FanFic.nl

Pijn

Pijn - Hoofdstuk 1

“Au! Nee! Pappa niet doen! Alsjeblieft!”� Ik deinsde achteruit terwijl ik angstig naar het woedende gezicht van mijn vader keek. Waarom hij boos was? Ik zou het niet weten, maar ik wist dat ik straks weer een paar gekneusde plekken erbij had.
“Jij! Ik wou dat je nooit geboren was! Jij rotkind! Je hebt je eigen moeder vermoord!”� Hij draaide zich om en ik vroeg me verbaasd af of hij me niet ging slaan. Ik haalde al bijna weer adem. Hij draaide zich om. Ik had meteen door dat ik te vroeg opgelucht was geweest. In de linkerhand van mijn vader zag ik een mes blinken. Ik deinsde nog verder achteruit, maar kwam erachter dat ik nu in een hoek stond, en geen kant op kon. Ik ging nu binnen een paar minuten dood, ik wist het. Misschien ook maar beter, dan was ik in ieder geval af van dit rotleven. Mijn vader zette een stap naar voren en ik voelde de angst in mij oplaaien. Wat ging hij doen? Me pijn doen. Dat was het enige wat ik zeker wist, wat ik überhaupt wist. Hij stond nu recht voor me. Ik sloot mijn ogen. Ik voelde dat het mes in mijn arm sneed. Het deed verschrikkelijke pijn. Ik gilde, maar wist dat niemand me hoorde. Ik hoorde mijn vader weglopen en ik deed mijn ogen open. Geschokt zag ik dat het bloed over mijn arm liep. Mijn vader was nergens te bekennen, waarschijnlijk lag hij nu boven in zijn bed, wachtend op de volgende keer dat hij mij kon slaan, of zoals nu was gebleken, snijden. Ik bedacht me geen moment en rende de kamer door, de gang in en naar buiten, de nacht in.

Ik rende alsof de duivel mij achterna zat, maar na een tijdje moest ik stoppen. Ik had geen conditie, dat wist ik, één van de vele dingen die ik haatte aan mezelf. Ik vertraagde, maar liep wel verder. Ik huilde, warme tranen trokken sporen over mijn wangen. Waarom moest alles zo lopen? Waarom moest mijn moeder nou doodgaan? Snapte mijn vader niet dat ik zelf ook verdriet had om haar dood? Misschien was het ook wel mijn schuld dat ze dood was. Had ik haar niet alleen thuis gelaten? Een schuldgevoel bekroop me en terwijl ik naar mijn arm keek, bedacht ik me dat ik die sneeën eigenlijk wel verdient had. Het was mijn verdiende loon. Maar waarom deed het dan zo’n pijn? Waarom voelde het zo oneerlijk dat ik al een halfjaar in angst leefde terwijl ik wist dat anderen dat niet deden.
Ondertussen was ik al in het bos gekomen waar ik altijd heen ging. Op de automatische piloot liep ik naar een paar struiken die dicht op elkaar stonden. Ik kroop er onderdoor en kwam op ‘mijn’ plek terecht. Het was een open plek waar geen bomen stonden. Daarentegen stonden er om heen juist heel veel bomen, waardoor niemand mij kon zien als ik hier zat. Ik liep me tegen een boom zakken en deed mijn ogen dicht. Hier zou hopelijk niemand mij vinden. Behalve als mijn vader mij gevolgd had… Ik hoorde een tak kraken. Geschrokken keek ik op. Hij zou er toch niet echt zijn! Ik sprong overeind en keek om me heen. Niemand te zien. Gelukkig, ik moest er niet aan denken waar ik heen moest als ik hier niet meer heen kon. Dit was mí­jn plek. Niemand mocht hier komen, zeker mijn vader niet. Ik ging weer zitten en dacht na. Waarom leefde ik eigenlijk? Voor mijn gevoel zou er niemand naar mijn begrafenis komen als ik doodging. Niemand bemoeide zich nu met mij. Ja, mijn vader dan, maar of ik daar blij mee moest zijn… Langzaam voelde ik hoe de slaap mij overmande.

“WAAAH!”� Ik schrok wakker en sprong overeind. Wie had er zo geschreeuwd? Was het mijn vader? Paniekerig keek ik om mij heen. “Rustig, ik ben het maar,”� ik keek naar de plek waar de stem vandaan kwam. Daar tussen het struikgewas, voor een grote boom, stond een jongen met blond, kort haar. Ik deinsde achteruit en voelde hoe de paniek mijn lichaam overnam. Ik zag de jongen vreemd kijken. Ik begon sneller te ademen en voelde dat mijn ademhaling langzaam overging in hyperventileren. Ik zag dat ik geen kant op kon. Mijn ogen flitsten alle kanten op. Ik voelde een soort lichtheid in mijn hoofd verschijnen. Mijn hoofd werd zwaar en ik voelde mezelf wankelen. Nee! Niet nu! Niet flauwvallen! Als ik bewusteloos was konden ze alles met me doen! í�lles! Ik stribbelde tegen maar ik voelde toch hoe ik langzaam wegviel. Met een dreun kwam ik op de grond terecht.

Reacties: