FanFic.nl

I want you back (GESTOPT WEGENS GEBREK AAN INSPIRATIE)

Pain

De zuster komt bij me zitten en legt een hand op mijn voorhoofd. ''Gelukkig ben je weer wakker.''
Ik kijk haar aan en schenk haar een glimlach. De zuster ziet er heel vriendelijk uit. Ze is al vrij oud en best mollig. Ze heeft rood kort haar dat goed bij haar rode appelwangetjes past.
Eleanor komt achter haar staan. ''Ik vind het maar vreemd, hoor.''
''Wat vind je vreemd?'' bijt ik haar toe.
Ze kijkt me een beetje geschrokken aan. ''Nou, dat je daar bij de bushalte lag en niemand je even kwam helpen of zo.''
Ik probeer oogcontact te maken met Louis, maar zo te zien doet hij veel moeite om mij niet aan te kijken.
''Daar heb je gelijk in.'' zegt de zuster. ''Zeg, heb je enig idee hoe het komt dat je bent flauwgevallen?''
Louis kijkt met een geschrokken gezicht op.
''Nee.'' zeg ik hoofdschuddend. ''Ik denk dat het komt door mijn bloedarmoede.''
Ik zie dat Louis er opgelucht uitziet. Hij is natuurlijk bang dat ik alles aan die zuster vertel. Denkt hij dat ik achterlijk ben?!
''Hmm,'' zegt de zuster. ''Ik denk dat het beter is als je hier nog een paar dagen blijft. Het kan zo weer gebeuren en dat willen we niet!''
Ze glimlacht naar me en kijkt dan de anderen aan. ''Exuseer me.''
De zuster loopt de kamer uit. Zwijgend zitten we elkaar aan te staren.
''Wat vervelend dat je hier nog een paar dagen moet blijven.'' begint Eleanor.
''Ja,'' antwoordt ik bot. ''Zeer vervelend.''
Weer is het een tijdje stil.
''Louis, sinds wanneer ben jij zo stil?'' lacht Eleanor. ''Normaal ben jij het drukst van allemaal.'' Ze aait hem over zijn wang.
Ik kijk een beetje geergerd toe. ''Ik wil even alleen zijn.''
Eleanor en Louis kijken tegelijkertijd op.
''Dat komt goed uit,'' zegt Eleanor. ''Het begint laat te worden en wij moeten eens naar huis.''
''Oke'' zeg ik. ''Doei.''
''Doei!'' roept Eleanor vrolijk. '
''Tot ziens,'' zegt Louis, terwijl hij de deur opent. Eleanor zwaait met een brede glimlach naar me en loopt daarna de deur uit.
Die slet is zeker helemaal blij dat ze eindelijk weg mag. Bah! Dat ik ooit goed bevriend was met haar! Ik kan het nog steeds niet geloven.
En wat ik nog meer niet kan geloven is waarom ik Louis alles heb verteld. Waarom ben ik zo dom geweest? Hij vind me zeker een softie nu. God why...?
Daar zit ik dan... alleen in dit stomme kamertje. Het voelt alsof ik ben opgesloten in een piepkleine doos. Gelukkig heb ik nu wel genoeg tijd om uit te rusten.
Met een schok krijg opeens allerlei flashbacks over wat er nu zojuist was gebeurd. Mijn hart bonkt zo hard, dat het voelt alsof het zo mijn lichaam uit zou kunnen springen. Een gevoel van angst en wanhoop stroomt door mijn aderen. Mijn ogen beginnen vochtig te worden; ik kan gewoon niet geloven dat ik het Louis heb verteld, hem heb gezien en hij me geholpen heeft. Hij begreep overduidelijk wat hij fout heeft gedaan. Tóch doet het mij nog steeds pijn.
Langzaam vallen mijn ogen dicht en word alles zwart.

Ik zit op een grasveldje dat omringd is door heuvels. Ik kan tussen de heuvels door nog net zien dat de zon onder gaat. Een stevige hand grijpt me bij mijn schouder en draait me met een ruk om. Het is Louis. Hij heeft tranen in zijn ogen. Het klinkt raar om te zeggen, maar het raakt me wel. Hij duwt mijn schouder een beetje omlaag. Als teken om te gaan zitten. Ik ga in het droge gras zitten en Louis komt tegenover me.
''Het spijt me.'' mompelt hij. Hij zoekt mijn ogen op met zijn zeegroene ogen. Hij pakt mijn wangen vast.
''M-meen je d-d-dat?'' vraag ik stotterend. Ik trek een wenkbrauw op.
Hij knikt en geeft me een kus op mijn voorhoofd. ''Ik ben slecht bezig geweest. Dat weet ik. Het spijt me zo...''
Ik bijt op mijn lip en kijk hem peinzend aan. ''Sorry, ik ben sprakeloos.''
''Dat geeft niet. Ik snap het volkomen. Zoiets zie je natuurlijk niet snel aankomen.''
''Maar waarom heb je me gebruikt? Die vraag zwerft een hele lange tijd in mijn hoofd.''
Louis houdt zijn wijsvinger tegen zijn lippen. ''Dat kan ik je nu niet zeggen, maar spoedig zul je erachter komen...''

Ik open mijn ogen na een paar keer geknipperd te hebben en staar voor me uit. Als ik me besef dat ik zojuist een droom had, begin ik stampende bewegingen met mijn benen te maken. Dit was like... een van de mooiste dromen die ik tot nu toe heb gehad. Het was geen nachtmerrie. Dat was het zeker niet! Deze keer heb ik ook niet de behoefte om mezelf te snijden. Ergens voelt dat wel raar, maar aan de andere kant weer fijn.
Ik draai me op mijn zij en staar naar de witte muur. Ik zou graag willen dat deze droom verder ging of beter: dat het allemaal echt was gebeurd!

Reacties: