FanFic.nl

Als de nacht de morgen vindt

De laatste nacht

Soms denk ik aan later. Vroeger met angst, nu met enthousiasme. Het idee dat alles beter zou kunnen worden heeft sinds gisternacht mijn hoofd overgenomen. Zelfs toen de morgen kwam, en ik opnieuw moest doen alsof ik een dag niet geleefd had. Zodra ik terug bij haar ben zal ik het haar uitleggen. Proberen. Ze zal boos worden, met dingen gooien, tegen me schreeuwen en uiteindelijk huilen. En ik zal haar een glimlach geven om naar te kijken. Het zal haar zeker bozer maken, maar ik zal niet anders kunnen omdat ik zo blij zal zijn dat alles beter zal worden. En hij zal buiten op me wachten, of op haar. Want zodra zij het huis uit gaat, is er plaats voor hem. En we zullen de nacht vieren alsof het de laatste is.

Ja, later is beter. En niet zo ver weg als vroeger. Een paar weken, hoogstens. Misschien zullen we ons niet kunnen bedwingen en het vervroegd vertellen. Hoe weet ik nog niet. Hij zal vast iets spontaans doen. Iets typisch hij. En ze zullen boos zijn, of heel gelukkig. Ik weet het niet. Ik weet alleen wat hij en zij zullen zijn. Maar de wereld is makkelijker te strijden met twee, dan met één. Samen komen we hier doorheen. Samen zullen we aangaan wat ik nooit durfde.

Zesentwintig uur na afscheid van kou en regen worden we omhelst door pure hitte. Ik knijp mijn ogen dicht en lach. Want zodra ik het vliegtuig uitga sta ik weer open en bloot voor de wereld. En niemand zal het verschil merken tussen deze lach, en die van gister, of de dag daarvoor. Totdat we het ze vertellen en ze gaan vergelijken. Zie je hoe hij hier dit en dit doet? Ja, dat is wel een teken dat hij toen niet echt lachte. Maar kijk hem hier. En kijk hem daar. En kijk ze samen. Er zullen foto’s zijn van ons, hij en ik. En niet als vrienden, maar meer. Veel meer dan dat. Ze zullen zien dat we meer zijn, zelfs terwijl we vriendendingen doen.

Wat me tegen zit is hem. Of zijn gezicht. Zijn uitdrukking. Niet lachend als de mijne. Maar hij is gewoon beter in doen alsof gister niet geweest is. Misschien mist hij hem nog. Misschien ben ik gewoon te doorschijnend. Hij denkt vast ook aan later. Hij moet aan later denken. Hij moet ook leven in een nacht die de morgen niet vindt. Maar ze mogen het nu nog niet zien. Ik wil niet dat ze erachter komt door het nieuws te volgen. Ze is meer waard dan dat. Ze heeft van me gehouden, al die tijd, en ook in de afgelopen dagen dat ik er niet voor haar ben geweest. Ze heeft me gesteund en me laten lachen. Hoewel ze me nu met alles wat ze doet irriteert is dat niet altijd zo geweest, en ik wil dat ze dat weet. Ik wil dat ze weet dat ik nog van haar houdt, maar niet meer zoals zij van mij houdt. Dat ze niet mijn later is. En dat het niet haar schuld is en niet aan haar ligt. Dat zal ik haar allemaal zeggen. Nog heel even.

Tot mijn verrassing zitten we niet absurd veel later in een taxi. Met z’n zessen maar. Iedereen is daar al of komt later. Als het kon, zou ik altijd later komen. Later is altijd beter. Het begin is zo stroef, maar later is alles op gang. En ik zou dan in zijn ogen kunnen zien hoe hij op me gewacht heeft. En dan zou hij me omarmen en ik zou hem kussen want later zijn we natuurlijk meer dan dit, meer dan vrienden. Maar dat is later, dat is nog even.

Zestien over één. Ik kan niet slapen want ik denk aan later. Aan hem en aan mij en niet aan haar. Behalve nu. Ik kan naar hem toegaan, maar we moeten morgen vroeg op.

Zeventien over één. Ik kan niet slapen en ik ga naar hem toe. Zachtjes sluip ik in mijn pyjamabroek naar de kamer tegenover. Ik klop twee keer. Wacht drie seconden. Klop drie keer. Wacht vijf seconden. Klop vijf keer. Ik ben aan het einde van mijn derde seconde wanneer hij opendoet. Hij ziet er slaperig uit en heeft nog minder aan dan ik. Hij kreunt zachtjes wanneer hij zich realiseert dat ik het ben. Vermoeid. Maar dat hoor ik verkeerd. Hij vraagt wat ik moet. Het klinkt bitter maar ik moet me niet aanstellen. Ik had na vier en een half jaar kunnen weten dat hij zo zou zijn als hij al sliep. Maar ik had niet gedacht dat hij al zou slapen. Ik dacht niet aan wat hij nu deed. Als ik aan hem denk denk ik aan later, niet aan nu.

Hij loopt naar binnen, en ik volg hem. Doe de deur dicht. Check het twee keer. Hij ligt in bed. Zijn krullen nemen het hele kussen over. Ik kruip naast hem. Hij zegt niks. Hij doet niks. Ik kruip dichterbij. Hij zeg niks. Hij draait zich van me weg. Ik sla mijn arm om zijn middel. Hij zegt dat ik weg moet gaan. Hij doet niks. Ik vraag hem waarom. Hij antwoordt me met een nieuwe vraag: of ik het dan niet snap. En ik snap het niet, want wat zou ik moeten snappen behalve dat later beter is? Hij draait zich weer naar me toe. Zegt dat het niet echt was. Ik raak in de war, probeer het niet te laten zien. Probeer normaal te vragen wat niet echt was. Ons, maakt hij duidelijk. Ik ben nooit iets echts voor hem geweest. Ik was slechts een hulp hem te vergeten. Want hij was echt voor hem. Niet ik, nooit ik. Altijd hij. Maar hij had hem opgegeven zoals ik haar had opgegeven. Ik was zijn troost geweest voor een nacht. Maar de nacht had de morgen gevonden en de zon had de nacht gewist.

Ik heb niet door dat ik ren en ik heb niet door dat ik huil. Ik hoor hem niet bellen wanneer hij zijn hotelraam uitkijkt en een jongen hulpeloos ziet rennen. En alles om me heen is stil en alles beweegt. Mijn hoofd laat me eerst beelden zien van de aller eerste dag. Dan werkt het langzaam naar de beelden van afgelopen nacht toe. Van elk gedeelte van hem. Zijn ogen, zijn lippen, zijn haar, zijn lichaam. Elk spiertje en elk druppeltje zweet heb ik die nacht opgenomen. Maar dat is vroeger, waar ik aan denk met spijt. Nu is het nacht, en ik begrijp waarom de zon elke dag opnieuw opkomt. En later, later zal de nacht zijn zoektocht naar de morgen opgeven. Later is vandaag.

Reacties: