FanFic.nl

Schaakspel

Josh

Ze zei het met zoveel overtuiging dat hij er niet eens over nadacht om ertegenin te gaan. Ze zei het, dus het was zo. Hoe wist hij niet, zij misschien ook wel niet, maar het ging gebeuren want dat had ze zo besloten. Toen, in een fractie van een seconde, besefte hij zich waarom Louis haar had uitgekozen als partner. Vanwege haar kordaatheid. Omdat ze wist wat ze wilde en niet zou twijfelen om het te bemachtigen.
‘Hoe?’ vroeg hij toch maar, want het moest gevraagd worden. Op dat moment ging de eetkamerdeur open en onmiddellijk klonken er stemmen door de gang: ‘Nee, Louis, echt niet, hij wil niet gestoord worden.’ Harry keek Eleanor zuur aan en zij keek mistroostig terug. Ze hadden allebei de neiging om gewoon de gang op te lopen en hem te vertellen dat alles goed zou komen, maar het kon niet.
‘Ik heb verdomme het recht om te weten waar hij mee bezig is!’
‘Louis, rustig nou, hij doet het allemaal voor jou, geloof me.’
‘Vandaar dat ‘ie zoveel tijd met jou doorbrengt de laatste tijd.’
‘Ja, eigenlijk wel. Omdat we samen aan een oplossing hebben gewerkt.’
‘Nou, wat een oplossing! Intussen is Niall dood en kan Eleanor elk moment hierheen gehaald worden. Geweldig plan, het heeft écht geholpen.’
‘Louis,’ suste Jade. ‘Rustig nou, alsjeblieft. Dit helpt niemand.’ Wonderbaarlijk genoeg viel het inderdaad stil. Voetstappen voerden terug richting de slaapkamer en toen het een poosje stil was gebleven, gaf Eleanor antwoord: ‘Water.’
Alsof er niets gebeurd was. Alsof Louis haar niet geraakt had, alsof ze überhaupt niet van zijn bestaan afwist. Koud, ijskoud en ijzersterk. Omdat hij haar eraan had herinnerd waar ze het voor deed: voor hem.
‘Water?’ vroeg Harry.
Eleanor haalde haar schouders op. ‘Of een andere vloeistof, daar kunnen camera’s over het algemeen niet tegen.’
‘Hoe weten we het zeker?’
‘Geen idee. Misschien helemaal niet, of misschien ontstaat er wel hele spannende rook of zo.’
‘In de eetzaal zijn alleen bekers drinken, geen kannen of flessen.’
‘En verder?’
‘Beneden is een drankkast.’
‘Dan moeten we naar beneden.’
‘Daar zijn de anderen.’ Ze keek hem aan, knikte, haalde haar schouders op. Ze kwam overeind en liep naar de deur, gebood hem ook te komen en liep de gang op, door. Gelukkig voor haar waren er geen kruispunten, anders zou ze met haar kordate loopje alsnog verdwaald zijn. Omdat er geen kruispunten waren, kwamen ze al snel bij de trap aan en voor Harry het wist, stonden ze allebei beneden. De gang door. Halverwege hield Eleanor stil, als om toe te geven dat ze toch niet verder kon zonder zijn aanwijzingen. Hij nam aarzelend - hoewel hij dat niet liet zien - de leiding over en opende de deur van het woonvertrek. Wat hij aantrof verbaasde hem. Hij had erover nagedacht, uiteraard, maar hij had de gedachte keer op keer van zich afgeduwd en zichzelf verteld dat het allemaal niet waar was. Natuurlijk was het niet waar. Danielle had gelijk gehad: het was altijd zijn bondgenootschap geweest, dat initiatieven nam. Nooit de tegenpartij.
Maar toch wel.
Ze waren alle drie vastgebonden op de houten banken, hopeloos omsingeld door de meiden die nog over waren. Messen in de aanslag. Danielle leek verdacht veel op de foto die ze van haar hadden gekregen, behalve dat haar mond niet bedekt werd. ‘Oh, wat leuk, kijk nou toch eens,’ heette Sharon Harry en Eleanor welkom.
‘Ze komen jullie redden,’ smaalde Kate, ‘maar ze zijn wel een beetje laat. Komen jullie er gezellig bijzitten? We hebben nog touw over, maak je maar geen zorgen.’ Harry stond als aan de grond genageld, overvallen door het scenario voor zijn ogen. Eleanor leek daar minder last van te hebben en begaf zich onmiddellijk naar de kast in de hoek van de kamer, om een fles drank tevoorschijn te halen. Meerdere flessen. Ze had in elke hand een flessenhals toen het meisje met de schouderwond op haar afliep.
‘El!’ riep Harry uit, wat op hoge toon door Sharon geïmiteerd werd. Hij keek haar vuil aan en ze glimlachte zoetjes terug, terwijl het meisje nog steeds op Eleanor afliep. Die draaide zich om, zag het meisje met mes en al op zich afkomen en mikte de fles. Ze raakte haar tegenstander, precies op haar gewonde schouder en het slachtoffer schreeuwde het uit, liet haar mes vallen en greep naar haar wond. Eleanor dropte de overige fles op de grond, dook naar de grond en greep het mes voor het meisje zich kon herpakken.
‘Goede poging,’ smaalde ze, waarop haar aanvaller achteruit deinsde.
‘Ik wilde niet - ’
‘Nee, je wilde mijn vrienden vast ook niet vastbinden.’
‘Ze kwamen vrijwillig!’
‘Ik wed dat ze jullie hebben gesmeekt die touwen om hun polsen te binden. Maak ze los,’ beval Eleanor, zich tot Sharon wendend. Het meisje lachte als iemand met een psychische stoornis. ‘Dacht je dat?’ grinnikte ze, met haar mes een kleine snee in Liams wang trekkend. Altijd eerst die kleine sneetjes, realiseerde Harry zich, altijd. Machtsvertoon, eeuwig machtsvertoon. Machtsvertoon ging gepaard met machtzucht en dat was een zwakte.
Eleanor haakte het mes in haar broek en greep haar aanvaller beet, nam in elke hand een arm en hield deze op de rug van het meisje, zodat ze nergens heen kon. De protesten beëindigde Eleanor door de ene arm naar achteren te trekken, waardoor druk ontstond op de gewonde schouder. Het meisje slaakte een kreet en hield zich daarna stil.
‘Jij maakt hen los, of ik maak haar af.’
Sharon grinnikte. ‘Waarom zou dat mij interesseren?’
‘Omdat jullie dan in de minderheid zijn.’
‘Jawel,’ gaf Sharon toe, ‘maar jullie verliezen er drie en wij één. In mijn oren klinkt dat als een winstsituatie voor ons.’ Harry zag een flits van paniek door Eleanors ogen flikkeren. Dit was niet haar plan, dat wist hij en zij en dat wisten ze allemaal, dat was het probleem. Momenteel was het vijf tegen twee en dat zouden ze nooit winnen. Althans, de kans was klein.
‘Ik doe het echt,’ herpakte Eleanor zichzelf. Koud, ijskoud en ijzersterk. Wederom. Nog steeds. Ze was niet van plan om op te geven, maar Sharon ook niet. Zij nam plaats tussen Josh en Liam. Het paste nauwelijks, maar daar leek ze niet mee te zitten. Haar mes hield ze demonstratief in haar hand en Harry wilde het van haar afnemen. Hij wilde niet weer toekijken hoe het misging, net als bij Niall, maar er stonden drie meiden paraat om hem aan te vallen zodra hij een stap verzette. Hij vroeg zich af waar ze de messen vandaan gehaald hadden.
Sharon keerde Liam, die intussen flink bloedde uit de snee in zijn wang, haar rug toe. Danielle keek bezorgd naar de wond, hoewel ze er niet echt bij leek te zijn met haar hoofd. Ze zat tegen Liam aan, zo dicht dat het niet meer comfortabel kon zijn, maar de touwen weerhielden hen ervan een comfortabeler positie aan te nemen. Sharon plaatste haar mes tegen Josh’ buik, ongeveer op dezelfde plek als waar Niall doorboord was. ‘Als jullie de aarde op dezelfde manier verlaten,’ speculeerde ze, ‘mogen jullie misschien wel bij elkaar zijn in het hiernamaals. Ik weet dat jullie elkaar -’ Ze kreeg de kans niet om haar zin af te maken, want de deur van het vertrek klapte open en Louis stormde naar binnen, met Zayn erachteraan. ‘Sorry!’ riep de laatste. ‘Ik kon hem niet meer tegenhouden!’ Maar daarna viel hij stil: zowel aan zijn woorden als aan zijn bewegingen kwam abrupt een einde toen hij zag in wat voor scenario hij was beland.
Louis’ mond viel open van verbazing en Harry verloor Sharon een fractie van een seconde uit het oog, precies als bij Niall, en precies als bij Niall was dat genoeg om de fatale messteek plaats te laten vinden. Ze trok het mes er weer uit, stak het er weer in, ging zo even door met de eeuwige grijns om haar gezicht, praatte tegen Josh maar Harry verstond het niet meer. Nee, dacht hij alleen maar. Niet nog een keer. Al zijn zelfbeheersing had hij nodig om niet op haar af te rennen en haar te stoppen. Er was geen stoppen meer aan en hij zou alleen Josh achterna gaan, en Niall en alle anderen. Ze waren zo dichtbij geweest, zo dichtbij. Zo ver weg. Te diep onder de grond en daar ging Josh, zelfs zonder te schreeuwen.
Nog steeds kostte het Harry ontiegelijk veel moeite om op zijn plaats te blijven. Alsof hij nog iets kon doen, maar dat kon niet meer. Tot zijn grote spijt had Louis niet de zelfbeheersing die hij had. Zoals hij al voorspeld had, kwam de jongen onmiddellijk in beweging, zijn gezicht strak van kille woede, zijn ogen gevuld met pure haat. Het liefst wilde Harry zijn handen voor zijn ogen slaan, want hij wilde niet zien hoe het misging, maar hij kon het niet. Hij was versteend, aan de grond vastgenageld en niet meer in staat zijn spieren te bewegen. Niet in staat iets te zeggen. Niet eens meer in staat iets anders te denken dan een simpele ‘nee’. Nee, nee, nee. Niet nog een keer.

Reacties: