FanFic.nl

Hunger Games Story's [One Shots]

Jij, ik en Buttercup ~ Katniss

Ik kon niet geloven dat ik haar zag staan ​​in de deuropening, kijkend naar mij. De vrouw die mij het leven gaf, die en dat van mijn zus. Mijn vader's liefde die beloofde te zorgen voor haar kinderen tot de dag dat ze stierf. De vrouw die mij en Prim alleen liet in de slechtste tijden en mij vervolgens te verlaten en naar District 4 te gaan, net wanneer ik haar het meeste nodig had.

Vijf jaar. Het was vijf jaar geleden dat ik haar gezicht voor het laatst gezien heb. En plots stond ze hier, in de deuropening.
"Katniss." Het eerste woord dat uit haar mond kwam. De drang om de deur in haar gezicht dicht te gooien was overgeweldigend, maar ik dacht aan Prim. Ik dacht aan wat zij zou willen dat ik doe. Ze zou nooit gewild hebben dat ik boos op mijn moeder ben voor de rest van ons leven. Ze wilde dat we met elkaar opschieten. Ik ben dat verschuldigd aan haar.

"Hallo." Mijn stem slaat even over. "Kom binnen" zei ik, terwijl ik plaats maakte. Ik keek nerveus naar haar toen ze in het huis waar we verhuisd zijn na de 74e spelen, binnenkwam. Het huis waar me met Prim in woonden voor slechts een jaar.

"Hoe gaat het?" Vroeg ze alsof deze plaats nooit haar huis was en ze sprak met me alsof ik gewoon een oude vriend was inplaats van haar 23-jarige dochter.
"Oke. Waarom ben je hier gekomen?" Vroeg ik om het kleine praatje te verlaten en de echte reden weten waarom ze hier kwam, nu, om me te zien, te weten.

"Ik wilde je zien. Ik heb je gemist.' Haar woorden hadden een echt hart in hen, maar na jaren van haar weg te duwen, was het moeilijk om haar terug binnen te laten. We verlaten de gang en gaan naar de keuken en door de achterdeur naar de groene tuin. Ik moest ademen. Ik had frisse lucht nodig. Ik moest ontsnappen.

"Ik wilde je niet alleen laten, Katniss. Ik, ik wist niet wat te doen. Ik was bang om hier terug te komen nadat...Dat Prim ... "
"Stop. Niet zeggen." Zei ik terwijl ik mijn gezicht in mijn handen begroef en in het groene gras ging zitten. Het gras waarin ik Lady in had begraven nadat ik haar skelet vond, het gras waar Buttercup op rondzwierf als ze niet in mijn bed slaapt.

"Het spijt me, Katniss. En ik hou van je. Ik hou zoveel van je. Alles wat je hebt meegemaakt, je was altijd in mijn gedachten. Ik wilde altijd al om jouw veilig in mijn armen houden, maar je liet me nooit toe." Ik hoorde haar voeten dichterbij komen en voelde haar handen om mijn schouders. "Het deed me net zoveel pijn als de dood van je vader om je als vrijwilliger voor Prim te zien aanbieden. Het deed me pijn om naar je te kijken in de arena en te denken dat ik je ook ging verliezen."

Er waren geen woorden voor wat door mijn hoofd liep, maar het feit was, ik wist dat het meende. Ik was net als mijn vader, donker haar en grijze ogen. Ik was een jager en ik was een vechter. Ik voorzag mijn familie van eten en wilde nooit weggegaan totdat ik werd gedwongen. Mijn moeder had gelijk.

"Maar je liet me alleen. Je rende weg zoals vroeger, maar deze keer was het niet gewoon in je geest, maar ook je veranderde ook van district. Je moet gewoon weg." Zei ik terwijl ik een brok voelde groeien in mijn keel en mijn ogen begonnen te wateren. Toch voelde ik de haat voor haar vervagen. Ik wist dat dit is wat Prim zou willen.

"Ik wilde altijd terug komen. Ik wilde je nooit voor altijd verlaten. Je stond zo onder druk, je was in de hel en alles wat ik kon doen was achterover leunen en kijken. Dat is de reden waarom ik terug kwam, niet alleen voor een bezoek, maar om hier te wonen." Ik keek haar verbijsterd aan. 'Je weet dat ze zou willen dat we een familie zijn. Jij, ik, en Buttercup. "
Ik knikte mijn hoofd en net haalde diep adem. Ze had gelijk, opnieuw.

"We zullen het niet op een dag en een moment kunnen, maar we zullen het laten werken. Ik beloof je Katniss. Ik hou van je," Ik voelde haar armen me dicht in haar warme omhelzing trekken. Haar omhelzingen, haar hart dat klopt in haar borst. We zullen weer een familie zijn, voor jou, voor mij. Voor Prim. "
Ik keek in haar ogen en ze knikte. Het was op dat moment, het moment dat ik Prim's naam zei begonnen er tranen uit mijn ogen te vallen, maar ik heb ze niet tegengehouden. Ik liet ze vallen.

Het was op dat moment, in het late voorjaar gras dat we huilden voor de eerste keer. De eerste keer dat we huilden voor het verlies van mijn vader, de eerste keer dat we huilden voor het verlies van Prim. Maar ik wist dat dit niet een teken van zwakte was, maar een kracht. Dit was waar we moesten beginnen. We moesten het reine te komen met het verleden om vooruit te gaan.

"Kom hier jij domme kat." Zei ik terwijl ik opkeek en Buttercup zag kijken tussen de struiken. Hij komt op ons af waggelen en vult de ruimte tussen mijn moeder en ik en we lopen met onze vingers over zijn oranje vacht, ik glimlachte toen hij begon te spinnen, hetzelfde gespin als toen hij bij Prim was. "Ik ben zo blij dat ik je heb nooit verdronken."

Ik weet niet hoe lang we daar zaten, het hadden dagen kunnen zijn of slechts enkele seconden. Maar het was hemels. Het was een plek waar niemand ons nog pijn kon doen. Een plek waar we veilig waren. Daar zat ik en het voelde alsof iemand ons in de gaten hield. Maar niet van achter een boom, maar van boven. Mijn zus en mijn vader waren op zoek naar beneden terwijl Prim Lady op het hoofd aait.

Als we het konden maken in de oorlog en de storm, kunnen we het maken door de regenbuien die volgden.

"Ik hou van je, Katniss."

"Ik hou ook van jou, mam."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.