Hoofdcategorieėn
Home » De Hongerspelen » Hunger Games Fanfic » HG 2.
Hunger Games Fanfic
HG 2.
Iedereen had zich verzameld op het plein van District 12. Vooraan stonden de jonge kinderen vanaf twaalf, aflopend naar achter tot de achttien jarigen.
Overal hielden mensen elkaar handen vast, bang voor wie er dit jaar zich zou moeten opofferen voor de wreedheid van het Capitool. Woedend, das was Gale. Zelf was hij niet bang om getrokken te worden ookal deed zijn naam 47 keer mee. Hij vloekte even binnensmonds. Want, als hij er niet meer was mocht hij gekozen worden, wie zouden er dan voor het eten zorgen.
Zacht schudde hij zijn hoofd. Hij zal toch niet gekozen worden.
Zijn ogen zochten langs de lijn van ouders, over de schouders van de vredesbewakers die van zijn moeder, die hij gemoedelijk een knikje gaf.
Zelfs van die afstand zag hij dat zijn moeder doodsbang was, voor wat er komen zal.
Verzonken in zijn gedachtes schrok hij op van Effie’s stem. Hij had zelfs de gebruikelijke film niet opgemerkt.
“Laten we overgaan tot de bekendmaking van onze tributen voor de vierenzeventigste editie van de hongerspelen. Mogen de kansen immer in je voordeel zijn! Dames eerst natuurlijk.”¯ riep ze vrolijk. Hij haatte haar. Zo ongelofelijk erg.
Hij verachte alle mensen uit het Capitool. Het idee dat WIJ voor de zondes van onze voorouders opmoesten draaien, ongelofelijk. Woedend keek hij hoe Effie’s onnatuurlijk witte vingers met roze lange nagels een briefje trok uit de glazen bol.
“Luna McLlyoid!”¯ galmde haar stem over de bange gezichten. Van de jonge en oudere meisjes kon hij zien dat hun gezichten wat minder zorgelijk stonden, maar toch bang dat ze dit jaar weer een tribuut zouden verliezen.
Hij zag dat ze al naast Effie stond. Zwijgend. Hetzelfde meisje dat hij nog geen halfuur geleden zag.
“En nu voor de jongens”¯ riep ze al graaiend met haar enge vingers.
“Gale Hawthorne!”¯
Hij verstijfde. Nu mocht hij dus vechten tot de dood en moesten zijn ouders en broertjes zien te overleven. Maar al snel vermande hij zichzelf en schatte zijn kansen in. Hij was al vier jaar een jager, en had er eigenlijk weinig problemen mee, mensen waren net dieren, zeker degene uit het Capitool.
Hij was slim, snel en behendig. Hij schatte zijn kansen groot.
“Gale Hawthorne?”¯ Weergalmde Effie’s stem weer.
Hij liep kalm naar het podium en schonk de rest van het district een geruststellende blik. Effie klapte vrolijk in haar handen.
“Wat een belovende kandidaten! Schud elkaars hand maar, komop”¯
Gale stak zijn hand rustig naar Lena uit, die hem rustig schudde. Hun ogen ontmoetten elkaar en hij zag tot zijn verbazing hoe rustig ze keek.
Nadat Gale snel afscheid genomen had van zijn familie zat hij uit het raam starend in iets wat ze een trein noemden. Effie raaskalde maar wat en hij liet zich in een rijkversierde stoel zakken tegenover Luna.
“Zenuwachtig?”¯ vroeg hij haar. Ze schudde haar hoofd en keek rond. Hij zag haar ogen vast haakte en volgde haar blik. Ze keken recht in de ogen van een dronkaard. Zelfs vanaf die afstand voelde ze de stank van alcohol hun neuzen binnendringen en hij liep wat wankelend naar ze toe.
‘Jullie zijn dus mijn Tributen? Geen kans.’ Mompelde hij toen hij beide kort aankeek. Gale keek de man woedend aan. Zelfs al had deze man, Haymitch genaamd, lang geleden zelf de Hunger Games gewonnen, had hij niet het recht hun te beledigen.
‘Misschien heb je gehoord in De As, want ik weet dat jij daar elke dinsdag daar je bedwelmende dranken koopt, van “Raven”¯ en “Hawk”¯’ zei ze zacht, haar accent was niet uit District 12 merkte Gale snel op.
“Ja, voedselleveranciers, ze jagen in het bos en verkopen het zodat mensen wat te eten hebben.”¯ Antwoorde Haymitch bruusk.
“Ik ben Raven, hij is Hawk. We jagen allebei best lang, geloof me, we izjn goed.”¯ Zei ze zacht. Gale keek haar bewonderend aan. Ze praatte amper maar als ze praatte wou maar al te graag haar fluwelen stem horen.
Haymitch trok een wenkbrauw op en plofte hard in de stoel naast haar.
“Dat is niks vergeleken met de jongeren uit District 1 en 2. Hun trainen heel hun leven voor dit soort evenementen. Denk je echt dat je een kans maakt? Ik was de enige die ooit voor district 12 won. En wat jullie twee betreft, Een van jullie zal sterven, en ik moet een van jullie kiezen wie ik help. Succes.”¯zei hij verveeld. Ongeïnteresseerd en vol minachting keken Gale en Luna naar Haymitch. Gale zuchtte. Als die dronkaard er een zou kiezen zou het sowieso Luna worden, zij was overigens een meisje en die wisten, dacht hij, alles van verleiden op dat soort gebieden. “Kies Gale, ik zal niet lang overleven, zijn kansen zijn groter en ik zal niet zo snel contacten leggen, ik haat praten.”¯
Zei ze kalm en stond op. “Tot bij het eten”¯. Haar rode haar dansde haar als vlammen achterna toen ze kalm wegliep.
“Wat een geluk voor je jongen, dat je vriendinnetje je zo graag in leven wilt houden, jammer.”¯ Zei haymitch, die nog een slok van zijn sterk geurende drank nam. Gale keek de man woedend aan en beende ook naar zijn kamer.
Hij geloofde er niks van dat Luna haar kansen niet hoog inschatte, ze miste alleen wat om voor te vechten dacht hij.
Reacties:
*brede glimlach*
I really adore this chapter!
Je hebt als een van de weinigen origineel gedaan,
jij hebt echt meteen een eigen stijl. BAM en het staat er op jouw manier,
ik vind het ook geweldig dat iemand éindelijk een keer Gale in de Hongerspelen zet. Een schande dat dat niet eerder gebeurd, opnieuw iets waardoor ik gewoon meer wil lezen!
Blijf gewoon oefenen, blijf gewoon doorgaan ondanks dat er weinig reacties komen. Als schrijven iets voor je betekend, dan blijf ik met hééél veel plezier commentaar zetten om jouw te helpen en te genieten van dit verhaal.
Like seriously, ik vind dat jij talent hebt. Punt. Klaar.
In vergelijking met sommige andere nieuwkomers die het gewoon helemaal niet menen. Respect meis, gewoon niet opgeven, blijven werken en jij komt er als je het wil!
Keep on going and rawkin!
Kus