FanFic.nl

Something You Miss

Zo Alleen...

Ik wilde dat het stopte, ik wilde het uitschreeuwen, ik kon hier echt niet meer tegen! me hoofd leek te ontploffen. Ik had me nog nooit zo gevoeld, de pijn, de verdriet, ik wist niet wat ik moest doen. Gedachten flitsten voorbij, terwijl de pijn alleen maar erger werd. Wat was er aan de hand? Ik wilde het liefst schreeuwen, me woede uiten. Ik was zo boos, boos op iedereen, boos op de wereld, boos op mezelf en ik wist niet waarom. Alles was verpest. Ik weet niet waarom. Ik probeerde na te denken. Ik wilde weten waardoor dit alles kwam, maar hoe erg ik ook me best deed ik had geen idee waarom ik me zo voelde. Ik probeerde het nog eens. Wanneer was het begonnen? uhmm na de vakantie dacht ik, maar het was vooral toen ik ruzie kreeg met me vriendin. Toen was zo boos geworden dat ik begon te shaken en heel misselijk werd. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Ik was zo bang en zo boos door wat er was gebeurd en ik kon het niet meer volhoud dus ik begon te huilen. Iedereen zat om me heen, ze hadden me nog nooit zo gezien. En ik zelf ook niet. Onze drama docent kwam naar me toe om te vragen of het wel goed met me ging...Ik gaf geen antwoord, dus ze zei dat ik het niet hoefde te vertellen en ik altijd naar haar toe kan komen als er wat was. In deze paar dagen had ik het overweegt om naar haar toe te gaan, maar bedacht me elke keer. Als ik nu terug denk aan die dag schaam ik me kapot. Maar die ruzie was allang voorbij dus daar kon het toch niet door komen? Of toch wel? Ik wilde het liefst de tijd terug draaien, me leven veranderen, alles wat ik verkeerd had gedaan opnieuw aanpakken. Ik kon nu in huilen uitbarsten maar ik hield me in. Ik hield me altijd al in alleen wist ik dat nu pas. Ik was nep, een masker, niet zoals iedereen dacht dat ik was. Ik voelde me zo alleen. alsof ik niemand had, alsof ik alles was kwijtgeraakt. Ik voelde me zo gebruikt, gebruikt door iedereen. Alsof ik niks betekende. De laatste dagen dacht ik hier veel over na. Ik dacht over me zelf, over anderen. Ik dacht vaak aan wat er zou gebeuren als ik een ongeluk kreeg en in het ziekenhuis belanden. Wat nou als me hart plotseling zou ophouden me kloppen. Zou het iemand iets kunnen schelen? Zouden me snel vergeten zijn? Ik weigerde het te geloven, maar hoe langer ik dat deed hoe meer ik ging geloven dat het echt zo was. Ik was zo bang voor wat er nog meer te wachten stond. Hoe moest ik dit inhemelsnaam oplossen! lag het aan mij? Moest ik veranderen? Wat moet ik doen..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.