FanFic.nl

Pijn

Pijn - Hoofdstuk 6

Ik had ongelooflijke spijt van mijn daad. Ik wist het allemaal niet meer. Nadat ik voor mijn gevoel een uur had gerent, hoewel het hooguit vijf minuten waren, was ik hijgend op een bankje neergeploft. Ik merkte toen pas dat ik in een park was. Het was al donker. Ik haatte winters, in de zomer kon ik de hele avond naar buiten, zonder dat het onheilspellende donker mij belemmerde. Ik was nooit graag in het donker buiten, ik had een vage angst voor duisternis.
Het was stil om mij heen. Er was helemaal niemand te zien. Ik keek schichtig om mij heen. Ik was als de dood dat er opeens iemand achter een boom vandaan zou komen. Mijn gedachten dwaalden door elkaar heen terwijl ik mijn ogen sloot voor al het groen om mij heen. Ik voelde me aan de ene kant ongelooflijk stom omdat ik was weggerend, maar ik wist ook niet wat ik anders had moeten doen. Mijn gevoel zei dat ik niks anders had moeten doen, mijn verstand zei dat ik ongelooflijk dom bezig was. Ik werd gek van mezelf. Waarom kon ik het nou niet gewoon met mezelf eens zijn? Ik legde mijn hand naast me op het groen uitgeslagen bankje. Het voelde plakkerig aan. Ik vroeg me af wanneer dat bankje voor het laatst was schoongemaakt, vast niet kortgeleden. Ik haatte de vragen die constant door mijn hoofd spookten. Ik haatte de angst die alles leek te belemmeren. Ik haatte mijn vader. En boven alles haatte ik mijzelf.
Ik hoorde een auto rijden. De bundels licht van de koplampen sneden als messen door de duisternis. De tranen brandden achter mijn ogen. Mijn moeder had een hekel gehad aan auto’s. Altijd ging ze overal op de fiets heen, ik had dat nooit begrepen. Waarom zou je gaan fietsen als je sneller, en gemakkelijker, ergens met de auto heen kon? Maar nu zou ik met liefde de Tour de France fietsen, alleen maar voor één dag meer met mijn moeder. Als ze er nu was geweest zou alles anders zijn. Dan zou ze naast me zitten. Ze zou een arm om mij heen slaan en mij vertellen dat alles goed zou komen. Ik hoopte vurig dat ik een paar takken zou horen bewegen, dat er een schaduw verscheen. Dat er iemand met blond haar tussen dat groen zou verschijnen, maar het bleef angstaanjagend stil om mij heen. Ik miste mijn moeder meer dan ooit.
Ik probeerde aan iets anders dan mijn moeder te denken. Een trucje dat ik in de eerste weken na haar dood had aangeleerd. Ik kon die weken nooit slapen, omdat ik haar zo miste. Dus ik dacht aan andere dingen, dingen waar ik vrolijk van werd, zodat ik wel sliep. Later werd het gemis een klein beetje minder, waardoor ik gewoon weer kon slapen, maar ik bedacht dat ik nu wel een beetje vrolijkheid kon gebruiken. Daarom probeerde ik een leuke gedachte op te halen, maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Mijn gedachten maalden, maar steeds kwam ik op negatieve dingen uit. Ik probeerde aan de jongens te denken, waarvan ik net was weggerend. Dat lukte best wel goed. Ik voelde me iets lichter en had het gevoel dat er tóch iemand was die om me gaf. Maar al gauw dacht ik aan wat ik net had gedaan, en algauw was er geen vrolijke gedachte meer te bekennen in mijn hoofd. Hoe had ik ooit zo stom kunnen doen? Ik had toch ook gewoon kunnen zwijgen?
Plotseling hoorde ik voetstappen achter mij. Schichtig keek ik achterom. Ik zag in de verte een gedaante aankomen. Hoe fel ik eerst had gehoopt om voetstappen te horen, zo bang was ik nu. Ik klampte me met mijn handen aan het hout van de bank waar ik op zat vast, zodat ze niet zouden trillen. Ik probeerde geen enkel geluid te maken, zodat de persoon die steeds dichterbij kwam, mij niet zou horen. Ik vroeg me af of het niet beter was om weg te rennen. Maar ik had geen idee waar ik heen moest. Ik dacht eraan om naar het huis waar ik vandaan kwam te gaan, maar ik wist niet waar dat was. Ik hoopte vurig dat de voetstappen, die nu op een paar meter afstand waren, zich weer zouden verwijderen. Maar dat kon ik wel vergeten. De schim, die nu iets duidelijker zichtbaar was, had duidelijk mij als doel. Ik twijfelde nog steeds wat ik moest doen, maar ik probeerde die twijfels weg te drukken. Ik wilde niet meer twijfelen! Ik wilde gewoon zijn, gewoon iemand zonder al die onzekerheden, over alles wat ik doe. Maar ik kon zoveel willen…
De voetstappen waren bijna bij mij, en ik draaide me weer om, om niet te hoeven zien wat voor engs daar achter mij stond. De voetstappen stopten. Ik zat verstijfd te wachten op wat er zou gebeuren. Na een paar minuten had ik de moed bij elkaar geraapt om naar achteren te kijken. Ik schrok, maar al gauw maakte opluchting plaats voor mijn schrik. Achter mij stond Gustav! Even was ik bang dat hij boos zou zijn, dat hij mij zou slaan. Maar hij zag er niet boos uit. Ik hoopte dat hij me mee zou nemen naar een veilige, warme plek. Maar ik vond het logischer als hij zich nu zou omkeren en weg zou lopen. Maar al deze gedachten kregen geen kans toen hij om het bankje heen naar mij toe liep. Een warm gevoel verspreidde zich in mij toen hij mijn handen pakte en warm begon te wrijven. Een paar minuten zaten we daar, met zijn tweeën.
“Gaat alles goed? Wat was er net? Waarom rende je weg? Ben je bang voor ons?”� Ik schrok van de hoeveelheid vragen die hij op me afvuurde. Ik wilde ze niet beantwoorden, maar ik vond ook dat ik hem een uitleg verschuldigd was. Ik keek naar zijn bruine ogen, en voelde geen spoortje van angst. Ik verbaasde me over hoe snel iemand mijn vertrouwen kon winnen.
“Ik was bang, bang voor wat ik zou zeggen, bang voor wat ik niet mocht zeggen,”� ik vond dat ik zo wel genoeg had gezegd, maar Gustav scheen daar anders over te denken. “Wí¡t mocht je niet zeggen? Van wie niet?”� Het klonk boos en ongeduldig, maar aan zijn gezichtsuitdrukking kon ik zien dat hij het niet zo bedoelde. “Van m-mijn vader”�.
Ik begon zachtjes te huilen. Ik verafschuwde mijn vader nog meer dan anders. Hij had zoveel kapot gemaakt en ik was verschrikkelijk bang dat hij nog meer zou verpesten. Ik voelde hoe voorzichtig een arm om mijn schouders werd gelegd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.