FanFic.nl

Het was één en al drukte op perron 9¾. Ouders die afscheid namen van kinderen die voor het eerst naar Hogwarts gingen. Sommigen kinderen waren bang, andere zagen het als een groot avontuur en waren klaar om Hogwarts onveilig te maken.
Dan had je ook nog de wat oudere kinderen, die snel de trein in wilde om hun vrienden op te zoeken, maar opgehouden werden door hun ouders die maar geen afscheid konden nemen.
Zo had ieder gezin wel zijn eigen routine van het afscheid op perron¾.
In de mensenmassa stond een meisje rustig om haar heen te kijken terwijl ze diep in gedachten verzonken was. Ze leek niet te letten, op wat er zich naast haar afspeelde. Ze was kompleet in haar eigen wereldje, en keek pas op toen haar naam werd genoemd door een volwassen vrouw.
'Elenor!' riep de vrouw zowat, om het meisje uit haar gedachten te krijgen. Elenor keek de vrouw vragen aan. Haar donkerbruine ogen staarde onschuldig in die van de vrouw alsof ze niet wist wat er aan de hand was.
'Wat is er mam?' vroeg ze dan ook. Haar moeder rolde even met haar ogen. Elenor had een "talent" om snel in gedachten verzeild te raken, en haar moeder wist dat maar al te goed. Op ten duur werd het irritant, en haar moeder wilde het haar dan ook afleren.
'Ga met je broer mee, straks mis je de trein nog!' commandeerde de vrouw en ze wees naar een jongen met donkerbruin haar, net als dat van Elenor, alleen had hij stekeltjes, en Elenor had mooie, lange krullen.
Ze volgde de blik naar haar broer en knikte.
'Ik ga al,' zei ze vlug en ze gaf haar moeder een snelle kus op haar wang. Ze draaide zich om en liep naar haar broer toe.
'Dankje voor het wachten, Noah,' zei Elenor tegen haar broer. Noah haalde onverschillig zijn schouders op.
'Het is al goed,' mompelde hij en ze liepen zwijgend de trein in.
Noah zat nu in zijn laatste jaar van Hogwarts. Het deed hem pijn om zijn zusje zo afwezig en in gedachten te zien, want voor de dood van hun vader was ze totaal niet zo. Voor de dood van hun vader, was Elenor een vrolijk en levendig persoon, maar daar was nu vrij weinig van over. Op Hogwarts ging het nog wel, dan was ze met haar vrienden en leefde ze weer een beetje op, maar thuis ging het helemaal fout. Hun moeder was ook veranderd na de dood van haar echtgenoot, en daar hadden Noah en Elenor last van. Hun moeder was streng en bitter geworden, en Noah had het gevoel alsof hij daardoor de hele familie moest dragen. Hij lette op zijn moeder, of alles wel goed ging thuis. En als ze bij Hogwarts waren, lette hij op zijn zusje.
'Ik ga Lily zoeken,' zei Elenor en Noah knikte even.
'Zie ik je op school?' vroeg hij, al was het meer een bevel. Elenor knikte en beide liepen ze in tegengestelde richting de trein door.