FanFic.nl

I want my brother back

I want my brother back

I want my brother back

Zodra de liftdeuren opengingen, rende Bill de gang op, ondertussen viste hij zijn sleutelkaart uit zijn tas. Na twee mislukte pogingen kreeg hij uiteindelijk de deur van zijn hotelkamer open. Na een snelle blik in de gang, glipte de zanger zijn kamer binnen en sloot de deur achter zich. Bill ging meteen naar de badkamer en deed de deur op slot.

Tijdens alweer een discussie met zijn tweelingbroer, was hij Tom ontvlucht. Hij was naar de lift gerend en de deuren sloten net voor Toms neus. Het was in Bills nadeel dat hun kamers op de eerste verdieping gesitueerd waren. Tom kon verbazingwekkend snel lopen met zijn baggybroeken en had de trap genomen. Toen Bill nog even de gang in keek, zag hij Tom al boven komen en zijn richting uit rennen.

Enkele tellen nadat Bill in de badkamer was verdwenen, hoorde hij zijn kamerdeur opengaan. Op dit moment vervloekte hij het feit dat ze altijd de extra kopies van hun sleutelkaarten uitwisselden. Meestal hield Bill ervan dat ze op elk moment van de dag in elkaars kamer konden. Het viel wel eens voor dat Bill heimwee had naar huis en midden in de nacht Toms kamer binnensloop en bij hem kwam liggen. Ze praatten dan wat en Tom liet hem dicht tegen hem aanliggen. Dit leek nu al zo lang geleden.

De laatste paar maanden waren de twins minder close en nu bevonden ze zich wederom ieder langs een kant van Bills badkamerdeur.
Tom bonkte op de deur.
“Bill! Kom naar buiten! Loop niet steeds weg als het je niet aanstaat wat ik zeg! Je weet dat ik gelijk heb!”�, riep Tom. Bill reageerde niet, het enige wat Tom hoorde was het geluid van het stromende water van de douche. Tom legde zich op bed en liet de tv zachtjes spelen. Hij wachtte geduldig af, uiteindelijk moest Bill de badkamer toch verlaten.

Ze waren vanmiddag aangekomen in het hotel, hun koffers waren net op hun kamers gebracht, toen David hen naar de lounge riep voor de bespreking van de komende paar dage. Na het overlopen van hun schema liet Jost hen alleen, de jongens hadden de namiddag vrij. De band zat ongeveer een uurtje gezellig te kletsen en te lachen, tot er opeens iets in het verkeerde keelgat schoot bij Bill. Slim als de G’s zijn, verlieten ze de lounge en lieten ze de ruziënde tweeling achter. De gemoederen raakten snel oververhit en Bill trapte het af.

Daar lag Tom dan, Bill was nu al een half uur in de badkamer en hij had de douche 10 minuten geleden uitgezet. Hij kon nu elk moment naar buiten komen. Bill had immers niet de kans gehad om schone kleren te nemen.
Een paar minuten later kwam een beteuterde Bill in een stoomwolk de badkamer uit. Hij droeg een handdoek om zijn middel en had er ook één om zijn hoofd gewikkeld. Bill negeerde Tom en begon zijn koffers te doorzoeken, in de vierde koffer vond hij zijn toilettas waaruit hij een borstel toverde. Hij haalde de handdoek van zijn hoofd en schudde zijn haren los. Bill begon zijn zwarte haren te borstelen en ging naast Tom, die ondertussen was recht gekrabbeld, op het bed zitten. In stilte ontwarde de zanger zijn haren verder, toen hij hiermee klaar was, legde hij zijn borstel op het nachtkastje. Zwijgend keek hij Tom aan.

Tom was blij dat Bill uitgeraasd was, maar dit betekende niet dat alles nu weer koek en ei was tussen de tweeling. Ze moesten nodig eens praten en de twin met de dreadlocks besloot dat dit een goed moment was omdat ze nu beiden kalm waren.

“Bill”�, begon Tom, “Weet je nog wat je grootste wens was vroeger?”�, hij keek zijn broer recht in de ogen.
“Natuurlijk weet ik dat nog”�, zei Bill.
“Je wou beroemd worden”�, ging Tom verder, “Je droom is uitgekomen, je bent beroemd, wij zijn beroemd, Tokio Hotel is beroemd. Maar de laatste tijd ben je jezelf niet meer, Bill, je staat niet meer met beiden voeten op de grond.”� De jongste twin wilde protesteren, maar Tom gaf hem de kans niet.
“Ik heb het gevoel dat ik hoe langer hoe meer je aan het verliezen ben, je zweeft, de roem is je naar het hoofd gestegen. Waar is de oude Bill?”�
“De oude Bill is er niet meer, ik ben meer volwassen nu, ik weet wat ik wil, en daar ga ik ook voor.”�
“Je bent meer volwassen nu, zeg je? Zo vind ik anders niet dat je je gedraagt, je moet opnieuw prioriteiten leren stellen. De band is belangrijk, maar zijn de bandleden niet belangrijker?”�
“Waar maak je dat nu weer uit op, dat ik jullie niet meer op de eerste plaats zet?”�
“Je bent meer in jezelf gekeerd, je vertelt ons niet meer zoveel wat er in je omgaat hoe je je voelt, je vertelt mij zelfs heel wat minder dan je normaal doet.”�
“Moet ik dan echt alles aan jullie neus hangen?!”�, snauwde Bill. “Nee, natuurlijk niet, je mag dingen voor jezelf houden, maar ik ben je tweelingbroer, en ik weet zelfs niet wat er in je omgaat. Ik wil er steeds voor je zijn, ik wil niet dat je het gevoel hebt dat je me niet meer alles kan vertellen. Vetrouw je me niet meer?”�

Dit raakte Bill, zou hij dan zo veranderd zijn, dat zijn eigen broer er zelfs aan twijfelde of hij hem nog vertrouwde?
“Maar Tomi toch, natuurlijk vertrouw ik je nog! Je vindt dat ik zo veranderd ben, me anders gedraag, dan vraag ik me nu zelf even af of jij mij dan nog kan vertrouwen?”� Hij wikkelde een haarlok om zijn vinger.
“Ja, ik vertrouw je nog, en dat zal ik altijd doen.”� Bill zuchtte opgelucht.

De vertrouwenskwestie was wat het gesprek de goede richting deed uitgaan.
“Vertel het me, Tom, wat doe ik anders, wat doe ik verkeerd?”�
“Echt verkeerd zou ik het niet noemen, ik vind het super dat je je zo inzet voor onze muziek en dat je je vol overgave geeft in alles wat we doen. Maar ik heb de indruk dat je het niet met je gevoel doet, vroeger deed je alles vol gevoel. Sinds we naar Amerika zijn geweest, lijk je volledig te doen wat het management ons opdraagt, je ging altijd iet of wat ertegenin, nu doe je gewoon klakkeloos wat ze ons zeggen dat we moeten doen. Je discussieert nog wel over poses tijdens fotoshoots en als ze je een bepaalde outfit willen laten dragen ga je er ook nog tegenin, maar als je dat niet meer zou doen, dan zou ik beginnen denken dat je Bill niet bent.”� De zanger grijnsde.
“Dat is waar, als ik de stylistes zou laten begaan, dat zou wat geven. Dat ze Georg soms helpen met zijn outfit, heeft wel zijn nut, stel je voor hoe hij er anders zou bijlopen.”� Tom grijnsde terug.

Hij werd snel weer serieus, hij wou nu niet afwijken van het gesprek, niet nu Bill in een betere bui was en hij echt leek te luisteren.
“Ik ben bang dat het op den duur allemaal te veel gaat worden, al de interviews, fotoshoots, meet & greets, signeersessies, tv-optredens, concerten. Dat is allemaal erg vermoeiend, en van jou eisen ze altijd het meest, dat weet je. Ik ben bezorgd om je, ik wil niet dat je oververmoeid raakt of dat je opnieuw problemen krijgt met je stem. Je raakt steeds verder en verder verwijderd van je gevoel, en diep van binnen weet je dat je als je daarop vertrouwd, dat je de juiste beslissingen maakt.”�

Bill knikte, hij realiseerde zich dat zijn oudere broer gelijk had. Het was een uitzonderlijk zicht, de jongere Kaulitz die stilzwijgend luisterde naar iemand, zonder die persoon te onderbreken. Tot Toms verbazing, zei Bill nog steeds niets, daarom besloot hij om zelf het woord opnieuw te nemen.
“Bill, mag ik even een paar van je magazines zien?”� Bill keek verbaasd op, maar stond toch op en haalde een paar tijdschriften uit zijn schoudertas, hij gaf ze aan Tom. De jongen met de dreadlocks bladerde even in één van de weekbladen tot hij een artikel over Tokio Hotel vond. “Kijk”�, zei hij tegen Bill, terwijl hij een foto van zijn jongere broer aanwees, “Bekijk deze foto goed, wat valt je op?”�
“Ze hebben mijn moedervlekje weer weggewerkt!”�, riep Bill verontwaardigd uit. Tom rolde met zijn ogen, hopend dat Bill het niet zou opmerken, dit was niet het moment om de sfeer te verpesten.
“Nee, dat bedoel ik niet.”�
“Ehm..mijn shirt zit niet goed?”�, zei Bill aarzelend. Tom zuchtte, had Bill dan toch niet begrepen wat hij bedoelde? Hoe zit dat nu eigenlijk met dat tweelingending? Zou Bill al zo ver verwijderd zijn van zijn gevoel, dat hij niet eens meer aanvoelde wat zijn eigen tweelingbroer bedoelde, als hij al niet eens begreep waarop Tom aanstuurde terwijl het vlak onder zijn neus wordt geduwd?

Tom probeerde zich niet te erg op te jagen en zei rustig tegen Bill: “Kijk naar je ogen, valt je er niets aan op? En zeg nu niets over je make-up, die zit perfect.”� Bill bestudeerde aandachtig de foto. Terwijl Bill zich focuste op de foto, haalde Tom zijn portefeuille tevoorschijn en haalde er een foto van hem en zijn broer uit. Hij gaf deze aan Bill met de opdracht om zijn ogen op de twee foto’s te vergelijken.
Bill sloeg zijn hand voor zijn mond en trok grote ogen, nu begreep hij wat Tom bedoelde, zijn ogen waren leeg, ogen zonder emotie, zonder diepgang.
“Tomi, hoe lang ben ik al zo?”�
“Sinds we begin augustus naar Amerika vertrokken.”�
“Hebben Georg en Gustav het ook gemerkt?”� “Het enige wat hen is opgevallen is dat je minder persoonlijke dingen vertelt dan vroeger. Maar je kent de G’s, ze stellen zich daar niet al te veel vragen bij.”� De puzzelstukjes begonnen in Bills hoofd stilaan op zijn plaats te vallen.
“Nena,…”�, zei Bill, “Toen ze me belde over laatst, toen ze zo overstuur en onrustig was, ze probeerde me duidelijk te maken wat jij me net allemaal zei.”�
“Ja, Bill. Elke keer dat we ruzie hadden de laatste maanden probeerde ik je dit al te doen inzien. Omdat dit me niet scheen te lukken, heb ik Gabriele ingeschakeld. Ze was al meteen ongerust toen ze zag dat ik het was die haar belde.”� Bill verborg zijn gezicht in zijn handen.

“Tomi, wat kan ik doen om het goed te maken?”�
“Begin alvast met me terug meer dingen te vertellen, ik wil weten wat er door je hoofd gaat. Als je me niet toelaat tot je gedachten, dan kan ik je ook niet helpen als je het moeilijk hebt.”�
“Danke Tom, ik ben blij dat je niet kwaad op me bent, nu ik besef hoe ik me heb gedragen, zou ik het best begrijpen als je liever had dat ik je even met rust liet.”�
“Neen, Bill, ik was juist lastig op je omdat je me zo weinig zei. Ik ben klaar voor spraakwaterval Bill.”� De tweeling glimlachte naar elkaar.
“Komt voor elkaar.”�
“Ik hoop dat je nu opnieuw je ziel in onze muziek kan leggen, geloof me, je bent zoveel prachtiger als je wat je doet, doet met gevoel.”�
“Ik ga mijn best doen, zeker met het nieuwe album dat we binnenkort opnemen.”�
Tom stond op en stak zijn armen uit, Bill begreep de boodschap en stond ook op. Ze gaven elkaar een knuffel. Tom fluisterde in Bills oor: “Ik ben blij dat ik mijn broertje terug heb.”� Bill nam Tom steviger vast.
“Dank je”�, zei hij.

Door op te staan was Bills handdoek wat losser gekomen en daar maakte Tom gebruik van, hij trok de handdoek met een ruk van Bills middel. Bill bedekte zichzelf met zijn handen en rende de badkamer in.
“Je hebt daar geen kleren hoor!”�, riep Tom, hij was vergeten dat Bills kledij van daarstraks er nog lag. Bill trok vliegensvlug zijn jeans aan en viel Tom aan met het stinkend parfum dat de vorige logees vergeten waren.

De twins hebben elkaar terug gevonden.

Reacties: