FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

O4: I'm Crazy About You

De straten waren nog uitgestorven toen ik op mijn fiets stapte om richting Louis te fietsen. Hoe stom was het eigenlijk dat een bekende zanger van negentien doodleuk op zijn fiets naar plek van bestemming ging? Als ik bedacht hoe andere zangers of acteurs dat deden, voelde ik me vrij normaal. Iets wat ik mezelf altijd al had gezworen te blijven. Dat had ik al gedaan vanaf het begin, toen ik besloot auditie te doen voor X-Factor. Als iedereen om je heen zegt dat je goed kan zingen en je het super leuk vind om te doen, is de kans ook best groot dat je ermee verder komt.
Zolang je maar wilt, zegt mijn moeder altijd. Ik begroef mijn gezicht iets dieper in mijn witte sjaal en fietste voorzichtig de bocht om. De laag sneeuw was in de nacht nog wat meer aangedikt en er was nog geen wagen langs gekomen om het weg te schuiven of om te strooien. Als ze dat tenminste nog van plan waren. Mijn gedachten dwaalden alweer af naar Zayn, terwijl ik de volgende straat ook voorzichtig uit fietste. Zachtjes begon ik in mijzelf
Kiss You te zingen, terwijl ik vurig hoopte dat er vandaag nog een kans bestond dat we even met zijn tweeën konden zijn. Een auto kwam van rechts en draaide de straat op, waardoor ik voorzichtig moest remmen. Ik voelde hoe mijn achterband weggleed en kon mijn fiets nog maar net recht houden.

Gedachten erbij! Schreeuwde ik in mezelf.

Ik sloeg rechtsaf en zag dat er al een fiets op de oprit van Louis stond. Mijn hart begon sneller te slaan en gelukkig was ik al rood van de kou. Dit werd echt gek.

Voorzichtig sprong ik van mijn fiets af en zette ik hem naast degene die er al stond. Toen ik even wat beter keek, zag ik dat het die van Niall was. Natuurlijk kon het die van Zayn ook helemaal niet zijn, die ging gewoon lopend. Fluitend liep ik achterom via een met sneeuw bedekt grindpad en kwam ik door de deur van de schutting uit in de betegelde achtertuin van Louis, die compleet wit was gesneeuwd. Het zeil dat over de tafel met stoelen lag, was nog witter dan dat-ie zwart was, zoals ie hoorde te zijn. De vele planten, die om het vierkante betegelde pleintje stonden, hadden allemaal een wit laagje op hun afgestorven bladeren. Ik glimlachte vrolijk toen de bruin-gestreepte kat van Louis uit de bosjes naar me toe kwam spurtten en aaide hem over zijn ruggetje.
‘’Hee Harry!’’ Ik keek op, waarna de kat naar Niall spurtte. ‘’Hee!’’ Ik kwam naar hem toe en deed mijn handschoenen uit. We liepen samen de garage in via een grote, witte deur. Tegen de achterste muur van de garage aan stond een verhoogd, houten plateau, met daarop een drumstel, twee gitaren, een bass en vijf statieven met elk hun eigen microfoon. Het was weer precies zoals in het begin, iets wat ik echt heerlijk vond aan repeteren in de garage van Louis. Bij mij en bij de andere jongens kon dat niet, wij hadden niet zo veel ruimte. De werkbanken aan de zijkanten van de ruimte waren bedekt met een groot, wit kleed, zodat we er geen last van zouden hebben. Niet dat dat ons ook maar iets uitmaakte, maar Louis vond het professioneler. De deur die toegang gaf tot het huis en zich ongeveer een meter naast het plateau bevond, ging open en een glimlachende Louis verscheen in de deuropening.
‘’Ha, Harry!’’ Hij deed de deur achter me dicht en kwam naar ons toe. Ik keek even opzij naar Niall, die zat te spelen met de kat van Louis. Even dacht ik dat Louis hem gewoon niet zag, maar algauw merkte ik dat Niall hier al wat langer was.
‘’Kom, hang je jas maar hier.’’ Louis gebaarde naar een geïmproviseerde kapstok naast het plateau, bestaande uit houten palen en een paar takken. Ik hing mijn jas eraan op, samen met mijn sjaal. Mijn handschoenen stopte ik de mouw van mijn jas. ‘’Kom zitten!’’ Louis gebaarde naar een vijftal stoelen en Niall en ik gingen gehoorzaam zitten.
‘’Wat ben jij ja vrolijk vandaag, Lou.’’ Merkte Niall op en ik was blij dat de aandacht op hem gevestigd werd. Als ze ook maar één ding uit mijn gedachten merkten, waren we zuur.
‘’Dat komt omdat het vandaag net zoals vroeger wordt. Wij met zijn vijven!’’ Zei Louis opgewekt, waarna Niall en ik onze wenkbrauwen omhoog trokken. ‘’Hoe bedoel je?’’ Nu was het mijn beurt om hem iets te vragen. Hij keek me glimlachend aan.
‘’Josh is ziek, dus heb ik de andere leden van de band ook afgebeld. Het leek me wel leuk om gewoon eens lekker te gaan zingen en te praten en lol te maken.’’ Toen ik hem een beetje dom aan bleef staren, waarbij ik aannam dat Niall precies hetzelfde deed, haalde hij zijn schouder op.
‘’Niet leuk?’’ Hij trok een overdreven pruillipje en ik begon te lachen.
‘’Natuurlijk wel! Het was gewoon even..’’ De garage deur die werd geopend, deed ons allen achterom kijken, waarbij ik haast wel van mijn stoel af kon tuimelen.
‘’Hey guys, what’s up?’’ Zayn stak zijn hand op en toverde een stralende glimlach tevoorschijn. En hij zag er ge-wel-dig uit. Hij had zijn haar omhoog, zoals altijd, waarbij zijn donkerbruine ogen prachtig glinsterden. Zijn zwart-stoffen baseball jack, met daaronder een grijs shirt, sloot precies aan op zijn donkerblauwe jeans. De witte sneakers daaronder matchten weer bij de witte M die op de voorkant van zijn jack stond, waarschijnlijk van het merk.
‘’Hang je jas daar maar, hoor.’’ Zei Louis, terwijl hij gebaarde naar de houten kapstok. ‘’Okay. Waar is Liam ?’’ Zayn liep naar de kapstok toe en ik verbaasde me erover hoe normaal hij kon doen. Tot dat hij zijn jas naast de kapstok liet vallen en die van mij en Niall mee naar beneden liet tuimelen. Waarschijnlijk was ik de enige die zag hoe schattig hij daar stond te blozen, terwijl hij ongemakkelijk de jassen weer terug op hun plek hing.
‘’Haha, ben je niet gewend he? Die komt er zo dadelijk wel aan joh. We zijn vandaag trouwens met zijn vijven. Ga zitten!’’ Zei Louis, nog steeds extreemd opgewekt. Een flauwe glimlach speelde om Zayn’s lippen en hij was weer zijn relaxede zelf. Zayn ging naast Louis zitten, waarna hij me recht aankeek, waarbij een glimlach om onze lippen speelde. Ik probeerde mijn hormonen in controle te houden, net zoals die woeste vlinders. Ik keek even opzij naar Niall, die met zijn telefoon bezig was. Hij was altijd rustig en stil, tot dat het op uitgaan uitkwam. Dat vonden we nou ook zo leuk aan hem, hij was een echte vriend maar stiekem een feestbeest. ‘’Thee jongens?’’ Louis stond op en liep bij voorbaat al naar de deur. Na drie keer ja verdween hij en mijn ogen schoten naar Zayn, die waarschijnlijk precies hetzelfde dacht.
Ja, zonder suiker.

Ik moest nu echt even rustig gaan doen. Ik kreeg mijn aandacht nergens anders als bij Zayn, terwijl we zo dadelijk moesten gaan zingen. Als ik maar niets verkeerd zong. Ik schudde die gedachte gauw van me af. Het ging altijd goed, waarom dit keer dan niet? Oké, ik wist toen nog niet dat hij mij zag zitten, maar ik vond hem al leuk. Wat? Ik was smoorverliefd op hem, nog steeds. Heel leuk hoor, maar probeer je maar eens te concentreren. Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond, waardoor ik de aandacht van Niall trok.
‘’Wat is er?’’ Vroeg hij nonchalant. ‘’Nee niks!’’ Mijn stem sloeg over en mijn wangen begonnen rood te kleuren.

Kop erbij Harry! Riep ik mezelf streng toe.

Niall haalde tot mijn opluchting zijn schouders op. Wat was ik die jongen nu even dankbaar. Stiekem keek ik weer naar Zayn en een elektrische prikkeling schoot door mijn lichaam toen hij mij ook aan keek. Gauw keken we beide weg. Ik voelde me net zo’n stom kind. Toen de deur achter ons open ging en Liam in de opening stond, was ik blij dat de aandacht weer bij mij weg was. Ik besloot dat ik nu Zayn echt even moest vergeten, anders kwam dat niet goed. Dit werkte alleen als ik mijn uiterste best zou doen. Ik wist dat dat voor Zayn misschien iets makkelijker was, omdat hij altijd relaxedheid uitstraalde. Mijn binnenste werd weer warm en klam, net zoals mijn handen.
‘’Hee Liam, join the club!’’ Zei Zayn, waarna wij Liam ook begroetten. Op hetzelfde moment kwam ook Louis weer de kamer binnen, met een dienblad en vijf koppen thee. ‘’Ah, we zijn compleet.’’ Hij liep naar het plateau en zette het blad voor het middelste statief neer.
‘’Hang je jas daar maar hoor.’’ Louis gebaarde naar de kapstok en Liam hing zijn jas op, waarna hij naast me plaatsnam.
‘’Het is zo mooi buiten, je weet wel, met al die sneeuw.’’ Gegrinnik steeg op uit onze groep om de droge opmerking van Liam. ‘’Wat?’’ Lachte hij.
We begonnen te praten over van alles en nog wat en even lukte het me om Zayn uit mijn gedachten te houden. Nou ja, als hij niet praatte. Want als hij dat wel deed, kon ik helemaal opgaan in zijn diepe stem, die voor mij een hele andere betekenis had dan voor de rest.

Reacties: