FanFic.nl

Memories - Zarry

OO4

Op een bepaald moment werd het lawaai me teveel en zag ik tot mijn verbazing hoe sommige mensen wazige contouren begonnen te krijgen. Ik nam nog een laatste teug van mijn drankje en besefte toen dat het misschien tijd was om de kille buitenlucht weer op te zoeken. Ik duwde mezelf met meer moeite dan verwacht recht en de wereld om me heen draaide even waardoor ik enkele stappen naar achteren zette voordat ik op weg ging naar de uitgang.
De koele nachtlucht sloeg me in het gezicht en voor enkele seconden voelde ik me compleet nuchter totdat een barstende hoofdpijn me overviel. Dat was snel.
Ik merkte dat het weer was gaan sneeuwen en terwijl ik mijn handen in mijn zakken stak en naar de eindeloze stroom vallende sneeuwvlokjes kreeg verstarde ik opeens.
Ik had de sleutel gevonden die het allemaal zou laten verdwijnen, zo simpel en zo perfect. Ik snapte niet dat ik er niet eerder aan had gedacht.
Het idee dat de pijn zou stoppen was zo bevredigend dat ik zelfs vergat om bang te zijn.


Zayn Malik
Stilletjes duwde ik mezelf uit bed om de persoon naast me niet wakker te maken. In de schemering van de straatlantaarns ging ik opzoek naar mijn kledij en begon me al wandelend naar de voordeur geluidloos om te kleden. Ik rilde wanneer ik zonder jas in de nacht stapte en sloot de deur zorgvuldig achter me, Luke achterlatend.
Ik vervloekte mezelf, ik kon mezelf wel slaan omdat ik alles zover had laten komen. Ik had nooit gedacht dat Luke me zover zou krijgen, maar een teveel aan alcohol en een verwerking van een break-up veranderen de situatie. Toch ?
Ik schudde mijn hoofd terwijl ik de beelden op mijn netvlies en de herinneringen aan zijn handen op mijn lichaam probeerde kwijt te geraken. Mijn hand verdween in mijn broekzak en tot mijn opluchting botste ik op het koele metaal van mijn aansteker. Verlangend naar een sigaret stak ik er één op en ademde denkbaar het verlossende gevoel in dat mijn hoofd helder maakte. Ik keek rond en begon te wandelen terwijl ik mezelf erop betrapte dat ik opzoek ging naar een vertrouwd gezicht. Eén bepaald vertrouwd gezicht. Ik bromde wat en ademde de grijze rook uit terwijl ik mezelf nogmaals vervloekte omdat ik geen muts bij had die mijn haren kon beschermen tegen de vallende sneeuw. Voor enkele seconden twijfelde ik, maar toen ging ik op weg naar het vijvertje en voelde hoe de hoop in mijn borst begon te borrelen en mijn hart zachtjes van de spanning dichtkneep, hopend dat hij daar zou zijn. Ik moest met hem praten, ik kon het niet meer aan om elke dag op te staan en zijn stem niet te horen. Ik kon het niet aan om met deze gevoelens te leven, ik moest hem vertellen dat het me speet. Dat ik alles zal doen om het weer goed te maken. Ik snifte zachtjes, overvallen door het maar al te bekende verscheurende gevoel van schuld, maar dat was niets vergeleken met het gevoel hebben alsof je maar half leefde. Alsof je een deel van jezelf verloren was.
Ik wist perfect waar het andere deel was, bij de jongen met het krullend haar.

Reacties: