelende Mary in haar zitje te krijgen. Emily keek met een schuin oog op de klok en zag tot haar schrik dat het tien over acht was. Verdomme, ze had nu al op de fiets moeten zitten, dat werd racen als ze nog op tijd wilde komen.
“Sara, ik ga naar school. Tot straks!”�
“Emily, vergeet niet wat ik gisteravond gezegd heb!”�
Ze rolde met haar ogen, pakte haar tas en trok haastig haar jas aan. Terwijl haar benen ritmisch pompten op de trappers en haar ademhaling als vanzelf hetzelfde tempo volgde, dacht ze na over wat ze tegen Figgins zou gaan zeggen. De waarheid lag voor de hand, maar ze wist niet zeker of de directeur haar volledige dossier had. Waarschijnlijk wel en dus zou liegen niet verstandig zijn… Terwijl dat allemaal door haar hoofd ging, luisterde ze naar de muziek die uit haar oortjes kwam waardoor ze helemaal afgesloten was van de rest van de wereld. Daarom hield ze zo van fietsen, even alleen met haar gedachten zonder iemand anders om haar heen. Na een kwartier reed ze het schoolplein op. Ze parkeerde haastig en slordig haar fiets in de stalling en liep op een drafje naar binnen. Emily keek op haar horloge en zag tot haar opluchting dat ze nog vijf minuten had om naar haar locker te gaan. Een stuk rustiger haalde ze haar boeken uit haar tas en mikte ze in het kluisje terwijl de muziek nog steeds uit haar oortjes kwam. Ze bewoog haar hoofd ritmisch mee en tikte met haar voet op de grond op de maat van de muziek. Oude gewoontes waren het moeilijkst om af te leren, zo bleek maar weer.
Hij kwam aanlopen door de gang en had absoluut geen zin in vandaag. Ten eerste omdat hij moest nablijven en ten tweede omdat hij Emily had uitgenodigd voor de New Directions, als ze überhaupt zou komen. Voor de zoveelste keer speelde de ruzie van gisteravond door zijn hoofd en hij had spijt dat hij zo tegen haar was uitgevallen. Aan de andere kant was er nog steeds die vraag, dat gevoel van onwetendheid en nieuwsgierigheid over waar ze geweest was terwijl ze eigenlijk had moeten nablijven. Waarom wilde ze hem dat niet vertellen? Verschillende ideeën waren bij hem opgekomen die hij meteen weer had laten varen, zoals bijvoorbeeld een jurkje dat ze perse moest hebben, daar leek ze hem geen type voor. Ongewild produceerde zijn brein een beeld van haar in een elegante jurk… Oké, niet aan denken. Andere suggesties waren werk, een brief posten, een boek terugbrengen naar de bibliotheek, naar een vriendin of, en aan die mogelijkheid wilde hij liever niet denken, naar haar vriend… Hij werd opgeschrikt uit zijn gedachten door Finn, die hem een klap op zijn schouder gaf.
“He man, vandaag weer Glee, heb je er een beetje zin in?”�
Puck haalde zijn schouders op en zei:
“Ik moet nablijven dus ik hoop dat Mr. Schue de les zo lang mogelijk kan rekken.”�
“Gast, alweer? Ik dacht dat je zei dat je je leven zou beteren.”�
“Ik kon er niks aan doen, ik hielp een meisje de weg te vinden en toen…”�
“Het zal ook eens niet dat jij een meisje ‘helpt’.”� Zei Finn grijnzend en hij tekende sarcastische aanhalingstekens in de lucht.
“Ach, laat ook maar. Ik zie je straks wel.”� Mompelde Puck enigszins geïrriteerd. Finn keek hem aan en zei toen:
“Is er soms iets? Je lijkt zo… niet jezelf.”�
“Nee er is niks, ik ben gewoon boos dat ik weer moet nablijven. Ga jij nou maar naar die Rachel van je, ik moet nog wat dingen doen.”�
Hij zag dat Finn hem absoluut niet geloofde maar had daar op dit moment geen aandacht voor. Hij had net gezien hoe Sam bij Emily was gaan staan.
‘Verdomme, die blonde labrador is me voor!’ dacht hij verbitterd en zonder iets te zeggen, beende hij langs hen heen.
Emily zag hoe Puck met een star gezicht langs haar heen liep zonder haar ook maar een blik waardig te keuren. Sam had niks door en praatte vrolijk verder.
“He waar was je gisteren bij wiskunde, kon je het lokaal niet vinden?”�
“Wat?”� Vroeg ze, afgeleid door Noah’s onvriendelijkheid.
“O, wiskunde. Ja ik kon het niet vinden en Mr. Schuester had me vijf minuten eerder al gewaarschuwd en toen hij me weer zag ronddrentelen, stuurde hij me naar Figgins.”�
Ze besloot dat het misschien verstandiger was om Puck uit het verhaal te houden, aangezien ze niet wist of de jongens elkaar kenden of niet.
“Wow, op je eerste dag al naar Figgins?! En nu, moet je nablijven?”�
Ze knikte en keek op haar rooster toen de bel ging.
“Oké, ik heb nu…Aardrijkskunde, jij?”�
Sam leek even teleurgesteld maar zei toen haastig:
“Engels, maar daarna zien we elkaar weer bij Spaans.”�
Hij keek alsof hij zich daar echt op verheugde en Emily kon het niet over haar hart verkrijgen om zijn hoop de grond in te boren door naast iemand anders te gaan zitten. Iemand anders met een hanenkam en donkergrijze ogen wel te verstaan.
Ze glimlachte en zei:
“Is goed, tot straks dan!”�
Sam stak zijn hand op en liep weg, terwijl Emily zich omdraaide en op haar plattegrond naar het goede lokaal zocht. Ze had absoluut niet de behoefte om weer te laat te komen. Godzijdank lag het dichtbij en was ze ruim voor de tweede bel binnen. Ze zocht een plekje op achterin het lokaal, legde haar boeken op tafel, pakte haar telefoon en begon onder tafel met Kate te sms-en. Doordat ze niet zat op te letten, had ze niet door dat Puck de klas binnen was gekomen.
Zijn ogen gleden door het lokaal en zagen haar vrijwel meteen. Was het toeval dat ze op zijn plaats was gaan zitten? Hij aarzelde want hij had geen zin om de ruzie van gisteravond voort te zetten. Aan de andere kant, ze had hem geïntrigeerd met haar pianospel en feitelijk met haar hele voorkomen en hij was nieuwsgierig. Hij besloot om te doen alsof er niks aan de hand was en plofte neer op de stoel naast haar. Ze keek op en hij zag dat haar oog groen en geel was, ze had duidelijk niet geprobeerd het onder een dikke laag make-up te verbergen. Ze leek ook vermoeid, alsof ze een nacht niet geslapen had. Haar stem klonk echter normaal toen ze zei:
“Hey. Ik wist niet dat je ook aardrijkskunde had?”�
‘God wat een stomme vraag, natuurlijk weet ik dat niet, dit is pas mijn tweede dag op school!’ vervloekte ze zichzelf. Hij knikte en leek iets te willen zeggen, maar op dat moment kwam de lerares binnen. Ze had kort rood haar en een bril met enorme jampotglazen, waardoor haar grote, uilachtige ogen nog verder uitvergroot werden.
“Vandaag hebben we het over Rusland. Als iemand weet waar dat ligt heb ik nog enige hoop voor de rest van het jaar.”� Haar stem, kordaat, hard en totaal niet passend bij haar uiterlijk, deed pijn aan Emily’s trommelvliezen. Terwijl de vrouw een kaart naar beneden rolde en er op sloeg met een stok, schoof Puck haar een briefje toe. Enigszins verbaasd controleerde ze eerst of de uil het niet zag, maar vouwde het toen open en las:
‘Sorry van gister, zal er niks over zeggen. Piano was goed, kom je strx?’
Ze moest het een paar keer opnieuw lezen voordat ze begreep dat hij waarschijnlijk bedoelde dat hij niet meer naar haar oog zou vragen of waar ze gisteren geweest was.
‘Met die laatste zin bedoelt hij vast dat showkoor… Shit, dat ben ik helemaal vergeten! Hoe moet ik daar komen als ik vanmiddag weer moet nablijven?’ dacht ze paniekerig. Hoewel ze het niet wilde toegeven, was ze best nieuwsgierig naar die zogenaamde Glee-club. Met het puntje van haar tong uitgestoken, zoals ze altijd deed wanneer ze zich concentreerde, krabbelde ze op de achterkant:
‘Spijt mij ook, uitflipactie was niet netjes. K weet niet, moet nr Figgins en zeer wss weer nablijven…’ Ze schoof het voorzichtig naar hem toe en luisterde met een half oor naar de uil die nu weinig enthousiast vertelde over de barre winters op de toendra’s in Rusland. Noah fronste zijn wenkbrauwen, scheurde een, ditmaal groter, stuk papier uit zijn schrift en schreef:
‘Hoezo nr Figgins? Maakt niet uit, k moet vndg ook nablijven en Glee is ervoor. Weet je al wat je gaat zingen strx?’
“Noah Puckerman!”�
Zowel hij als Emily schrokken zo erg dat ze verstijfden in hun bewegingen.
“Zie ik dat goed? Ben jij aantekeningen aan het maken?”� De stem van de lerares was een octaaf gestegen uit pure verbazing. Puck knikte, opgelucht dat ze het briefje niet had gezien.
“Werkelijk? Vertel me eens, wie of wat is de leider van Rusland?”�
Hij vloekte binnensmonds en probeerde uit alle macht iets te verzinnen dat niet compleet belachelijk was.
“Een keizer?”� Vroeg hij uiteindelijk hoopvol. De uil rolde met haar ogen en zei:
“Nee Puckerman, een tsaar.”�
“Sorry mevrouw, maar de tsaren waren toch feitelijk gezien keizers?”� Vroeg een nerd voorin de klas.
“Ja, dat is waar Thomas, maar…”� En ze ging weer verder met haar monoloog. Puck haalde opgelucht adem en gaf Emily het briefje.
“Zingen? Hoezo zingen?”� Fluisterde ze toen ze het gelezen had.
“Dat hoort zo, iedereen zingt iets als ze erbij willen.”� Mompelde hij terug terwijl zijn ogen de uil bleven volgen.
“Maar wie zegt dat ik erbij wil? En ik zing helemaal niet, althans niet in het openbaar.”�
“Emily Parker en Noah Puckerman, als ik jullie nog één woord zie wisselen, stuur ik jullie eruit!”�
Emily rolde met haar ogen, maar helaas had de uil dat gezien. Ze snoof en zei:
“Goed, laat ik eens even kijken hoe ver je achterligt mevrouw Parker.”�
Met opengesperde neusgaten en ogen die zowat uit hun oogkassen sprongen van frustratie, vroeg de uil fel:
“Wanneer was de Russische Revolutie en welke tsaar werd er toen afgezet?”�
Er viel een doodse stilte terwijl iedereen in de klas zich omdraaide en Emily geamuseerd aankeek, wachtend op een antwoord dat zo dom was dat het lachwekkend zou zijn. Emily grinnikte zacht, dit werd leuk.
“Welke revolutie, die van 1905 of 1917?”� vroeg ze onschuldig.
De uil knipperde met haar ogen, het was duidelijk dat ze die vraag niet verwacht had.
“Nou, begin bij het begin zou ik zeggen.”�
Emily haalde haar schouders op en zei kalm:
“In 1905 leed het Russische leger een grote nederlaag tegen de…Japanners volgens mij. Toen het volk een protestmars hield, werden er honderden doodgeschoten door soldaten. Tsaar Nicolaas II besloot om het Oktobermanifest in werking te laten treden, in de hoop de bevolking zo tot vrede te stemmen.”�
Je kon een speld horen vallen in het lokaal, terwijl iedereen naar de uil keek. Die stond met haar mond open en haar bril was naar het puntje van haar neus gegleden.
“En eh…wat, wat hield dat Oktobermanifest precies in Emily?”� Stamelde ze.
“Dat er een parlement zou komen, wat een einde betekende voor de autocratische regering.”�
Opnieuw een stilte. Emily ging meedogenloos verder.
“O ja, u vroeg ook nog naar de Revolutie van 1917 toch? Nou ja, toen was iedereen ontevreden over WOI, met name over de voedseltekorten die dat met zich meebracht. In februari van 1917 ging de bevolking staken, met als doorslaggevend succes dat de soldaten aan het muiten sloegen. Daardoor trad tsaar Nicolaas II af.”�
Puck staarde haar aan, dit had hij totaal niet verwacht. Ze grinnikte en keek de uil afwachtend aan, klaar voor een wedstrijdje. Die haperde, maar werd toen rood van woede.
“Eruit! Ik wil jou even niet meer zien Emily Parker!”�
De klas werd onrustig, net als Puck die een oude roekeloosheid voelde opborrelen in zijn binnenste. Hij zag dat Emily’s oren rood werden terwijl ze zei:
“Maar dat is oneerlijk, u stuurt me eruit omdat ik een vraag juist beantwoord heb?!”�
Thomas, de nerd voorin, staarde haar nu vol bewondering aan en Puck gooide een propje naar hem. Al snel ontstond er een waar gevecht en propjes in allerlei soorten en maten vlogen door de lucht. Emily verschool haar gezicht achter een boek en Puck hoorde haar vrolijk lachen. De uil had zich verschanst achter haar bureau en jammerde het uit. De deur werd opengegooid en Sue Sylvester stapte zwaar ademend het lokaal in. Emily legde het boek neer om de binnenkomer te bekijken en zag meteen dat dit een vrouw was waar je niet mee moest sollen.
“Joan ik weet dat je een slap hoopje bent, maar dit gaat echt te ver.”� Zei ze tegen de uil, zonder een spoortje medelijden in haar stem.
“Iedereen zitten, nu meteen!”� Riep ze en ze werd onmiddellijk gehoorzaamd. Zelfs Puck leek zich gedeisd te willen houden.
“Ik was bezig met het bedenken van de winnende routine voor mijn Cheerios, Joan, en dat is nu verpest, ik voel het idee gewoon uit me wegvloeien.”� Emily giechelde, deze vrouw was echt vreemd.
“Vind jij dat grappig soms?”� Vroeg Sue dreigend en ze hield meteen op met lachen.
“Nou?!”� Herhaalde Sue en haar ogen leken vuur te spuwen. Emily schudde zwijgend haar hoofd.
“Mooi zo. Joan, ik hoop dat je dit zooitje nu wel onder controle kan houden, al betwijfel ik of je wel iets kunt zien door die omgekeerde verrekijker op je hoofd.”�
En met die woorden stampte ze het lokaal weer uit en sloeg de deur met een klap achter zich dicht. Joan de uil stond met haar bril te friemelen en wiegde zacht jammerend heen en weer, maar toen leek ze zichzelf weer bij elkaar te rapen. Ze haalde diep adem en zei:
“Emily Parker, jij gaat onmiddellijk naar meneer Figgins, dit…dit is allemaal jouw schuld!”� Dat vond Emily zo’n oneerlijke beschuldiging dat ze haar mond al open deed om te protesteren, maar Puck was haar voor.
“Niet waar, u bent gewoon een slechte lerares!”�
“ERUIT!”� Gilde de uil en zonder verder te protesteren, pakten ze hun tassen in en liepen het lokaal uit. Eenmaal buiten begon Emily te lachen en Puck grinnikte met haar mee.
“Nou, wat een fantastisch begin van mijn schoolcarrière, tweede dag en weer naar Figgins, dat zal Sara leuk vinden.”�
“Wie is Sara?”� Vroeg Puck nieuwsgierig maar hij kon zijn tong wel afbijten toen hij zich zijn belofte herinnerde.
“Sorry, ik zal het er niet over hebben.”� Voegde hij er haastig aan toe.
Ze aarzelde. Het was niet zo dat het een geheim was dat Sara haar pleegmoeder was, maar ze schaamde zich ervoor. Ze had een vader en een moeder, alleen waren die op dit moment… niet in beeld. Emily zuchtte en zei toen kalm:
“Ik wil het er nu even niet over hebben, misschien later een keer, goed?”�
Hij leek verbaasd dat ze hem niet was aangevlogen en ze voelde dat ze rood werd. Was ze echt zo fel tegen hem geweest gisteren? Voordat ze dat aan hem kon vragen, waren ze bij het kantoor van Figgins, voor de tweede keer in nog geen 24 uur. Ze zuchtte en wilde kloppen, toen Puck zijn keel schraapte.
“He, eh, ik weet dat je niet… Maar kom je vanmiddag?”�
“Naar dat showkoor? Ik weet niet of dat nou wel zo’n goed idee is.”� Antwoordde ze, met Sara’s huisarrest in haar achterhoofd.
“Waarom niet? Je bent in elk geval goed genoeg, misschien zelfs wel beter dan Rachel.”�
“Wie is Rachel?”� Vroeg Emily nieuwsgierig.
“Ze noemt zichzelf de ster van New Directions en wil later op Broadway de sterren van de hemel spelen.”�
Emily grinnikte om zijn woordgrapje en dacht na over het aanbod. Ze hield van muziek, dat was zeker, maar met optreden voor een publiek zou je haar nooit een plezier doen. Sterker nog, ze vond het verschrikkelijk.
“Ik vind het leuk om te zingen en muziek te maken…”�
Hij deed zijn mond al open om iets te zeggen, en dus vervolgde Emily haastig:
“maar ik word ontzettend verlegen als ik moet optreden. Dus een showkoor lijkt me niet echt iets voor mij.”�
“Jij, verlegen? Met jouw beledigingen had ik dat nou niet verwacht.”�
Hij grijnsde om duidelijk te maken dat hij het niet erg vond dat ze hem kennelijk in zijn mannelijkheid had aangetast.
“Toch is het zo. Ik doe het liever voor mezelf en voor P…”� Ze slikte de rest van de naam nog net op tijd in, al wist ze niet waarom. Of misschien ook wel, ze kende de vooroordelen, wist wat haar oude klasgenoten achter haar rug om over haar zeiden. Ze vond Puck aardig, maar ze durfde hem niet te vertrouwen. Nog niet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.