Hoofdcategorien
Home » Pokémon » Pokémon Black and White Adventures » Chapt 61: Pokémon Super Contest! Chiara's dilemma!
Pokémon Black and White Adventures
Chapt 61: Pokémon Super Contest! Chiara's dilemma!
Goed mensen, dat was het voor de tweede ronde! De punten zijn geteld en wel, dus het is nu tijd voor de laatste ronde! Chiara keek op en zuchtte opgelucht. Het einde was in zicht. Hierna kon ze haar normale leventje weer oppakken, voor zover het normaal was. Nou ja, eigenlijk moest ze haar leven weer terug op de rails zien te krijgen, dus ze was verre van haar normale leventje. Voor deze laatste ronde zullen jullie een kleine zoektocht moeten houden. Je mag als groepje opsplitsen en individueel, met je partnerpokémon, op pad gaan. Het is de bedoeling dat jullie voordat de zon ondergaat een aantal stempels hebben verzameld op de stempelkaart die we jullie meegeven. De presentator legde het met vele overdreven handgebaren uit, terwijl de deelnemers achter hem aanliepen richting het gebied waar de laatste ronde zou plaatsvinden. Het was niet al te ver van het dorpje af, maar het was ook niet bepaald dichtbij. De overige pokémon, die niet gebruikt mochten worden in het laatste event, werden achtergelaten op een kleine boerderij, waar de wezentjes uitbundig konden spelen en werden bewaakt. Er was dus eigenlijk geen rede om zich zorgen hoeven te maken, maar toch voelde Chiara zich niet op haar gemak. Ze wist dat Taiki en Nagareboshi taaie pokémon waren en zich wel konden redden, maar wat als er iets gebeurde met de pokémon en zij was er niet bij? Als er iets met de Quilava en Pidgeotto gebeurde, zou ze het zichzelf nooit kunnen vergeven. Het feit dat er ook nog een valsspeler rondliep hielp haar niet echt.
Het puntensysteem is simpel; het eerste groepje dat volledig terugkomt met drie volle stempelkaarten, krijgen het hoogste aantal punten. De punten nemen af naarmate je later binnenkomt, de opdracht niet hebt kunnen voltooien of als je een medespeler uitdaagt voor een gevecht tijdens dit event. En nu dat gezegd is, wens ik jullie veel plezier! De presentator keek vol enthousiasme naar het publiek, zijn armen wijd uit elkaar gespreid en een brede grijns op zijn gezicht. Chiara keek haar Pichu, die aan haar schouder hing, voor een aantal tellen twijfelend aan, maar het gele wezentje wist haar met haar eigen enthousiasme op te peppen. Die van Kioko werkte namelijk beter op haar dan die van de presentator. Het was duidelijk dat de pokémon er zin in had en nu ze dat wist, kon zij er ook plezier aan beleven. Chiara, Bianca! Chiara keek om en zag dat Bailey op haar af kwam gelopen. Toen ze opzij keek, merkte ze dat de blondine al die tijd naast haar had gestaan, maar niks had gezegd. Dat was vreemd, ze was normaal gesproken ze vrolijk en praatgraag. Was ze zelf soms in gedachte verzonken geweest? Ik denk dat het beter is als we opsplitsen, weerklonk de ietwat lagere stem er weer tussendoor. Chiara richtte haar donkerblauwe ogen vragend op de jongen. Hoezo is dat beter? Gaat het niet sneller als we samen gaan? vroeg ze op haar beurt, maar Bailey wist er al een antwoord op en opende zijn mond. Ik zei toch dat het niet om winnen ging? Als we apart gaan, kunnen we wat meer individuele tijd met onze pokémon doorbrengen. Vooral jij, Chiara. Kioko heeft Return voor je geleerd, dus het lijkt me beter als je ook echt tijd aan de Pichu besteed. Hoe meer ze om haar trainer geeft, hoe krachtiger de aanval, legde hij uit, stopte even en haalde eens diep adem. Daarbij lopen er nog altijd wilde pokémon rond. Je mag medespelers dan wel niet uitdagen, maar je kan nog altijd Kioko trainen tegen deze pokémon, vervolgde hij uiteindelijk en glimlachte. Het zwartharige meisje keek hem verbaasd aan. Had hij dat daadwerkelijk allemaal uitgepland voor haar? Langzaam maar zeker vormde ook rond haar lippen een glimlach, waarna ze vastberaden knikte. Ook Bianca stemde ermee in.
Goed, dan zie ik jullie wel weer aan het einde van de dag! Veel succes! sprak de bruinharige jongen, stak zijn duim omhoog en knipoogde naar de twee meiden. Vervolgens liep hij naar één van de mannen die de stempelkaart uitdeelde en verdween. Bianca staarde een aantal tellen naar Chiara, die haar met een vragende blik beantwoordde. Vervolgens zette de blondine een enorme glimlach op, terwijl ze haar ogen voor enkele tellen sloot om het meer effect te geven, en wenste de ander toen ook veel succes voor uiteindelijk zij ook verdween met een stempelkaart in haar handen. De overgebleven trainer bleef nog enkele tellen staan, totdat haar Pichu een bezorgd geluidje produceerde. Chiara schudde lichtjes haar hoofd, wat aangaf dat Kioko zich geen zorgen hoefde te maken en liep toen zelf ook naar één van de mannen toe. Alsjeblieft, sprak deze, terwijl hij een klein vel papier overhandigde. Dank u, antwoordde ze beleefd, terwijl ze het aannam. Ze had geen tijd te verliezen. Natuurlijk ging het om de plezier die dit teweeg hoorde te brengen, maar ze dacht er nog altijd net zo over als alle anderen. Winnen was iets extras, maar het kon geen kwaad om dat extra beetje vreugde te mogen voelen, toch? Hou je maar goed vast, Kioko, sprak Chiara haar pokémon toe, voordat ze het velletje papier voorzichtig opvouwde en het in haar broekzak stopte. Vervolgens zette ze zich van de grond af en versnelde haar pas. Het was waarschijnlijk alles behalve een goed idee om dit te beginnen met een sprintje, maar dat kon haar eerlijk gezegd niet schelen. Ze had er daadwerkelijk zin in en had er energie van gekregen. Voor het eerst sinds een tijdje had ze weer het gevoel dat ze echt leefde. En er voelde niks beters dan de wind die langs je streek en met je haren speelde op een moment als dat.
Yosh, dat is de derde, mompelde het zwartharige meisje tegen zichzelf en keek voldaan naar het gele wezentje dat naast haar op de grond stond. Chiara vouwde het papier voor de zoveelste keer op en stopte het weg. Als het goed is, zitten we nu op de helft, vervolgde ze, ditmaal iets harder. Pi! Kioko gooide haar gebalde vuistje de lucht in en liet opgewekt wat energie uit haar wangetjes vrij. Chiara keek tevreden naar het enthousiasme die haar Pichu vrijgaf en draaide zich toen om. Hmm, ik vraag me af waar we verder nog heen kunnen, mompelde ze weer, terwijl ze haar linkerhand horizontaal op haar voorhoofd legde en de verte in probeerde te turen. Ze waren nu in de buurt van het woestijnachtig gebied en dat kon ze ook voelen. De hitte had zich al snel een weg door haar kleren gebaand. We zijn al een enorme boom gepasseerd, hebben een gehouwen monument bezocht en staan nu in de buurt van een enorme kloof, vervolgde ze, onwetend van wat haar pokémon aan het doen was. Een aantal andere pokémon waren nieuwsgierig verschenen en Kioko was erop afgelopen, omdat ze zelf zo nieuwsgierig als de pest was. Hoe ze het deed, wist de Pichu zelf nog niet eens, maar de pokémon waren niet blij met wat ze dan ook verkeerd mocht doen. Het gele wezentje kon binnen een paar tellen op de vlucht slaan en vloog regelrecht op Chiara af, die nog altijd tegen zichzelf aan het praten was over een zogenaamd plan. Kioko sprong algauw tegen haar trainers been aan en klom omhoog, terwijl ze paniekerige kreten liet horen. Vragend richtte het meisje haar donkerblauwe ogen op de zwarte van de Pichu, maar die scheen daardoor nog hysterischer te worden. Kalmeer, ik kan toch helemaal niet begrijpen wat je probeert te zeggen, zuchtte Chiara. Het werd haar echter al snel duidelijk wat er aan de hand was, aangezien één van de onbekende pokémon al snel een kwaad klinkend geluid produceerde. De trainer draaide zich met een ruk om en zag het groepje wezentjes geïrriteerd naar haar staren. Ze kon het niet helpen om te zuchten. Oh god. Wat heb je nou weer gedaan?
Taiki opende vermoeid zijn ogen en keek ongeïnteresseerd om zich heen. Vanuit zijn ooghoeken spotte hij zijn teamgenoot, Nagareboshi, die op het hekwerk alles in de gaten hield. De Quilava besloot dat het tijd was zijn poten te strekken en stond op, om zich vervolgens uit te kunnen rekken en op de Pidgeotto af te lopen. Dit deed hij met slome passen, zodat hij langer over zijn reis zou doen en dus meer tijd zou verspillen. Wat was dit saai. Zonder zijn trainer erbij leek alles minder interessant. Taiki stopte echter op zijn pad toen hij een stem gedempt hoorde praten. -je alles? De Quilava spitste zijn oren en luisterde aandachtig. Dit scheen ook Nagareboshis aandacht te trekken, die automatisch op de Quilava afsprong en naast hem meeluisterde. Nu alle trainers bezig zijn met die stomme Contest, kunnen wij mooi deze pokémon vrijlaten, werd er gegrinnikt. Taiki keek vragend naar de grond, aangezien hij nergens anders naar kon kijken. Zorg jij hiervoor? Dan ga ik Janice helpen om tijd voor je te winnen. Een korte stilte volgde, waarna één van de twee sprekers achter de schuur uit verscheen en Taiki en Nagareboshi opmerkte. Hij keek ze grijnzend aan en trok toen een sprintje. Taiki, die zich onmiddellijk ongemakkelijk voelde bij het zien hiervan en wat hij daarnet had gehoord, draaide zich om naar de Pidgeotto. Deze knikte, begrijpend waar de Quilava op doelde, en begon toen met zijn vleugels te slaan. Vervolgens greep hij Taiki bij zijn schouders vast en steeg de lucht in.
E~h, laat me eens kijken Een bruinharige jongen keek onderzoekend om zich heen, terwijl hij een klein vel papier in zijn handen vasthield. Op het papier waren vier stempels te zien, ieder een eigen verkregen kleur. Zijn partner, de kleine Axew, tuurde met hem mee over het gebied. Het duurde niet lang, of de jongen zuchtte. Ik heb geen idee waar we heen moeten. Misschien zijn we wel kriskras door het gebied gelopen en komen we dadelijk ergens uit waar we al zijn geweest, sprak hij. Zijn Axew scheen echter geen aandacht aan hem te willen besteden, aangezien hij iets anders had opgemerkt. Na een aantal tellen sprong hij paniekerig aan de kant, waardoor zijn trainer, die niet had opgelet, de volle laag kreeg en voorover tegen de grond aansmakte. Ah, sorry! weerklonk toen een hoge stem, aangevend dat het een vrouwelijke spreker was. Oh! Bailey! De jongen keek versuft op van de grond en herkende de groene ogen van de blondine meteen. Bianca, je moet echt eens oppassen. Mensen zijn fragiel, weet je? mompelde hij droog en duwde zichzelf overeind. Het meisje in kwestie grinnikte zacht. Bailey zuchtte het snel weg en een kleine woordwisseling over het aantal stempels vond plaats. Ze hadden zo te zien evenveel stempels, maar ieder had andere op papier staan. Waar heb je die stempels gevonden? weerklonk daarom al snel door het gebied. De twee wezen elkaar al snel de weg en besloten nog even bij elkaar te blijven, aangezien ze toch dezelfde kant op moesten. Verder dan een paar stappen kwamen ze echter niet, want de grond onder hun voeten zakte naar beneden en zij dus ook. Bailey knalde met zijn rug op de grond en kreeg toen nog het lichaam boven op zich, waardoor hij in een hoestbui terechtkwam en een poging deed het meisje van zich af te duwen. Voor hij dat echter kon doen, was Bianca al van hem afgesprongen. Gaat het?! vroeg ze bezorgd toen de jongen recht op ging zitten. Hij knikte en richtte zijn amberkleurige ogen naar de lucht. Daar kon hij vaag twee figuren opmerken.
Nice work, Janice! Baileys ogen sperden wagenwijd open toen hij die naam hoorde. Was dat niet die vrouw waar ze toen tegen moesten voetballen? Dus zij zaten hier achter.. Hij had het kunnen weten, er werd toen namelijk al gezegd dat ze vuile trucjes uithaalden tijdens de wedstrijden. Dat zijn er twee. Die pokémon bevrijden is echt een makkelijk karwei! Pokémon bevrijden? Het kon toch niet Team Plasma mompelde de jongen onbewust. Bianca ving het op. Oh nee We moeten hier uit komen! De blondine keek nu ook omhoog en merkte dat de twee figuren waren verdwenen. Bailey! riep ze toen nogmaals, waardoor de jongen uit zijn gedachten opschrok. We moeten iets doen! Bailey keek haar met een kwade frons aan. Wat wil je dat ik doe?! Ik kan hier echt niet uitklimmen, als je dat soms denkt! reageerde hij gefrustreerd. Het was niet zo dat hij niks wilde doen, maar het was naïef om te denken dat ze hieruit konden komen. Hun pokémon konden ook niet echt helpen, aangezien geen van beide vleugels of iets dergelijks had. We kunnen alleen maar hopen dat Chiara in orde is en er iets aan doet, sprak hij toen zachter, hopend dat hij de blondine niet erg had laten schrikken. Hij had zijn zin echter nog niet afgemaakt, of hij hoorde een bekende roep zijn oren reiken. Meteen keek hij weer omhoog en herkende de twee vormen als pokémon. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Taiki! Nagareboshi!
Chiara rende zo hard als ze kon. Dat ze uitgeput was, deerde haar niet. Ze negeerde de jammerende pijn in haar longen, die om meer zuurstof smeekten. Ook probeerde ze de pijn in haar voeten achterwege te laten. Het enige waar ze zich op moest focussen, was de kleine Pichu in haar armen en het terugvinden van het dorp. Het gele wezentje was een tijdje terug beschermend voor haar gesprongen en had alle klappen voor haar opgevangen. Chiara had in alle paniek haar pokémon van de grond geplukt en was beginnen te rennen, weg van het gevaar. Zoals ze altijd deed. Gelukkig voor haar was ze redelijk dichtbij de bewoonde wereld en was ze al snel in het dorpje gearriveerd. Ze kon echter geen mens opmerken, maar ze liet de moed niet in haar schoenen zakken. Haar pokémon was gewond, hoewel ze op tijd was geweest en weggerend was voor er ernstige verwondingen konden worden toegedragen, en ze moest nu zorgen dat die behandeld werd. Het vreemde was dat er compleet niemand aanwezig was. En dat idee beviel haar niet. Niet alleen vanwege Kioko, maar ook vanwege het feit dat de rest van de pokémon hier aanwezig waren. Pi? De gele pokémon spitsten haar oren en sprong uit Chiaras armen op haar schouder. Het meisje keek vragend om zich heen, maar merkte uiteindelijk een figuur op in de verte. Meteen versnelde ze haar pas weer en rende erheen, maar stopte abrupt toen ze dichtbij genoeg was om te zien wat dat persoon probeerde te doen. Hij stond bij de achtergebleven pokémon en die leken niet blij met zijn komst. Zonder verder na te denken, stapte ze naar voren en slikte. Waar denk jij mee bezig te zijn? sprak ze harder dan ze zelf had verwacht. De mysterieuze persoon draaide zich geschrokken om en keek haar nerveus aan. Euh, i-ik dacht d-dat ze misschien honger ha-hadden, dus- probeerde hij, maar het was overduidelijk niet de waarheid. Je liegt, onderbrak ze hem meteen. Je bent een slechte leugenaar.
De man reek meteen naar de gesp die om zijn middel zat en klikte er een pokéball vanaf. Chiara wilde hetzelfde doen, maar besefte dat Taiki noch Nagareboshi in haar bezit waren. Ze kon de pokémon niet meteen onderscheiden uit de grote groep pokémon en raakte in paniek. Kioko was gewond, maar haar enige pokémon. Ze kon het de Pichu echter niet aan doen om te vechten. Barst. Waarom moet jij dan ook altijd je neus in andermans zaken steken? gromde de man, wat Chiaras aandacht trok. Ze keek hem vragend aan. Jij bent die Hasegawa, of niet? Tch, je vader had beter op je moeten letten. Pas maar op, je weet niet waar je mee loopt te sollen. Ze verstijfde meteen. Het was waar dat ze Team Plasma vaker in de weg had gelopen, maar dat ze haar identiteit zo snel hadden achterhaald En ze wisten ook nog eens dat ze de dochter was van een lid. Nu hadden ze inderdaad dezelfde achternaam, maar dat hoefde niks te betekenen. Stop! Een luide, doch bekende stem reek beide trainers hun oren. Chiara wist hem te herkennen als de presentator en verslapte de greep die ze in haar gebalde vuisten had. Ze had niet eens doorgehad dat ze zo stevig had geknepen. Ik heb van meerdere spelers gehoord dat er iets niet in de haak was met jouw team! We hebben je partners al opgepakt met behulp van twee deelnemers, dus geef je maar over, sprak de man toen hij dichterbij was gekomen met wat dorpelingen. Het Plasma-lid keek Chiara streng aan en liet toen de arm met de pokéball zakken, waarna hij toegaf en met een paar dorpelingen meeliep. De presentator kwam vervolgens op haar af gelopen. Het is maar goed dat jij hier was, anders waren een hoop deelnemers hun pokémon verloren. De twee deelnemers waar ik het over had, waren jouw teamgenoten. We hebben unaniem gestemd en vinden dat jouw team de Contest gewonnen hebben, legde hij in het kort uit. Chiara keek hem ongelovig aan en schudde toen haar hoofd. Het spijt me, maar ik kan dat niet accepteren. Ik heb niks bijzonders gedaan en vindt niet dat ik die prijs verdien. Ik weet zeker dat mijn teamgenoten er hetzelfde over denken, antwoordde ze kalm. De man keek haar verbaasd aan, zuchtte en draaide zich toen schouderophalend om. Dat was precies wat die knul ook zei. Ach, het zal wel. Dan geven we de prijs wel aan onze tweede keuze.
Drie figuren liepen over het met zand bezaaide pad heen. Eentje liep voorop en twee liepen achter hem aan, terwijl enkele wezentjes hen op de voet achtervolgden. Weet je, begon de persoon die voorop liep, waardoor hij de andere twee hun aandacht trok. Ik ben blij dat we uiteindelijk die prijs niet hebben ontvangen. Het zou me alleen maar aan dat fiasco doen denken, vervolgde hij en zuchtte. De twee meiden achter hem grinnikten, maar dat scheen hij te negeren. Hij was al lang blij dat ze weer op weg waren naar de echte bewoonde wereld.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.