FanFic.nl

De Grijze Jager Fanfic

Chap. 3

Will had zich snel gewassen en aangekleed. Nu liep hij over de grote binnenplaats van kasteel Araluen. Hij keek steeds om zich heen, overal stonden wachten, dienstmeisjes en de zon brandde in zijn nek. Hij keek goed of hij in de gaten werd gehouden. Dat was niet het geval want zijn grijsgroene mantel hield hem onzichtbaar. Naast hem hoorde hij de stemmen van Gilan en Elena.
“Blijf van me af.”� beet Elena Gilan toe toen hij een hand op haar borst legde en wat aan de jurk zat.
“Je jurk zit verkeerd”� antwoordde hij met een brede grijns. “Kop dicht”� sneerde Elena, die zijn hand wegsloeg. “Hou zelf je bek”� siste Gilan, die haar een duw gaf.
“Als we terug zijn, geloof me”� dreigde Elena, met een furieuze blik in haar ogen en gaf Gilan een stoot tegen zijn arm.
“Wat dan? Ga je me bedreigen met je mesjes?”� zei hij met een kinderstemmetje waar de minachting vanaf droop
“Ik hou het niet bij dreigen!”� schreeuwde ze en stroop haar jurk wat op, om uit het bandje om haar bovenbeen haar dolk te pakken.
“Oh wat ben ik nu bang.”� Antwoordde Gilan kalm en hij kneep met zijn nagels in haar been.
“OPHOUDEN!”� Riep Will geschrokken.

De twee jagers lieten elkaar los en liepen zwijgend verder. Will zuchtte.
Zo ging het steeds. Ze kwamen aan bij een grote deur. Hij keek opzij en zag Gilan vertwijfeld kijken. “We worden vast opgehaald”�
“Wat een zekerheid ,Gilan…”� zei Elena een liep naar de deur. Ze klopte luid op het eiken en riep; “OPENEN! JAGERS IN AANTOCHT”�
Will en Gilan keken elkaar met een moedeloze blik aan. Straks werden ze ook nog opgepakt voor verstoring van de rust.
De grote deuren werden geopend door een wachter. “Naam?”� vroeg hij kalm
“Alsof je met mijn naam verder komt. Ik kan net zo goed zeggen dat ik prinses Cassandra ben. Je hoorde me toch ‘Jagers in aantocht’ roepen?”� sneerde Elena. “Die wacht hier moet echt verbeterd worden, eerst vraag je om documenten, al zouden die vervalst kunnen worden. Maar, ik ben een jager.”�
De wacht keek haar kwaad aan en keek naar haar uiterlijk.
“Je bent een vrouw. Die twee achter je zijn jagers.”� Gilan stootte Will aan en zei geluidloos ‘Die gaat eraan’.
Elena trok hem woedend naar haar hals. “ZIE JE DAT EIKENBLAD? IK BEN EEN JAGER! IK HEB DIT AAN VOOR HET GALA VAN DUNCAN EN DAVID!”�
De wacht werd vuurrood en boog diep. “Het spijt me, vrouwe Elena. Treed binnen”�. “Wachter, breng die twee naar Sir David, ikzelf ken de weg hier.”�
Even twijfelde de wachter nog maar knikte. Ze traden het prachtige kasteel Araluen binnen. Elena keek hoe de wacht Gilan en Will meenam naar een kamer. Ze gleed geruisloos door de gangen en sloeg haar mantel om. Niemand van de wachten zag haar. Na een paar gangen door te zijn kwam ze bij een vertrek. Twee wachten hadden hun speren kruislings voor de deur zodat niemand naar binnenkon. Recht voor de wachten deed ze haar kap af. De wachten schrokken niet eens, ze hadden zich er op voorbereid. Zwijgend trokken ze hun wapens naar zich toe en Elena trad binnen. Ze keek om zich heen. In de hoek stond een groot bed, een kast en een nachtkastje. Meerdere kaarsen stonden in het vertrek.
“Welkom”� klonk het vanuit een stoel. Ze liep ernaar toe en zat kalm in de luxe beklede stoel ertegen over.
“Zeg, moet jij geen Gala regelen?”� zei ze kalm.
Koning Duncan lachtte even. “Dat is morgen pas! Halt gaf je de brief te vroeg, zodat je tenminste op tijd zou zijn.”�
Ze gromde even en haalde een hand door haar haar. “Kan ik je ergens nog mee helpen? Ik ben met Gilan en Will, maar ik zou graag naar de westervleugel gaan om een bad te nemen in de Hete Bronnen.”�
De Koning knikte even. “Neem ze maar mee, ik zie je om 1 uur voor de lunch”�. Schouderophalend liep ze weer weg en zocht Gilan en Will.
“Ah, Sir David!”� zei ze tegen een tengere man met een grijs baardje. Zijn zwaard hing aan zijn zij en hij droeg een simpel gewaad. “Waar zijn die twee herrieschoppers?”� vroeg ze lachend.
“HEY DAT HOORDE IK!”� riep Gilan vanachter zijn vader David.
“Leuk je te zien, Vrouwe Elena, ik ga naar Koning Duncan, als je me wilt excuseren.”� Antwoorde de man kalm en liep weg.
“Kom jongens, we gaan naar de Hete Bronnen”�. Will keek haar vragend aan.
“De Hete Bronnen zijn hete wateren die hier stromen, we hebben grote baden waar dat water is. Volg me”�

Reacties: