FanFic.nl

Memories - Zarry

OO7

Buitenadem arriveerde ik op het kleine pleintje met de grote eikenboom in het midden. Dubbel gebogen en naar adem snakkend terwijl de vlekjes voor mijn ogen dansten probeerde ik op adem te komen. Ik vervloekte mezelf toen de wereld om me heen begon te draaien en ik even niets kon zien en sloot mijn ogen terwijl ik diep in en uit ademde. Na twee pogingen kon ik eindelijk recht staan en voorzichtig opende ik mijn ogen, bang voor wat ik zou aantreffen. Of net niet.
Ik herkende Harry onmiddellijk en zette het op een lopen toen ik besefte dat er iets niet klopte. Trillerig en terug buiten adem van mijn korte sprintje liet ik me op mijn knieën vallen en schudde hem door elkaar, maar kreeg geen reactie.
“Nee, nee.”� Mompelde ik en in mijn hoofd smeekte ik iedereen die ik kende en elke god die er maar bestond of hoorde te bestaan om hulp. De tranen stroomden over mijn wangen en ik voelde hoe de zoom van mijn shirt doorweekt begon te geraken. Mijn ademhaling begon te verzwaren en luide snikken verstoorde de anders zo doodse stilte. De pijn in mijn borst werd langzaamaan ondraagbaar, maar ik kon niet stoppen met huilen. Voorzichtig boog ik me over hem heen en drukte mijn lippen rustig op de zijne, hopend om op deze manier een reactie van hem los te krijgen.
Harry’s lippen waren ijskoud, de zachtheid die ik altijd had gekend verdwenen. Trillerig nam ik zijn hand vast dat even koud en dood aanvoelde en kuste zijn handpalm terwijl mijn tranen zachtjes op zijn hand drupten. Ik streek met mijn lippen langs zijn pols en vingers en terwijl ik mijn hand snikkend tegen zijn handpalm aanduwde voelde ik hoe het laatste stukje van mijn hart volledig uit elkaar viel en ik binnenin helemaal instortte.
Met mijn hand streek ik zijn krullen uit zijn gezicht en streelde zijn haren terwijl mijn tranen op Harry’s gezicht vielen. Ik volgde hoe de druppels stilletjes hun weg richting de grond zochten en merkte toen het doosje met pilletjes op. Fronsend nam ik het vast en probeerde de naam die er in slordige letters op gekriebeld stond te lezen en toen pas leek het volledige besef te komen dat hij een overdosis had genomen. Even groeide de hoop weer in me, misschien was ik toch niet te laat! Maar vanaf dat ik de woorden nog maar dacht wist ik al dat dat wel het geval was. Dat alles voorbij was. Ik duwde de verschrikkelijke gedachte van me af en boog lichtjes voorover zodat ik mijn oor op de plaats van zijn hart kon leggen.
Stilte.
Ik bleef zitten, weigerend om te aanvaarden wat al gebeurd was. Ik had geen idee hoelang ik daar zat, het hadden minuten, uren of misschien wel maar enkele seconden kunnen zijn maar uiteindelijk gaf ik op. Voorzichtig streelde ik zijn gezicht zoals ik vroeger altijd deed wanneer hij naast me inslaap viel en beet in een moment van hopeloosheid gefrustreerd op mijn lip.
“Het spijt me zo Harry.”� Het spijt me, het spijt me! Ik van jou Harry! Ik hou meer van jou dan w-“ Ik kon mijn woorden niet verder afmaken en liet mijn hoofd in mijn handen zakken terwijl probeerde om te blijven ademen. Ik had me nog nooit zo verloren of alleen gevoeld. Ik kon niet leven zonder zijn gelach of de manier waarop hij praatte wanneer hij opgewonden was over iets. Ik kon niet zonder de glinstering in zijn ogen of de manier waarop hij me vroeger kuste.
Ik kon niet zonder Harry.
Ik haalde diep adem en nam het doosje pilletje van de grond. Ik schudde het leeg en keek naar de kleine witte dingetjes die op mijn hand lagen. Ik hoopte dat het genoeg was, maar mijn hart vertelde dat het voldoende was. Net zoals het me had verteld waar ik Harry kon vinden.

-----
Ready for the final ?

Reacties: