FanFic.nl

Als de nacht de morgen vindt

De tweede nacht

Soms denk ik aan nu. Meestal met verwarring, soms met begrip. Nu is zo'n moment dat ik denk aan wat er om me heen gebeurt. En met mezelf. Vanochtend heb ik afscheid genomen, alles was alsof er geen gisteren was geweest. Maar ik zou nooit kunnen doen alsof ik een dag niet geleefd heb. Desondanks speelde ik haar spelletje mee. Kuste haar goedemorgen. Maakte ontbijt voor haar. Praatte met haar. Nam haar mee naar het vliegveld en knuffelde haar voor het zicht van camera's. Niemand mag weten dat alles niet meer hetzelfde is.

Maar ik zal het hem moeten vertellen. De man voor me. Ik zie hem niet als man, maar dat is hij officieel wel. Hij trommelt met zijn vingers op tafel, wat mij normaal irriteert. Maar nu niet. Zij kan het minste doen om mij te irriteren, hij kan alles doen zonder dat ik me eraan zal ergeren. Het duurde even, maar vanochtend drong het tot me door. Laat, veels te laat. Hij was me al vergeten, had mij achter hem gelaten. Was verder gegaan. En waarom niet, ik had haar. Maar niemand ziet dat zij mij niet meer heeft. Niemand beseft zich dat dat mogelijk is. Het is ook niet mogelijk wat er gebeurt. Het was nooit serieus bedoeld, dit is nooit de bedoeling geweest. Hij had dat door, hij wel.

Ik zucht, grijp naar mijn hoofd. Voor mij ligt mijn telefoon, zwart, trillend. Haar lachende gezicht verschijnt. Een lach in Kroatië. Naar mij, de camera en iedereen die de foto te pakken krijgt. Ik moet iets vergeten zijn. Heb ik haar gedag gekust? Ja, toch? Ik haal adem en tover een lach zoals de hare tevoorschijn. Nep. Zodra ik haar naam zeg, kijkt hij op. Zijn blik. Glazig, vertoornd, somber. Jaloers. Het is precies de mijne, van een uur geleden. Ik voel het steken en stotter in mijn volgende zin. Ik hoor wat ze zegt. Dat is alles. Al mijn focus zit in zijn ogen. Normaal ben ik niet goed in blikken ontcijferen. Nu wel. Wel die van hem.

Piepjes kan ik nog onderscheiden van een blik. Ik leg de telefoon terug tussen ons in. In het nu ben ik haar kwijt. Dit zal de laatste druppel zijn. Als ik haar verlies geef ik de wereld niet wat ze willen, maar ook niet wat ze niet willen. En ik ben haar kwijt. Dat het zo simpel kan zijn. Maar in complexe situaties zoals deze denk je niet aan simpel. Je neemt aan dat simpel niet goed genoeg is. Je accepteert de feiten. Je offert.

Hij heeft zijn ogen alweer op iets anders gericht. Een tijdschrift vol mensen met blije gezichten. Mijn ogen blijven op hem gericht. Hoe moet ik hem vertellen, dat ik net zo gelukkig ben als de mensen in zijn tijdschrijft. Lachend alleen als mensen naar je kijken. En hoe moet ik hem vertellen dat het zí­jn schuld is. En hoe moet ik hem vertellen dat het allemaal niet meer gaat. Zonder hem. Met hem. Hoe moet ik hem vertellen dat hij zijn geluk voor mij moet opgeven. Zijn geluk bij mij moet zoeken. Dat ik weg wil van hier en van haar. Samen weg. Weg van de wereld en de blikken. De vooroordelen. Gewoon samen weg.

Alles is in één keer zo veel makkelijker wanneer hij zijn mond opentrekt. Zijn ogen nog naar beneden gericht, zijn woorden naar mij. Maar het gaat me niet om de woorden. Het gaat me om de breekbaarheid in zijn stem. Het is makkelijker om dingen te zeggen als je er ‘ook’ bij kan voegen. Ik kan hem vertellen dat het óók niet meer gaat. Dan is het niet meer zo egocentrisch. Dan geef ik hem medelijden. En dat is wat vrienden doen. En dat is wat wij zijn.

Niemand merkt het. Niemand merkt dat wij weglopen naar een ander gedeelte. Niemand merkt dat we de grens die ik net gesteld heb overschrijden zodra we alleen zijn. Niemand merkt dat dit het moment is dat alles kan veranderen. Niet alleen voor ons, ook voor haar, voor hen, voor de wereld. Niemand merkt dat ik nu oprecht gelukkig kan zijn. Dat dit iets waar ik naar heb geleefd sinds een dag. Langer. Onbewust langer, zo veel langer.

En in dit moment kan het me niet schelen wat hij denkt. Ik neem alleen zijn acties in me op. Zijn woorden. Maar niet zijn gedachten. Daar hebben we later nog voor, dit is nu. Alle gevoelens die nu tellen kunnen en zullen omgezet worden in daden, en niet in een belofte. En niets anders telt ook in dit moment. Alleen dat we meer zijn dan wat we waren, en dan wat ik was met haar en wat hij was met hem. In het nu. Maar als de nacht de morgen vindt zullen we weer vrienden zijn.

Reacties: