FanFic.nl

Pijn

Pijn - Hoofdstuk 10

Voor het eerst sinds maanden voelde ik me veilig. Ik had het gevoel dat mijn vader mij niks meer kon doen. De sterke armen van Gustav beschermden me, en ik hoopte dat ze dat altijd zouden blijven doen. Gustav en ik zaten samen op de bank voor de tv. De tv stond niet aan, we verveelden ons niet. We voelden alle twee spanning in de lucht hangen, en ik schraapte moet bij elkaar om die spanning te verbreken, om te vertellen wat ik moest vertellen. Gustav vroeg niets, maar hij wachtte, dat voelde ik. Hij wachtte op de woorden die alle mysteries zouden ontrafelen, stukje voor stukje. Het duurde een paar minuten, misschien een uur, maar toen deed ik mijn mond open. Meteen rolden de woorden over mijn tong, die ik een tijd daarvoor nog gebrand had. Ik praatte over school, over hoe ik werd gepest. Ik vertelde over mijn moeder, hoe aardig ze altijd was, en begripvol.
“En die dag, ik weet het niet meer. Ik was chagrijnig, ik had ruzie gehad met alles en iedereen. Ik kwam thuis. Ik vroeg of ik naar de bioscoop mocht, mijn moeder zei dat ik 9 uur thuis moest zijn. We kregen ruzie, erge ruzie”�.
De beelden volgende elkaar op in mijn hoofd, het was alsof ik alles opnieuw meemaakte.
“Ik schold op mijn moeder, ik zei dingen. Ze werd kwaad, woedend. Ze riep dat ze boodschappen ging doen, ze sloeg de deur achter zich dicht en reed weg in haar auto. Ik was toen alleen thuis, ik had spijt van wat ik had gedaan. Ik wist niet wat ik moest doen, het was te laat om haar nog achterna te rennen. Ik heb keihard muziek aangezet en ben wat gaan computeren. Ik was toen al bang voor mijn vader, hij sloeg me toen nog niet, maar hij was wel altijd woedend als ik ruzie met mijn moeder had gehad. Het duurde uren. Ik zat uren alleen thuis te wachten op mijn moeder. Ik had een verschrikkelijk schuldgevoel, ik had mijn moeder niet zo moeten behandelen. Ik had mijn rothumeur op haar afgereageerd. Toen kwam mijn vader thuis. Ik zat al te wachten Op de vraag: ‘Waar is je moeder?’ , maar die kwam niet. Mijn vader keek me alleen maar aan, met rode ogen. Ik kon zien dat hij gehuild had. Toen vertelde hij het.”�
De tranen begonnen over mijn wangen te stromen toen ik dit vertelde, alle gevoelens kwamen terug.
“Mijn moeder was doodgegaan, ze had niet opgelet toen ze het spoor overstak met haar auto. De trein was tegen haar aan gereden. Ze was dood, meteen.”�
Ik sloot mijn ogen en maakte moeizaam het verhaal af.
“In de weken daarna stortte mijn wereld in. Ik was mijn moeder kwijt en had er een schuldgevoel voor teruggekregen. Wat als ik geen ruzie met haar had gekregen? Dan had ze vast wel opgelet”�.
Ik voelde hoe Gustav mij tegen hem aantrok, ik verborg mijn gezicht in zijn T-shirt. Ik was blij dat hij me niet wegduwde, dat hij niet boos op me was. Ik was bang geweest dat hij niks meer met me te maken wilde hebben.
“Maar het is helemaal niet jou schuld. Jij kan er toch niks aan doen dat ze niet oplette? Die ruzie was dan wel jou schuld. Maar jij kon er niks aan doen dat ze onder die tram terecht kwam. En jou vader had jou nooit mogen slaan. Het is niet jou schuld, echt niet”�.
Een beetje onzeker keek ik Gustav aan, meende hij dit nou.
“Ik meen het, echt, je moet geen schuldgevoel hebben, je moet verdergaan met je leven, mooie herinneringen overhouden aan je moeder, niet een schuldgevoel en een vader die slaat”�.
Verward stond ik daar, voor het eerst was er iemand die het niet met me eens was, die tegen mijn gevoel inging. Die tegen mijn schuldgevoel inging.
Gustav bleef op me inpraten en langzaam begon er een zaadje twijfel in mijn hoofd te ontkiemen. Wat het echt niet mijn schuld? Wat het gewoon stom toeval en onoplettendheid? Wat het de schuld van de NS, dat er geen slagbomen waren? Ik zou er waarschijnlijk nooit achterkomen, maar het was niet mijn schuld. Ik omhelsde Gustav nog steviger en liet mijn tranen gaan. Ik besefte wat mijn vader mij had aangedaan. Hij had me niet alleen van buiten pijn gedaan, maar had mij ook van binnen beschadigd. Hij had iets beginnend laten uitgroeien tot een groot schuldgevoel, wat was blijven zitten. Hij had me een halfjaar gegeven wat nooit zou verdwijnen. Ik besefte dat ik zo ongelooflijk veel geluk had gehad dat Gustav daar in dat bos was geweest. Hij was daar en hij was hier nog steeds. Hij was mijn reddende engel. Zijn beschermende armen vingen mij op, beschermden mij. Zijn stem liet mij van binnen weer heel worden.
Ik hoorde een deur en zag hoe de rest kwam binnen stommelen. Met een waterige glimlach keek ik hen en Gustav aan, dit waren mijn vrienden, mijn engelen, helemaal voor mij alleen.

- Einde -

Reacties: