FanFic.nl

Pijn

Pijn - Hoofdstuk 2

Ik werd wakker met verschrikkelijke hoofdpijn. Ik deed mijn ogen open. Ik kreunde, en deed ze meteen weer dicht. Het licht deed pijn aan mijn ogen. Ik probeerde overeind te komen, maar viel meteen weer neer op iets dat voelde als een bed. Waar was ik? Ik probeerde te denken aan de laatste plek die ik me kon herinneren. De beelden van de vorige avond kwamen weer terug. Wí¡s het eigenlijk wel gisteravond geweest? Of was het al veel langer geleden?
Het bos. Daar was ik geweest. Née! Ik was dus wel flauwgevallen, dat was duidelijk. Maar.. dan moest ik hier weg! Als ik flauwgevallen was, dan hadden ze me overal heen kunnen brengen. Alles hadden ze met me kunnen doen. Waar was ik? Wie had me hier heen gebracht? Ik had het gevoel alsof er duizenden vragen door mijn hoofd heen spookten. Het enige wat ik zeker wist, was dat ik op mijn hoofd was gevallen. Mijn hoofd deed verschrikkelijke pijn. Niet dat ik daar niet tegen kon - ik had ondertussen al zoveel pijn gehad dat ik het wel gewent was - maar ik werd er nog steeds verdrietig van.
Weer hield ik mezelf voor dat dit mijn verdiende loon was, misschien was ik wel voorbestemd om pijn te hebben? En als dat niet zo was, dan had ik het er zelf naar gemaakt. í�k had er immers voor gezorgd dat mijn moeder dood was. Mijn eigen moeder! Hoe kon ik zoiets doen? Mijn vader had gelijk dat hij mij sloeg. Maar waarom maakte hij niet gelijk een einde aan mijn leven? Dan had niemand meer last van me, en ik had geen pijn meer. Maar misschien was dat wel te makkelijk? Misschien moest ik boeten voor de fout die ik had gemaakt. Ik zuchtte. Waarom had ik dit niet meteen bedacht. Het maakte alles een stuk makkelijker. Ik dacht terug aan de avond na mijn moeders begrafenis…

[/i]Ik was misselijk. De hele dag had ik allemaal huilende mensen gezien. Zelf kon ik niet meer huilen, ik had al zo veel gehuild de laatste twee weken. Iedereen die naar me toe kwam. Iedereen die begon te vertellen over ‘hoe erg het wel niet allemaal voor mij zou zijn’. Ze bedoelden het vast goed, maar ik kon er niet tegen. De helft van de mensen die er was kende ik niet eens, ik had ze nog nooit gezien. En allemaal leken ze mij te kennen.
En nu zat ik hier aan tafel. Ik probeerde te eten, maar ik kreeg niks naar binnen. Ik zag dat de ogen van mijn vader rood waren, hij had gehuild. Ik keek naar het raam, buiten was het al donker. Het begon al eerder donker te worden, het was oktober. Ik kon een paar sterren zien. Zou mijn moeder ook ergens daarboven zijn? Ik dacht aan alle tranen die vandaag gevallen waren. Allemaal voor mijn moeder. En allemaal mijn schuld…
Ik bleef mezelf voorhouden dat ik niks gedaan had, maar toch bleef dat schuldgevoel knagen. Ik had het er nog met niemand over gehad. Zou het echt mijn schuld zijn? Zou ik de rest van mijn leven met dit gevoel moeten leven? Ik moest er niet aan denken.
Zou ik het mijn vader vertellen? Misschien kon hij me gerust stellen. Me omhelzen en vertellen dat ik niet zulke rare dingen moest denken. Hij zou me aankijken en zeggen dat alles wel goed zou komen. Dit was het stomste wat ik ooit had kunnen denken. Maar ik wist toen niet beter. “Pappa?”� Mijn vader keek op. “Ja, wat is er?”� Ik haalde diep adem: “Ik weet niet of het zo is, maar het voelt zo, maar soms, soms heb ik het idee dat het mijn schuld is dat mama…”� Ik kon het woord niet over mijn lippen krijgen, “dat wat er met mamma is gebeurt”�. Mijn vader leek nu belangstelling te tonen. “Dus je denkt dat het jou schuld is?”� “Ja,”� zei ik kort, en nu leken mijn tranen wel te kunnen stromen. “Ik voel me zo schuldig, als ik nou geen ruzie had gehad…”� Er leek iets te zijn veranderd in mijn vader toen ik daarover begon. “Ruzie? Hadden jullie ruzie? Was ze daarom zo…”� Plotseling bedacht ik dat ik mijn vader nog helemaal niet had verteld over die ruzie. Angstig keek ik hem aan. Hij was altijd al boos geweest op mij als ik en mijn moeder weer eens één van onze vele ruzies hadden. Zou hij nu ook boos worden? Zou hij zeggen dat het inderdaad mijn schuld was. Even glimlachte mijn vader, en er was één moment dat ik dacht dat hij me inderdaad zou geruststellen. Ik had niks gedaan, toch? Maar al snel was die glimlach verdwenen en stond hij op. Hij zette een stap naar mij toe. “Nu weet ik eindelijk wie de schuldige is. Wie haar vermoord heeft. Nu kan ik wraak nemen..”� Dat was de eerste avond dat hij mij sloeg. [/i]

Nu besefte ik eindelijk dat hij gelijk had gehad. Nachten had ik daarover zitten piekeren. In die nachten vroeg ik mij af of mijn vader loog. Maar nu wist ik eindelijk het antwoord. Langzaam begon er een plan te vormen in mijn hoofd. Ik moest tocht boeten voor wat ik fout had gedaan? Als ik mijn vader nou eens een handje hielp? Misschien was het dan wel eerder over. Maar dan moest ik wel een mes hebben. Langzaam probeerde ik weer overeind te komen…

Reacties: