FanFic.nl

WebAddiction

Try Or You'll Never Know ~ Thirty

‘Nou, kom je mee terug? We hebben het hier later nog wel over.’Ruby gaf mijn armbanden terug en kneep even in mijn hand.
‘We komen hier wel uit.’Ruby’s stem klonk niet veroordelend, maar juist warm. En ze zei we in plaats van jij. Ze wilde me oprecht helpen.
‘Bedankt.’fluisterde ik.
‘Och, jij zou precies hetzelfde hebben gedaan. Wat voor iemand zou ik zijn als ik nu niets zou doen? Een behoorlijk slechte vriendin denk ik dan maar. Kijk nou niet zo verdrietig, het komt wel goed hoor.’zei Ruby. Ze veegde mijn laatste traan weg en we liepen terug naar binnen.
‘Heb je gehoord van het butterfly project?’vroeg Ruby. Ik knikte.
‘Dan moet je dadelijk eens op mij letten.’Verbaasd keek ik Ruby aan, maar ze zei niets.
‘Jongens, heeft een van jullie een pen mee? Of een stift? Oogpotlood is ook goed.’zei Ruby toen we terug waren bij Diana en Joy.
‘Ik heb hier een zwart oogpotloodje, is dat goed genoeg?’vroeg Diana.
‘Perfect!’riep Ruby tevreden. Intussen was er een camera genaderd.
‘Wat ben je aan het doen?’vroeg Wendy van Dijk.
‘Ik het een vriendin, en die snijdt zichzelf.’zei Ruby nonchalant. Ik hield mijn adem in, zouden Diana en Joy het verband leggen?
‘Butterfly project?’vroeg Diana meteen. Ruby knikte en legde de laatste hand aan de vlinder die ze op haar arm had getekend.
‘Ik heb een vriendin die dat ook doet. Deed, het liep fout af voor haar, geef dat oogpotloodje eens.’beval Diana. In no time had Diana een vlindertje op haar arm getekend.
‘Ik deed dit vroeger altijd, uit respect voor AnnRae. Sinds kort ben ik er mee gestopt, maar misschien is het een goed plan om dit te blijven doen. Als nagedachte.’Joy nam het oogpotloodje over en tekende ook een vlindertje. Wendy bleef stil.
‘Ik ken niemand, maar er zullen genoeg mensen in de wereld zijn die dit wel doen, dus voor al die mensen.’Nu was ik de enige zonder vlindertje.
‘Geef maar hier.’zei ik, en Joy gaf het potloodje door aan mij.
‘Voor alle mensen die het nodig hebben.’was mijn korte commentaar terwijl er een vlindertje op mijn arm verscheen. Niet op mijn pols, dat zou veel te veel opvallen.
‘Dat vind ik nou mooi gesproken. Mochten jullie niet doorgaan, dan hebben jullie nu al iets gedaan waar een heleboel meiden en jongens iets mee kunnen. Ik heb hier veel respect voor.’zei Wendy. De camera stopte met filmen en ging door naar de volgende groep.
‘Jullie komen er wel.’zei Wendy. Ze gaf ons allemaal een knuffel en volgde de cameraman naar de volgende groep.
‘Groepsknuffel!’Zonder dat we het wisten filmde de camera’s nog een shot van ons. Die zouden ze vast wel goed kunnen gebruiken in de montage.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.