FanFic.nl

Pijn

Pijn - Hoofdstuk 8

Snel sprongen mijn vingers over de toetsen van de piano. Onbewust speelde ik een liedje wat mijn gehele leven beschreef. Het paste zo perfect.
Ik verbaasde me over de genialiteit van de jongens. Ik had niet verwacht dat ze zulke muziek zouden maken. Ik was vanaf de eerste noot helemaal verliefd op de muziek. Onbewust had ik het hele nummer naar Gustav gekeken. Hij was zó lief als hij drumde, niet dat hij dat anders niet was. Maar nu wilde ik alleen zijn. De jongens hadden gezegd dat ze even wat gingen eten, en of ik mee ging. Ik had meteen nee gezegd. Ik had nu even geen behoefte aan al die drukte om mij heen. Ik wilde gewoon even stilte. Nadat Gustav en Bill een vreemde blik naar elkaar hadden geworpen, en me hadden gevraagde of ik het zeker wist, hadden ze de kamer verlaten. Ik slaakte een zucht van opluchting, ik was alleen.
Mijn handen waren als magnetisch naar de piano toe getrokken. Mijn handen speelden, maar mijn gedachten waren ver weg. Waarom was ik hier? Zou mijn vader mij missen? Zou mijn plek in het bos nog steeds hetzelfde zijn? Duizenden vragen bleven onbeantwoord hangen in mijn hoofd. Ik besefte dat als ik hier weg zou gaan, ik niemand meer zou hebben. Naar mijn vader ging ik niet meer terug.
Mijn vingers voelden ietwat stijf. Het was voor mijn gevoel eeuwen geleden dat ik stiekem het muzieklokaal op school binnenglipte en zo piano leerde spelen. Zachtjes begon ik te zingen.

I open my eyes
I try to see
but I'm blinded by the white light
I can't remember how
I can't remember why
I'm lying here tonight

Waarom was ik hier eigenlijk? Niemand had me nodig. Niemand zou me missen.

And I can't stand the pain
And I can't make it go away
No I can't stand the pain

Ik besefte dat mijn vader niet alleen mijn lichaam pijn had gedaan. Maar alles, mijn hoofd, mijn gedachten, mijn ziel.

How could this happen to me
I made my mistakes
I've got nowhere to run
The night goes on
As I'm fading away
I'm sick of this life
I just wanna scream
How could this happen to me

Waarom moest mij dit gebeuren? Ik had het gevoel dat ik hier nooit uit zou komen. Vragen zouden onbeantwoord blijven, mijn vader zou niet kunnen verdwijnen.
Terwijl mijn vingers over de piano raasden en mijn stem langzaam zachter werd, begonnen mijn ogen te tranen. De tranen rolden over mijn wangen, en ik had niet de moed om ze te drogen. Ik probeerde mij de laatste keer dat ik gehuild was te herinneren. Ik wist het niet meer, maar het was vast niet lang geleden. Mijn hele leven was gekenmerkt met tranen, met verdriet. Mijn vingers stopten met spelen, de laatste noten stierven weg. Ik snikte en verborg mijn hoofd in mijn armen. Waarom, waarom, waarom. Die vraag spookte de hele tijd door mijn hoofd. Het voelde alsof al mijn vragen nooit beantwoord zouden worden. Wat was alles nog waard? Wat was mijn leven nog waard, als het alleen maar uit verdriet bestond. Maar er ontstond ook woede. Ik was woedend op mijn vader om wat hij mij had aangedaan, om wat er mij was overkomen, en vanwege het feit dat hij zelfs mijn leven kon beïnvloeden als hij er niet was. Ook twijfels verspreidden zich door heel mijn lichaam. Ik snapte niet waarom Gustav zo aardig was. Waarom ik hier mocht slapen van de jongens. Waarom ze mij opvingen en me beschermden tegen mijn vader. Mijn vader. Het leek alsof alles om hém draaide. Alsof ik nergens anders aan kon denken. Alsof hij het enige belangrijke was. Ik voelde me nietig, klein, klein in de ‘grote boze wereld’. Voor veel kinderen was hun huis hun veilige haven, hun ouders de lichtbron. Ik besefte meer dan ooit dat, dat niet voor mij gold. Mijn vader wilde me niet meer hebben, hij was boos, ik was bang voor hem. Mijn moeder was dood, en… het was allemaal mijn schuld.
De geluidloze tranen bleven over mijn wangen stromen. Er was geen enkel geluid dat de stilte verstoorde, nu ik gestopt was met spelen. Ik voelde van alles, maar bewoog niet.
Plotseling hoorde ik de deur achter mij open gaan. Ik bleef geluidloos zitten. Ik hoorde dat er iemand naast mij ging zitten. Ik werd door iemand omhelst. Ik herkende zijn armen, het was Gustav. Ik drukte mij tegen hem aan, ik schokte van het huilen. Zachtjes aaide hij over mijn rug en trok me nog meer tegen zich aan. Lieve woorden bereikten mijn trommelvliezen en ik voelde dat hij een rustgevende invloed op mij had. Mijn tranen droogden en mijn ademhaling werd rustiger. Had ik dan toch iemand in de wereld die voor mij zo angstaanjagend was?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.