FanFic.nl

Blending in or standing out

Lunchtime

Op dat moment ging de deur van Figgins’ kantoor open en stond de directeur in de deuropening.
“Komen jullie nog naar binnen of blijven jullie hier de hele dag staan kletsen?!”�
Riep hij boos en gefrustreerd omdat ze geen respect toonden voor zijn positie.
Emily probeerde om niet te lachen terwijl ze achter Puck aan naar binnen liep. Figgins nam plaats in de leren stoel achter het bureau, vouwde zijn kleine handen en zei toen:
“Dit is nu al de tweede keer dat jullie hier zitten, in dezelfde combinatie. Hoewel ik vriendschappen van harte toejuich op deze school, vind ik dit nou niet eentje die in mijn ogen stand kan houden, gezien de gebeurtenissen.”�
Emily probeerde uit alle macht om niet te lachen om het accent van de man en staarde daarom vastbesloten naar zijn glanzende naambordje.
“Waarom zitten jullie niet in de les, waar kinderen thuis horen?”� Vroeg Figgins en hij boog zich wat verder naar voren, over zijn naamplaatje heen zodat Emily een ander punt zocht waar ze zich op kon concentreren. Ze koos voor Noah’s hand, die losjes op de armleuning van zijn stoel rustte.
“Franks heeft ons eruit gezet omdat Emily een vraag goed beantwoord had.”�
Antwoordde Puck en hij vervolgde:
“Gaat u ons laten nablijven omdat we slim zijn?”�
Emily besloot om hem er niet aan te herinneren dat zij het in feite was geweest die de nerd had uitgehangen. Figgins zweeg en vroeg toen:
“Parker, heb jij hier nog iets aan toe te voegen?”�
Shit, nu moest ze hem wel aankijken. Maar zodra ze in de bijna zwarte ogen van de directeur keek, was het alsof ze haar vader zag. Precies dezelfde kleur en Figgins had ook nog eens de enige vraag gesteld die haar vader zich eigen had gemaakt. Ze deed haar mond open en weer dicht, maar zei niets. Haar lichaam vertoonde dezelfde uitwerking die haar vader ook altijd op haar had: trillen en een gevoel van schaamte, alsof ze niks waard was. Na een korte innerlijke strijd waarin ze zichzelf voorhield dat dit haar idiote directeur was die tegenover haar zat en niet haar vader, zei ze uiteindelijk met een lichte hapering in haar stem:
“N-nee, zo is het gegaan.”�
Ze zag vanuit haar ooghoek dat Puck haar even aankeek, maar besteedde er geen aandacht aan. Figgins zuchtte en begon halve rondjes te draaien in zijn stoel, terwijl hij zei:
“Nou goed dan, Ik ken Joan Franks wel een beetje en ze is de laatste tijd nogal overspannen. Dat wordt weer een flinke hap uit ons budget.”�
Emily trok haar wenkbrauw op bij het horen van die opmerking en Figgins vervolgde:
“Voor deze ene keer laat ik het bij een waarschuwing maar ik zeg jullie, nog een misstap en het wordt weer nablijven. Jullie kunnen gaan.”� Hij gebaarde met zijn hand naar de deur en Emily wilde opstaan, toen ze zich plotseling Sara’s woorden herinnerde. Ze slikte en aarzelde, want ze wilde niet dat Puck dit zou horen.
“Eh, meneer Figgins? Kan ik nog even met u praten?”�
Puck bleef zoals verwacht staan in de deuropening toen hij dat hoorde, maar Figgins zei gelukkig:
“Noah Puckerman als je je nu niet onmiddellijk uit de voeten maakt, plak ik er zo nog een weekje nablijven aan vast!”�
Even leek het erop dat Puck dat een redelijke deal vond maar na een boze blik van Figgins draaide hij zich om en liep naar zijn locker. Nadat hij de deur had dichtgedaan, nam de directeur weer plaats in zijn stoel, vouwde opnieuw zijn handen en zei:
“Goed Emily, wat is er dat je me wil vertellen?”�
Na twintig minuten stond ze weer buiten, opgelucht dat het goed was gegaan. Figgins had niet eens boos geleken toen ze hem vertelde waar ze gisteren tijdens nablijven geweest was. Hij had alleen gezegd dat, als ze de volgende keer weer zo weinig respect toonde voor de schoolregels, hij maatregelen zou nemen. Het beste van alles was nog dat hij haar niet opnieuw straf had gegeven.
‘Ha, in your face Sara!’ Dacht Emily triomfantelijk terwijl ze naar het spaanslokaal ging. Onderweg kwam ze Sam tegen, die haar vrolijk begroette en naast haar mee liep.
“Hoe was Aardrijkskunde?”� Vroeg hij, in en poging om een koetjes-en-kalfjes gesprek te starten. Emily deed haar mond open, klaar om met de perfecte smoes te komen, maar werd gelukkig onderbroken door Mr. Schue, die de deur door voor hen opendeed en gebaarde dat ze moesten gaan zitten. Emily keek onwillekeurig even naar Puck, die al op zijn vaste plek achteraan in het lokaal zat, maar ze nam toch plaats naast Sam.
‘Waarom gaat ze nou weer bij Trouty Mouth zitten?’ dacht hij teleurgesteld en hij keek even naar het blonde achterhoofd van Sam. Misschien was het toch niet zo’n goed idee geweest om haar uit te nodigen voor de New Directions, als Emily en Sam daardoor ineens beste maatjes zouden worden… Dat blonde joch had ook al iets met Quinn gehad terwijl hij in die vreselijke jeugdgevangenis zat, hij zou het niet weer laten gebeuren dat Sam dit meisje ook nog eens voor zich zou winnen met zijn stomme imitaties. Hij lette niet op wat Mr. Schue aan het vertellen was en tekende poppetjes in zijn schrift, zich afvragend of Emily naar ND zou komen en als dat zo was, welk nummer ze zou gaan zingen. Hij hoopte dat ze geen Broadway-nummer zou kiezen want, eerlijk is eerlijk, hij vond Rachel’s stem prachtig, maar haar ‘Don’t rain on my parade’ begon hem de keel uit te hangen. De bel verstoorde zijn gedachten en hij besloot om Emily voor de rest van de dag uit zijn hoofd te bannen.
Tot de middagpauze had ze nog twee lessen, wiskunde en natuurkunde, allebei even saai, deels omdat zowel Sam als Puck bij beide lessen al naast andere mensen zaten en Emily dus in haar eentje voorin moest gaan zitten. Toen de bel eindelijk zijn verlossende gerinkel liet horen, was het pauze. Emily liep een beetje schuchter de kantine binnen en bekeek de vele tafeltjes die er voor iedereen uitnodigend uitzagen, behalve voor haar. Ze zag Sam en Puck bij een stel andere jongens staan, maar dat waren allemaal sporters en dus besloot ze om dan maar in een hoekje te gaan zitten. Ze was nog geen vijf minuten aan het eten, toen een meisje met bruin haar, bijna zwarte ogen en nogal oubollige kleren naast haar kwam staan.
“Sorry, maar je zit aan mijn tafel.”�
Emily keek verbaasd op en fronste haar wenkbrauwen. Verwachtte dat kind soms dat ze meteen op zou springen?
“Ah, nou er is nog genoeg plaats, dus…”� Zei ze en ze gebaarde naar de bank tegenover haar.
“Nee, je begrijpt het niet, ik zit hier altijd met mijn vrienden. En aangezien jij die zo te zien niet hebt…”�
“Ik zat hier eerst. Zoek maar een andere tafel voor jou en je vrienden.”� Mompelde Emily en ze wilde weer verder eten, maar het meisje zette haar dienblad met een klap op tafel en siste:
“Weet je wel wie ik ben? Ik ben Rachel Berry, de ster van deze school.”�
Wacht eens even… ze kende die naam. In combinatie met haar gepraat over sterren viel het kwartje.
“Zit jij niet bij het showkoor?”� Vroeg Emily. Rachel leek verbaasd dat ze dat wist maar herstelde zichzelf vrijwel meteen.
“Ja, dat klopt. En ik krijg altijd alle solo’s dus het is dankzij mij dat we binnenkort naar regionals gaan.”�
“Dat is een drogreden.”� Zei Emily droog en ze nam een hap van haar erwtjes, maar legde haar vork met een vies gezicht weer neer, ze waren koud. Heel fijn, nu had dat kind haar eetlust verpest.
“Jij vindt jezelf heel wat he? Maar ik zal je zeggen, ik heb veel te hard aan mijn reputatie gewerkt om die nu door jou te laten verpesten.”� Zei Rachel woedend.
“Doe normaal, het is maar een tafel!”� Riep Emily lachend. Even leek het erop dat Rachel een woede-uitbarsting zou krijgen, maar toen brak er een gelukzalige, en ook best wel enge, glimlach door op haar gezicht.
“Finn! Godzijdank, vertel jij haar eens dat dit onze tafel is, alleen voor New Directions leden?”�
Emily draaide zich om en zag een boomlange jongen met een rood-wit sportjasje, bruin haar en vriendelijke bruine ogen, die haar op dit moment niet zo vriendelijk opnamen. Hij schraapte zijn keel en zei:
“Ja, ze heeft gelijk, dit is onze tafel. Dus, als je het niet erg vindt…?”�
‘Wacht, alleen voor ND leden… Is deze sporter dan ook al lid? Wat is dit voor school?’ dacht Emily verbijsterd en ze staarde Finn aan. Die leek niet helemaal te begrijpen waarom ze niet opstond en vervolgde:
“Er zijn nog genoeg andere tafels waar je aan kan gaan zitten, dit is onze tafel en daar hebben we hard voor gewerkt. Dus als je…”�
“Finn, doe normaal, ze kan toch wel gewoon bij ons komen zitten?”� Vroeg een bekende stem van ergens achter Finn. Emily keek langs hem heen en zag Sam, die haar glimlachend toeknikte. Ze zag ook nog andere jongens, twee die overduidelijk homofiel waren en elkaars hand vasthielden, een Aziatische jongen, twee met suffe kleren waarvan eentje lange dreads had en Puck, die een jongen in een rolstoel voortduwde. Ze was overdonderd dat er zoveel mensen bij dat showkoor zaten, en ook nog eens allemaal zo verschillend.
“Nee, laat maar Sam, ik ga wel ergens anders zitten.”� Zei ze, in antwoord op zijn uitnodiging.
“Ah joh, vanaf vanmiddag ben je ook lid, dan kun je er nu net zo goed al mee beginnen toch?”� Zei Puck en iedereen staarde hem aan, inclusief Emily die hem wel had kunnen aanvliegen.
“Wat, wil ZIJ lid worden?!”� Riep Rachel verontwaardigd uit. Emily draaide zich om en zag dat ze inmiddels gezelschap had gekregen van een troep meisjes die al net zo gemíªleerd was als de jongens. Drie cheerleaders, een mollig zwart meisje, een gothic en een kind dat er zo verwend uitzag dat het grappig was.
“N-nee, d-dat heb ik helemaal n-nooit g-gezegd…”� Stamelde ze en ze bloosde.
“Je klinkt ineens een stuk minder zelfverzekerd dan daarnet!”� Riep Rachel triomfantelijk maar Puck kwam tussenbeide.
“Ja Rachel, Emily doet vanmiddag auditie of jij dat nou leuk vindt of niet.”�
“Nou, ik weet niet of…”� Mompelde Emily maar niemand luisterde.
“Ik wist helemaal niet dat je er bij zou komen! Waarom heb je dat niet verteld?”� Riep Sam lichtelijk verontwaardigd. De rest van de groep begon haar nu met andere ogen te bekijken en Emily voelde zich een saaie met haar spijkerbroek, Allstars en blauw V-hals shirt.
“Je moet wel goed genoeg zijn, anders mag je er toch niet bij!”� Riep Rachel.
“Ze kan zingen, ik heb het gisteren gehoord.”� Antwoordde Puck kalm.
“Hoezo gisteren? Ik dacht dat ze…”� Begon Sam maar Emily onderbrak hen.
“Ze heet Emily en staat gewoon hier. En ja, ik kan zingen en nee Sam, ik heb het je niet verteld omdat ik nog niet eens weet of ik er wel bij wil. Na dit hele gebeuren denk ik eerlijk gezegd dat het maar beter is als geen lid word.”�
“Doe niet zo aangebrand.”� Zei Puck en Emily keek hem boos aan, dit was allemaal zijn schuld. Hij vervolgde haastig:
“Je hoeft niet bang te zijn om te worden afgewezen, voor ons geldt dat iedereen die auditie doet, ook wordt aangenomen.”�
“Nou, dat zegt genoeg over jullie populariteit.”� Katte Emily terug. Noah’s kaak verstrakte en de jongen in de rolstoel nam het van hem over. Hij reed naar haar toe en schudde haar hand terwijl hij zei:
“Hoi, ik ben Artie. Let maar niet op m’n vrienden, soms zijn ze nogal onbeleefd.”�
Hij leek erg trots te zijn op het feit dat hij deze groep mensen zijn vrienden kon noemen en Emily verzachtte een beetje terwijl ze zei:
“Emily en maakt niet uit, ik kan me er wel iets bij voorstellen dat dit jullie tafel is.”�
Ze hees haar tas op haar schouder en pakte haar dienblad, om duidelijk te maken dat ze wegging. Terwijl de rest triomfantelijk aan de tafel ging zitten, zei Artie:
“Ik zou het leuk vinden als je vanmiddag komt, jij laat je tenminste niet gek maken door Rachel.”� Hij glimlachte naar haar en reed toen naar het uiteinde van de tafel. Puck was nu de enige die nog stond en zei zacht:
“Luister, ik snap best dat je er niet bij wil, je hebt gelijk erg populair zijn we niet.”�
Ze glimlachte even en keek toen weer naar de groep aan tafel. Ze moest het de sporters nageven, lef hadden ze wel. Blijkbaar viel die gedachte van haar gezicht af te lezen, want Puck zei:
“De football-spelers houden zich de laatste tijd gedeisd, maar dat komt omdat ik ze in elkaar sla als ze ons iets flikken. Het zijn de ijshockeyers die ons het leven zuur maken.”� Hij knikte naar een tafel in het midden van de kantine en Emily volgde zijn blik. Een groep jongens die allemaal een matje hadden en enorm tevreden met zichzelf leken te zijn, staken hun middelvinger naar haar op toen ze doorhadden dat Emily ze bekeek.
“Charmant.”� Zei ze droog en ze keek weer naar Puck.
“Goed dan, ik kom wel vanmiddag. Verwacht alsjeblieft niet teveel van me, ik ben echt niet zo goed als ik voor een groep mensen iets moet zingen.”� Hij grijnsde en stak zijn tot een vuist gebalde hand uit.
“Deal.”� Zei hij. Emily glimlachte en stootte haar knokkels tegen de zijne.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.