FanFic.nl

Als de nacht de morgen vindt

De eerste nacht

Soms denk ik aan vroeger. Meestal met vreugde, soms met spijt. Vroeger lijkt een heel andere wereld, een betere wereld. Vroeger lijkt ver weg, ook al is vroeger pas enkele jaren geleden. Naar boven afgerond vier en een half. Vroeger vaart steeds verder weg, met elke stap die ik neem. Een stap zoals die ik nu zet, mijn kamer uit de woonruimte in. Mijn vriendin confronterend, haar hoofd in een kussen geduwd. Ik weet dat wat ik nu ook doe, dingen zullen veranderen. Ik kan haar troosten en het goedmaken, en de wereld zal denken dat alles hetzelfde is gebleven, of ik kan het opgeven en weglopen, en iedereen zal zien dat het anders is. Dit is zo’n moment waar je niet weet waar je de beslissing vandaan moet halen. Waar je bijna een munt op wil gooien, maar het niet doet omdat het een belangrijke beslissing is die je niet aan het lot wil af laten hangen. Ook al hangt alles van het lot af. Ik zet stappen. Mentaal, fysiek. Stappen dichter naar de bank. Stappen naar tevredenheid van anderen toe, van mijn tevredenheid af. Ik trek het meisje in mijn armen ten teken dat het me spijt. Ze neemt mijn excuses aan en laat mij haar haren strelen en zachtjes zingen. Ons liedje. Elke keer een ander, want elke keer weer komt ze met enthousiasme voor een nieuw liedje dat ze gevonden heeft. “Zullen we dit ons liedje maken?”� Ja, dat zullen we. Met een glimlach op mijn gezicht. Ik zal haar niet vertellen dat het ons zoveelste is, en dat je zoiets niet vraagt maar het laat gebeuren. Ik zal het opzoeken en de woorden leren voor momenten zoals deze. Ze snikt haar laatste tranen, en over zeven minuten zal ze slapend tegen me aan liggen. Vroeger kon ik uren naar haar kijken als ze sliep. En als ze niet sliep. Als ze zingend het huis door liep. Dansend in de menigte opging. Lachend haar ijsje at. Diep weggezonken voor het raam zat. Hijgend naast me lag. Vrolijk op foto’s stond. Maar vooral als ze sliep. Dat was vroeger, ver weg. Ik wil niet zeggen dat ik niet van haar houdt, maar wel dat het anders is. Voor mij en voor niemand anders. Voor haar niet en vooral voor de wereld niet.

Na zeven minuten doe ik een gewaagde poging onder haar lichaam vandaan te kruipen. Poging succesvol. Zonder moeite til ik het slapende meisje op en draag het naar onze slaapkamer. Mijn slaapkamer, was het vroeger geweest. Vroeger had ik het jammer gevonden om haar slapend weg te moeten dragen. Maar vroeger had ik het ook jammer gevonden als we ruzie maakten. Nu lijkt het niet meer uit te maken. Ik begin me steeds meer te verkeren in een waas. En ik kan het allemaal niet plaatsen. Ik weet niet waarom mijn liefde voor haar afsterft, en ik weet niet waarom alles wat ze doet mij alleen nog irriteert. Ik weet niet waarom ik niet meer oprecht lach en ik weet niet waarom niemand meer om mij lacht. Ik weet niet waarom de wereld zo veel liever heeft wat zij willen, dan wat ik wil. Als de hele wereld niet toekeek zou alles makkelijker zijn. Dan zou ik nu weglopen, haar dit alles geven en nooit meer terugkijken. Ik zou mijn naam veranderen en mijn haar laten groeien. Ik zou geen streepjes meer dragen, geen bretels meer. Ik zou erbij lopen als een boerenjongen, of mislukte zakenman. Misschien wel zigeuner. Ik zou leven van het geld dat ik verdiende als druivenplukker voor een wijnbrouwerij.

Maar ze zouden me vinden. Ze zouden me vinden en me dwingen terug te keren. Niet fysiek. De druk zal me terug laten keren. De druk van een miljoen mensen. Een miljoen is veel, maar volgens mij niet eens genoeg om het aantal van “ze”� uit te drukken. Maar een miljoen klinkt angstaanjagend genoeg.

Een miljoen is wat een gemiddelde man in twintig jaar verdient. Een miljoen in mijn geval is wat wij verdienden in een jaar. Een miljoen in zijn geval maakt me niet uit. Ik zal niet zeggen dat geld niet gelukkig maakt, me niet veranderd heeft, of me koud laat, maar ik kan wel zeggen dat het me niet veel kan schelen hoe snel ik het verdien. Want om eerlijk te zijn, zou ik daar geen idee van hebben. Maar daar heb ik de laatste tijd wel vaker last van.

Reacties: