FanFic.nl

Tortured souls - Zayn Malik

O24

Zayn Malik

Het glas spatte uiteen vanaf het moment dat het de muur raakte en de stemmen in de kamer vielen stil. Ik wist dat iedereen me aankeek maar bleef met mijn rug naar ze toe staan, niet in staat om één van hen aan te kijken.
Mijn handen trilden lichtjes en ik haalde diep en met hortende stoten adem terwijl ik tegen mezelf bleef herhalen dat ik kalm moest zijn.
“Zayn ?”� Harry’s aarzelende stem vulde de ruimte en ik sloot mijn ogen terwijl ik mijn handen tot vuisten balde. Ik wist dat het hun schuld niet was. Ik wist dat ik alle schuld op mezelf moest nemen, maar het was makkelijker om de schuld op iemand anders te steken dan zelf de verantwoordelijkheid op te nemen.
Een hand op mijn schouder draaide me om en ik staarde in de bezorgde ogen van Niall terwijl ik vocht tegen de opkomende tranen. Ik beet op mijn tanden, mijn zwakheid verbergend, en duwde Niall van me af.
“Zayn, wat is er nu ?”� Niall keek me onderzoekend aan en keek toen hulpeloos naar Liam en Louis die me fronsend aankeken. Ik duwde Niall verder van me weg en wilde voorbij lopen wanneer hij mijn arm vastgreep en me omdraaide.
“Verdomme Zayn! We willen alleen maar helpen!”�
Ik snoof vol ongeloof en rukte me los uit zijn grip en balde mijn handen tot vuisten en voelde hoe de spieren in mijn armen zich opspanden.
“Dat kan niet.”� gromde ik waarna ik Niall en de andere jongens de rug toekeerde en de kamer uit liep.

De witte muren van de instelling gaven me het gevoel dat ik nog steeds in het ziekenhuis zat. Ik zuchtte terwijl ik met mijn handen door mijn haar wreef en sloeg een gang in die uitkwam op een van de binnenplaatsen.
Met vloeiende stappen liep ik naar het bankje en liet me neervallen terwijl ik met mijn handen over mijn slapen wreef en de opkomende hoofdpijn probeerde te laten verdwijnen. Sinds ik pillen moest nemen tegen de nachtmerries werd ik constant vergezeld door een hoofdpijn.
Ik opende mijn ogen weer en zag tot mijn irritatie dat Harry op me af kwam wandelen. Zijn stappen traag en onzeker.
Toen hij zich naast me neerzette voelde ik hoe hij voorzichtig wat heen en weer wiebelde en me vanuit zijn ooghoeken in het oog hield.
“I-ik. We hebben net telefoon gehad.”�
Zijn toon maakte dat ik mijn hoofd omdraaide en hem aandacht bestudeerde, iets in zijn gezicht verried dat het geen goed nieuws was.
“Het meisje dat je probeerde te helpen is net gestorven.”�
Ik staarde Harry aan, verstard en geschokt door het nieuws. Ademhalen werd moeilijk terwijl ik het nieuws probeerde te verwerken en greep de stof van mijn broek vast zodat ik niet zou gaan schreeuwen.
Ik had Abigail nooit mogen laten gaan. Ik had haar zelf veilig kunnen houden, ik had haar kunnen beschermen. Ik had me nooit mogen laten overhalen dat haar laten opsluiten haar enige kans op veiligheid zou zijn.
“H-hoe is ze gestorven.”� Mijn stem klonk schor en Harry staarde me even aan, duidelijk opzoek naar de juiste woorden om ze zo voorzichtig mogelijk te zeggen.
“Ze is… overvallen.”� Het medelijden op zijn gezicht maakte dat mijn maag in een knoop draaide en ik duwde me recht van het bankje.
“Overvallen ? Ze wordt bewaakt! Hoe kunnen mensen zomaar binnen en buiten komen in een cel!”�
Harry’s knipperde even met zijn ogen en stond toen ook recht. “Cel ?”�
“Abigail-“
“Zayn ik zei het meisje dat je wilde helpen niet degene die je heeft opgesloten!”�
Harry legde zijn hand op mijn schouder en kneep er zachtjes in.
“Kitty ?”�
Harry knikte en ik haalde opgelucht weer adem en kon een glimlach net niet onderdrukken waardoor Harry’s arm van mijn schouder viel en hij me wantrouwig aankeek.
“Zayn er is net iemand gestorven, waarom kijk je in hemelsnaam zo gelukkig.”�
“Dat weet ik. Harry ik denk dat het tijd wordt dat ik maar weer eens buiten kom.”�
Harry volgde mijn redenering helemaal niet meer, maar ik had geen tijd om het nu uit te leggen. Ik rende richting mijn kamer en stopte gehaast enkele kleren en wat geld in een rugzak. Ik had niet veel tijd omdat ik wist dat Harry de dokters elk moment kon gaan inlichten, hij dacht waarschijnlijk dat ik weer één van mijn hallucinerende momenten had maar ik was nog nooit zo helder geweest.

Reacties: