Hoofdcategorieën
Home » Overige » Dit wil ik nooit meer meemaken » Dit wil ik nooit meer meemaken
Dit wil ik nooit meer meemaken
Dit wil ik nooit meer meemaken
Een koude winterdag. De bries die door mijn haar waait, voelt goed op mijn gezicht. Het maakt me wakker in even voel ik me weer levend. Maar ik weet dat, zodra ik weer binnen zou gaan en hun bezorgde gezichten zou zien, de warmte van de open haard zou voelen en de geur van bosbessenthee zou ruiken, ik mezelf weer bedrukt zou voelen. Alsof ik net kalmeermiddelen zou geslikt hebben tegen de wreedheid van de realiteit. De laatste dagen gedroeg ik me ‘anders’ volgens mijn ouders, zelfs ‘vreemd’. Ze begrijpen me niet. Ze zullen me nooit begrijpen. Een week geleden heeft de persoon die mij het meest begreep, mij het meest hielp, zelfmoord gepleegd. Onder een trein gesprongen. Het maakt me kapot. Het verscheurt me vanbinnen. Als zelfs hij, een jongen zo mooi als de avondzon, zo teder als een pasgeboren lam en zo wijs als een oude nonkel zelfmoord pleegt, weet ik het zelf ook niet meer. Ik adem diep in, de koude lucht vult mijn longen en maakt mijn gedachten zuiver. Het is 23 uur. De laatste treinen rijden nog. Ik kan ze horen, ze fluisteren mijn naam , zachtjes in de gure januariwind. Ik pak mijn fiets en begin te trappen, zo hard als ik kan. Net op dat moment stappen mijn ouders naar buiten, ze roepen mijn naam. Zelfs al kan ik ze niet zien, toch voel ik hun bezorgde blik in mijn rug. Ze doorboort me, als een vlijmscherpe dolk. Dezelfde dolk die me stak toen mijn enige hulp, mijn enige steun me verliet. Neen, dat nooit meer. Ik gooi mijn fiets in de struiken, op zo’n 100 meter van het treinspoor verwijderd. Ik hoor de bel van de slagboom verderop al rinkelen en ik zie de rode lichten flikkeren. Het is nu of nooit. Het is nooit.
Op het laatste moment trekt iemand me van de rand van de rails vandaan. Het is mijn oudere broer. Hij, die nooit iets goed over mij kon zeggen. Hij, die zich voor mijn gedrag schaamde. Hij, die me vanavond van de dood redde. Hij geeft zichzelf de schuld. Hij dacht dat, doordat hij nooit positief over mij sprak, hij de reden was voor mijn verdriet. Hij dacht dat ik hem haatte. Hij moest eens weten… Hij pakt me vast en belooft me nooit meer los te laten, want dat moment van pijn, dat moment waarop hij dacht dat hij me verloren had, dat moment wou hij nooit meer meemaken.
Reacties:
@Bodine dankjewel, en ik zal er zeker rekening mee houden! Aangezien het een opstel was, was dat op dat moment niet meteen nodig, ik heb het gewoon uit het Word document gekopieerd en niet meer nagekeken
@NiallLover normaal gezien is er geen vervolg, aangezien het ook maar een opstelletje was. Een open einde zodat de lezer ook zelf kan kiezen hoe het verderloopt. Ik ben wel van plan om nog voor het einde van de week het eerste hoofdstuk van mijn échte verhaal te plaatsen, dat is iets langer. Dankjewel !
Knap geschreven, zeker voor een eerste poging. (:
Ehm, feedback: alinea's? Het is op zich niet echt storend, maar je kunt ze toch beter wel plaatsen.
Alsjeblaft ga verderr !!
Dit is echt een mooi en sneu verhaal... Mag ik melding ???
X
wow mooi geschreven please go on