Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Only you.[Eind] » Hoofdstuk 6. He's the one...
Only you.[Eind]
Hoofdstuk 6. He's the one...
Er vlogen weken voorbij. En week na week werden de jongens steeds beter en beter, maar ook steeds zenuwachtiger.
Doordat de jongens altijd met ruim genoeg stemmen door gingen was ik zelf ook een beetje gaan geloven dat ik misschien wel echt geluk gaf.
Scott was eindelijk eens stil. Al sinds de eerste live show durfde hij niks meer tegen mij te zeggen, niet over Liam, en niet over mij.
Ik genoot er van.
Uiteindelijk stond ik backstage bij de halve finale.
Er was niks meer van mijn nagels over, ze hadden de tijd niet om weer aan te groeien.
De jongens kwamen aangekleed en wel weer op mijn af lopen.
'Hoe zien we er uit?' vroeg Zayn.
Ze vroegen elke keer of ze er goed uitzagen.
'Geweldig! Zoals altijd!' zei ik enthousiast.
'Weet je hoe trots ik op jullie ben?' vroeg ik stralend.
'Ja, dat heb je ons de laatste paar weken vaak genoeg herhaald.' lachte Louis.
'Nou. De show begint zo. Dus, succes.' Stotterde ik een beetje.
De jongens lachte een beetje.
'Dank je Tins.' zei Harry.
Ik gaf ze allemaal een knuffel en liep naar mijn plaats. Waar ik de rest van de show bekeek.
Niet alleen One Direction werd beter, maar ook alle anderen werden steeds sterker, daarom was het ook zo moeilijk om ze te verslaan.
Maar het was ze tot nu toe steeds gelukt. En ze stonden in de halve finale!
Na een tijdje waren ze aan de beurt.
Gespannen keek ik hoe ze Only Girl zongen. Ze zongen het goed genoeg voor mijn gevoel. Ze zongen het perfect.
De jury gaf hun commentaar en de jongens mochten het podium af. Ik had een hekel gekregen aan het wachten tot ik ze weer mocht zien. Maar toch probeerde ik te genieten van de rest van de show.
Na een tijdje waren de jongens nog eens, want elke artiest moest 2 nummers zingen. Hun tweede nummer was Chasing Cars.
Ik kon niet eens neuriën zo bang was ik dat ze het niet haalden. Maar weer deden ze het super goed.
Uiteindelijk was de show afgelopen en de finalisten zouden gekozen worden. Dit was zeker weten het aller spannendste moment.
De finalisten werden opgenoemd en One Direction luisterden nog steeds met spanning naar de presentator.
'En als laatste One Direction!' zei hij uiteindelijk.
Ik ging staan een begon hard te klappen.
Liam keek naar me. Ik stak 2 duimen vrolijk vooruit.
One Direction was door naar de finale! De echt finale!
De show was afgelopen en ik rende naar achteren om vervolgens de jongens van achter aan te vallen.
Bijna gillend sprong ik op een neer.
'Jullie zijn door naar de finale, jullie zijn door naar de finale, jullie zijn door naar de finale.' zong ik vrolijk.
'Je meent het.' lachte Niall.
'Nee dat hadden we zelf ook nog niet door ofzo.' lachte Harry.
'Ach houd jullie mond en geef mee een knuffel!'
Ik ging met me armen wijd staan terwijl de jongens me insloten.
'Jongens,' Simon kwam eraan lopen. De jongens lieten mij gelijk los en deden net alsof er niks gebeurd was. Simon lachte een beetje.
'Ik vind het fantastisch wat voor een show jullie vanavond hebben neer gezet en jullie verdienen het om in de finale te staan. Maar jullie begrijpen nu wel dat jullie echt alles moeten geven. Ik verwacht jullie morgen middag om 2 uur bij mij in het kantoor, dan gaan we meteen bespreken welk lied jullie gaan zingen.' somde Simon op.
De jongens knikten begrijpelijk. Ik deed een stap naar voren.
'Uh Simon...' begon ik. Hij keek me vragend aan.
'Mogen de jongens nu met mij een feestje gaan bouwen?' vroeg ik.
Simon knikte lachend.
'Jee!' zei ik vrolijk. Ik wenkte de jongens mee en we gingen naar het appartement waar ze nu al heel hun periode woonden, het was een kleine kamer, dus je kon de grond niet meer zien door alle kleren en troep die er lag.
De jongens kleedde zich ''snel'' om en we gingen naar beneden waar de andere finalisten (Matt Cardle en Rebecca Fergunson) met hun familie en vrienden waren.
De avond was geweldig, maar aan elk feest komt een eind. Na 4 uur non-stop gefeest tot me moeder me uiteindelijk sms'te dat ik direct naar huis moest komen.
Met tegenzin zei ik de jongens gedag en ging ik op mijn weg naar huis.
Ik liep met mijn eten door de kantine. Liam was dan wel weken vrij van school, ik moest nog steeds elke dag 7 uur marteling doorstaan.
Zuchtend ging ik zitten aan het tafeltje waar we altijd zaten. Meestal zo ver mogelijk van Scott vandaan. Maar deze keer zat hij aan het tafeltje recht voor me. Zou hij dat expres hebben gedaan?
Ik pakte mijn laptop en klapte hem open, helaas moest ik nog wat afmaken voor Nederlands.
Scott kwam grijzend naar me toe lopen en klapte mijn latop dicht.
Ik keek hem boos aan.
'Rot op man!' riep ik boos.
'Ik ben X-factor gezien, het ziet er naar uit dat Liam je in de steek laat deze keer.' lachte hij vals.
'Liam laat me niet in de steek, hij is alleen druk bezig met zijn carriere.'
Ik vouwde mijn laptop weer open.
'Ja, hij is te druk met zijn andere vrienden, en jij blijft hier alleen.' lachte hij me uit.
'Ga toch weg Scott, ik trap niet in je geintjes.' zei ik geïrriteerd.
'Oke, ik ga al.' zei hij iets te schuldig.
'Fijn!' zei ik boos terwijl ik me op mijn laptop richtte.
'Als je niet bij ons wilt zitten moet je dat zelf maar weten.' zei hij.
Ik keek op.
'Wat?' vroeg ik verbaasd.
'Waarom mag ik nu ineens bij jullie zitten?' vroeg ik doordacht.
'Je bent nu zo alleen, en we dachten dat je wel wat gezelschap kon gebruiken. Maar als je niet wilt.' Scott haalde zijn schouders op.
Ik maakte mijn hogen tot speeltjes en keek hem doordacht aan.
'We zullen niks tegen Liam zeggen.' voegde hij er nog aan toe.
'Rot toch op Scott! Ik weet wat je probeerd te doen, je kan opzouten met je valse spelletjes.' riep ik boos.
Scott trok zijn wenkbrauwen op.
'Oke, rustig maar.' zei hij een beetje angstig.
'Ik ga al weg hoor.' hij draaide zich om en liep weer naar zijn tafel.
Waarom deed hij dat nou? Nu miste ik Liam en de jongens nog meer.
Maar die waren nu druk aan het oefenen om in de finale te stralen.
De dag duurde niet alleen te lang, de hele week duurde te lang. Uiteindelijk was het donderdag, en omdat ik tegenwoordig altijd vrij had op vrijdag was mijn weekend begonnen.
Ik gooide tevreden mijn spullen in mijn tas en liep naar huis, eenmaal daar schoof ik achter de computer om hun nieuwste ''video dairy'' te gaan bekijken.
Ik lachte om hoe idioot ze zich gedroegen, vooral Louis.
'Tins doe je ook nog wat aan je huiswerk? Je mag nu dan weekend hebben, dat wil niet betekenen dat je niet beter je best moet gaan doen.' waarschuwde mijn moeder.
'Ja mam, is goed ik ga er al mee bezig.'
Ik deed de computer uit en schoof geïrriteerd aan de tafel waar ik mijn economie boeken tevoorschijn haalde.
Zuchtend begon ik te rekenen.
Na een paar uur kwam moeder met een grote pan en een kleinere pan de woonkamer binnen lopen.
'Het eten is klaar!'
Dankbaar gooide ik mijn boeken (dat nu inmiddels al biologie was) op de grond en wachtte ik af wat we gingen eten.
Moeder zette de grote pan met aardappelen en de wat kleinere pan met rode bieten neer.
Ik trok een vies gezicht en schepte zuchtend op.
'Moet ik je morgen weer naar de jongens brengen?' vroeg moeder.
Ik knikte.
'Hoe laat?'
'Weet ik niet, ik denk dat 2 uur wel goed is.'
Het liefst zou ik nu al heen gaan, maar dat mocht niet.
'Oke. Zenuwachtig?' vroeg moeder glimlachend.
'Beetje wel,' gaf ik toe.
Als ik alleen al zenuwachtig was, hoe zenuwachtig waren de jongens dan wel niet?
Ik at mijn eten op maakte nog wat huistwerk af en om half 9 was ik van plan naar bed te gaan, het werd morgen een drukke dag.
Ik zat in de auto, weer op weg naar Londen, het was allemaal veel spannender dan eerst. Dit was de finale.Dit was anders.
Ik stapte uit.
'Dag mam, bedankt voor het brengen.' Ik gaf haar een kusje op haar wang.
'Wacht eens dacht je dat ik weer weg zou gaan? Het is de finale.' lachte mijn moeder en ze stapte ook uit.
'Je blijft! Geweldig!'
Ik gooide de deur dicht en liep naar mijn moeder toe om haar vervolgens een knuffel te geven.
'Dankje mam, dan kan je de jongens ook wat beter leren kennen, ze zijn ech heel cool!' zei in enthousiast.
'Ik ken ze al wel een beetje hoor.' lachte moeder.
We liepen samen het grote gebouw in.
'Tins weet je waar het is?' vroeg moeder. Ze keek de lange gang in met duizenden deuren, en er waren trappen.
Ik lachte.
'Rustig mam, ik weet waar het is.'
Ik pakte haar arm vast en leidde haar naar de goede deur.
Toen we naar binnen liepen stonden wonder boven wonder de jongens er al.
'Hee jongens!' Ik begroette ze vrolijk met een knuffel.
'Me moeder wou mee, omdat jullie nu in de finale staan enzo.'
Ik zei het zo hard dat me moeder het niet kon horen.
'Dag mevrouw Hankin!' begroette Liam mijn moeder vrolijk.
'Dag Liam. Wat goed dat jullie in de live shows staan!' zei moeder vrolijk.
Ik zuchtte en draaide met mijn ogen.
'Ja, weetje, ga jij Karen maar zoeken, voor jij me weer eens voor schut zet.' ik duwde haar de goede richting op.
Toen me moeder weg was liep ik zuchtend weer terug naar de jongens.
'Je moeder klinkt best aardig.' zei Harry.
'Is ze ook wel, maar ze is zo beschamend.' ik begon te blozen.
'Dat zijn ouders nou eenmaal.' lachte Zayn.
'Mee eens.' lachte ik.
We liepen met zijn 6en naar het podium waar One Direction nog 1 keer moest oefenen. Ze zongen Torn en She's the one later zouden ze die zingen met Robbie Williams, de Robbie Williams.
Toen ze klaar waren met oefenen Sprong ik het podium op.
'Jullie gaan het publiek omver blazen!' moedigde ik ze aan.
De jongens bloosden.
De middag vloog voorbij en voor ik het wist moesten de jongens al weer klaargemaakt en aangekleed worden.
Ik bleef weer alleen achter bij de tafel met de drankjes. Waarschijnlijk zat mijn moeder al in het publiek samen met Karen, Geoff, Ruth en Nicole.
Niall en Liam kwamen vrolijk aanlopen.
'Wha! De stylisten hebben zeker alles uit de kast gehaald!Jullie zien er het spetterendst uit van alle live shows bijelkaar.' zei ik terwijl ik in mijn handen klapte.
Zayn, Louis en Harry kwamen ook als laatsten eraan lopen.
Ze leken allen super nerveus.
'Jongens, denk eraan, als jullie niet door gaan, dan zijn jullie zoiezo al derde geworden, weet je goed dat al is! Dus maak je geen zorgen en zing gewoon zo goed jullie kunnen!' moedigde ik ze aan.
Louis knikte.
'Ze heeft gelijk, ook als we niet door gaan zijn we al derde geworden, dus laten we gewoon van deze laatste avond genieten.' Louis deed er nog eens een schepje bovenop.
De andere 4 jongens knikten en uiteindelijk moesten ze het podium op.
'Succes jongens, jullie kunnen het!' moedigde ik ze nog een keer aan.
Ik werd weg gestuurd door de beveiliging en gin naast moeder op mijn plek zitten.
'Spannend he?' zei ze enthousiast.
Ik knikte terwijl ik naar het podium staarde, er gebeurde nog niks.
Toen me moeder me nog iets wou vertellen legde ik mijn vinger op haar mond.
'Ssst! Het gaat beginnen.' zei ik geïrriteerd.
Elk detail van de show werd in me opgenomen, er waren nog maar 3 artiesten, (eigenlijk 7, omdat One Direction met zijn 5en waren,)
Louis, Liam, Niall, Harry en Zayn kwamen trots het podium op lopen, maar niet alleen de 5 jongens liepen het grote podium op, ook Robbie Williams liep met ze mee. Hij ging tussen de jongens in staan en het liedje begon te spelen.
Gespannen keek ik hoe ze zongen.
In mijn oren zongen ze altijd perfect.
Ze zagen er zo gelukkig uit op dat podium, het was gewoon hun huis.
Hun 2e huis...
Het liedje kwam aan zijn einde en het hele publiek werd wild.
Enthousiast ging ik staan en klapte ik mee.
Ik stak een duim op naar de jongens, ook al zagen ze me niet.
De jury gaf hun commentaar weer en de jongens mochten weer van het podium af.
Normaal had ik er al een hekel aan om te wachten, maar vanavond des te meer.
Na veel reclame en nog een optreden van Matt en Rebecca kwam eindelijk One Direction weer aan de beurt.
Ze stonden bovenop een soort verhoging en begonnen hun lied. Het lied waar het allemaal mee begonnen was;
Torn.
Ze straalden plezier uit, maar ook een beetje spanning, wat logisch was.
Ze klonken beter dan ooit tevoren.
Maar ook aan dit lied kwam een eind.
Nadat het publiek uitgeklapt was gaf de jury weer hun commentaar en zoals verwacht kwam er weer een reclame.
Veel mensen pakten nu hun telefoon en stemden, maar ik had al iets van 12 keer gebeld en mijn beltegoed was op.
De reclame was over en Matt, Rebecca en One Direction stonden met hun coaches in spanning op het podium.
Ik wou weer op mijn nagels gaan bijten, maar die waren er niet meer, dus knabbelde ik voorzichtig op mijn vingertoppen.
'Degene die als eerste door gaat....'
Spanning was te proeven in de lucht. Te zien in hun ogen.
'is Matt Cardle!' riep Demot uiteindelijk enthousiast.
Het publiek begon hard te klappen. Voor de jongens was het nu nog spannender.
Mijn vingertoppen tintelden.
'En degene die door is is.....'
Ik keek met grote ogen naar het podium.
'Rebbeca Fergunson!'
Even hoopte ik dat ik het helemaal verkeerd gehoord had. Maar dat was natuurlijk niet zo. One Direction was niet door.
Ik wou het podium opspringen en ze helemaal dood knuffelen, maar dat mocht ik niet.
Ik weet niet waarom, maar ik kreeg tranen in mijn ogen, terwijl ik al heel blij voor ze was, ze waren 3e.
Demot wenkte ze en de jongens gingen op hem hem staan.
'Laten we eens terug kijken naar jullie X-factor periode.' zei hij.
op het scherm achter hun kwamen allemaal beelden te zien.
Er liep een traan over me wang.
Moeder keek me aan.
'Waarom huil je nou?' vroeg ze.
Ik schudde mijn hoofd.
'Ze zijn zo ver gekomen, en ze waren zo goed en ik be zo trots op ze.' snikte ik. Glimlachend veegde ik de tranen weg.
Nadat we de beelden gekeken hadden en One Direction nog wat gezegt had liepen ze het podium af.
Hoe erg ik het ook vond, ik moest nog steeds wachten tot dat ik ze weer zag. Toch vond ik het erg intteresant wie er nou echt won, wat uiteindelijk Matt Cardle werd.
Toen de show afgelopen was sprintte ik backstage en liep ik naar de wachtruimte, maar daar waren allen Rebecca en Matt. Toch liep ik even naar ze toe en gefeliciteerde ik hen.
'Jij bent toch Tinslet?' vroeg Matt. Ik knikte.
'Weten jullie misschien waar One Direction is?' vroeg ik.
'Volgensmij moesten ze met Simon spreken, ik zou ze maar niet storen.' antwoordde Rebecca.
'Oh okee, nou dan wacht ik hier wel even.' ik glimlachte vriendelijk.
Nog steeds een beetje zenuwachtig liep ik naar de tafel met de drankjes en pakte ik een glaasje sinas.
Waarom zouden de jongens met Simon moeten spreken?
Het was ook wel logisch, maar toch ook niet.
Na een tijdje kwamen de 5 jongens grijzend binnen.
Ik zette mijn sinas neer en stond op om ze gelijk allemaal een voor een te knuffelen.
'Jullie hebben het zo goed gedaan! Zo goed, echt geweldig.' complimenteerde ze.
'Wacht nou, we moeten je iets vertellen.' zei Niall.
Ik keek hun verbaasd aan.
'We moesten net met Simon praten.' zei Louis.
'Hoorde ik.' antwoordde ik gespannen.
'Hij wou het met ons verder proberen, je weet wel, als band!' zei Zayn enthousiast.
Mijn mond viel open.
'Hij vond ons te goed om ons te laten gaan, dus hij zij dat hij zou kijken of hij iets met de platenmaatschappij Syco kon regelen.' zei Harry.
Mijn mond viel verder open.
'Jullie... Wat?' ik schudde mijn hoofd.
'We gaan ons eigen liedje maken Tins!' maakte Liam me nog eens duidelijk terwijl hij me een knuffel gaf. De andere jongens volgden zijn voorbeeld en knuffelden me ook.
'Maar, dat is ongelofelijk!' zei ik toen we uit geknuffeld waren.
'Weten we! Je brengt ons echt geluk!' zei Harry.
'Dit hebben jullie zelf gedaan hoor.' lachte ik.
Matt en Rebecca kwamen bij ons staan.
'Hee! We hoorden van Simon dat jullie waarschijnlijk voor platenmaatschappij Syco gaan werken, gefeliciteerd man!' zei Matt.
'Bedankt!' zeiden ze tergelijk, wat heel schattig klonk.
'Nou, waar wachten we op? Laten we het gaan vieren!' zei Rebecca.
De jongens joelden luid.
De muziek begon te spelen en we begonnen allemaal gezellig te dansen. Dit was echt de beste avond.
Ik stond bij de drankjes toen Niall bij me kwam staan.
'Ik ben echt blij voor jullie.' zei ik tegen hem terwijl ik wat water pakte.
Niall glimlachte.
'Het is zo geweldig, dit hadden we echt niet verwacht, eerst worden we 3e, en dan krijgen we alsnog ons eigen liedje.' zei Niall.
Ik glimlachte.
'Ik ben ook heel blij voor jullie.' zei ik.
Dat was echt zo, ze kregen hun eigen liedje, mijn voorspelling kwam uit, ze werden wereldberoemd. Hoopte ik.
'Hoe waren we op het podium?' vroeg Niall.
Ik keek hem aan in zijn blauwe ogen. Hij was zo lief. Ik voelde me weer helemaal verliefd. In de weken dat ze aan het optreden waren geweest was ik een beetje uit mijn gevoelens voor Niall gekomen, een beetje maar.
Ik werd daarom altijd heel snel rood in de buurt van Niall. Maar hij zag me als een vriendin, niet meer.
'Jullie waren fantastisch.' zei ik uiteindelijk nog steeds diep in zijn ogen kijkend. Niall verbrak de connectie door naar de grond te kijken.
'Tinsley...' zei hij serieus.
'Ja?' vroeg ik bezorgt.
Hij keek me weer aan en zette zijn drankje neer.
'Nou, ik vind dat je dit moet weten.' begon hij.
Ik wist niet wat hij probeerde te zeggen dus ik wachtte af.
'Ik vind je leuk.' fluisterde hij zacht.
Mijn hart ging sneller kloppen. Hij vond mij ook leuk.
'Al een tijdje, eigenlijk al vanaf dat ik je ontmoet heb.' gaf hij toe.
Als mijn ogen in hartjes konden veranderen dan zouden ze dat nu doen. Ik was sprakeloos, maar Niall vatte dat iets te verkeerd op.
'Het spijt me.' zei hij terwijl hij naar de grond keek.
Ik duwde zij hoofd weer omhoog zodat hij in mijn ogen keek. Heel langzaam raakte zijn lippen de mijne aan.
Hier had ik zolang op gewacht...
Reacties:
Ze kussen, ze kussen, ik doe een dansje, een dansje!
<3ZO LIEF EN ZO GAAF EN ZO WAUW.
OMFG. H o l d m e
Dit hoofdstuk was incredible! amazing, stunnig! love itt!
zo lief dat Niall denkt dat Tinsley zijn bekentenis niet waardeerd, maar het allemaal uitloopt met een kus, té schattig (;
Snell verderr! Omg, verderrrr
Ander zijn je plakkertjes van je koelkast weg en omfg. Dat wil je niet xd.
Yeeeeeeeuj