FanFic.nl

Two bottles of FireWhiskey.

O1

Mylène streek door haar donkerrode haren terwijl ze om zich heen keek. Overal waren kinderen. Jong en ouder, klein en groter, lelijk en mooier.
In de smalle passages tussen de coupés van de prachtige rode trein was het bloedverziekend heet terwijl iedereen om elkaar heen liep en rende om oude bekenden en nieuwe gezichten te zien. Elk jaar hetzelfde, dacht ze.
Mylène zat in haar zesdejaar van Hogwarts en was al een volledig volleerde heks. Zacht knoopte ze haar fluweel zwarte mantel los en gooide die om haar linkerschouder. Passerend langs de kleinere kinderen die hun ogen uitkijken in de rijkversierde locomotief komt ze aan bij een duister gedeelte van de trein, de Slytherin coupé.
Toch loopt ze door. Ze ziet oude bekenden van de voorgaande jaren. Even speurt ze langs de hoofden. Witblond, die kent ze. Even goed kijkt ze maar het is moeilijk te zien omdat iedereen al in zijn gewaad zit om degene die het eerst in de trein zitten te laten zien dat hun superieur zijn.
“Hier zo!” word er geroepen. Met een ruk draait Mylène haar hoofd om en kijkt in de ogen van Marcus Flint. Snel beent ze zich naar hem en blijft in de opening van de coupédeur staan.
“ Ben je dit jaar weer aanvoerder?” vraagt ze met een bedeesde stem.
Hij knikt even en bestudeerd haar zoals elk jaar. Pervert, dacht ze.
“Ik zal je op het lijstje zetten, dear.” Zei hij met een misselijkmakende grijns. Ze zuchtte even zacht en zette haar vaart door. Waar ze zilvergroene vaandels minder werden werd het rustiger. Met een waas in haar hoofd van de muffe lucht kwam ze uiteindelijk in de kruising tussen de Gryffindor en Slytherin coupé. Elk jaar was er geruzie van wie hij was, dus was de linkerkant zilvergrijs en de rechterkant goudrood.
In de coupé zaten drie mensen, twee met roodhaar en een met zwart haar. Een kleine grijns trok over haar gelaat en ze rommelde wat in haar linkerborstzak. Ze haalde er een klein bommetje uit en stak deze met de punt van haar toverstok aan. Snel deed ze de coupédeur open en gooide hem naar binnen. Een luidde knal deed het glas in de deur trillen en al snel stikte de kleine vierpersoonscoupé van de donkerpaarse dikke rook.
Ze stapte naar binnen en met een zwiep van haar staf verdween de rook weliswaar. Het luidde gehoest van de drie wist met moeite het gelach van Mylène te overtreffen. De Weaslys keken haar nijdig aan maar de jongen, die net zoals haar zijn Slytherin gewaad al droeg, klopte naast hem op de bank.
Rustig en gracieus streek ze naast hem neer. Met zijn glimlachende ogen keek Theodore Nott haar aan. Rustig maar gracieus liet ze zich naast hem zakken en keek de tweeling aan. “Weg, weg uit onze coupé” zei ze kalm.
Spottend keken ze haar aan en begonnen te fluisteren. Mylène rolde even met haar ogen en pakte een boek uit haar tas, krulde zich op tegen Theodore en begon te lezen. Rustig streelde Theodore over haar arm terwijl hij zich weer concentreerde op zijn eigen boek.
“We zijn er bijna love birds. Jezus, Mylène, ik ben jou energieker gewend” grijnsde Fred na een uur. Kwaad keek ze hem aan.
“The, ik ga mijn mantel pakken.”
Snel liep ze de coupé uit en wandelde op haar gemak langs allerlei mensen.
Na alle tegengekomen bekende gegroet te hebben kwam ze aan in ene grote opslag ruimte. Het was donker en een stuk kouder dan de rest.
Ze merkte dat er iemand binnen kwam maar schonk er geen aandacht aan, meer mensen hadden hun spullen nodig.
Uit het niets sloeg iemand zijn twee warme armen om haar schouders en bedekte haar gezicht met zijn handen.
“Rot op” siste ze. Degene gniffelde zachtjes.
De handen gingen van haar ogen en ze werd naar zijn gezicht gedraaid waar nog geen seconde later twee zachte lippen de haren vonden.
Dat gegniffel, het klonk bekend. Maar die lippen waren zo zacht en eng vertrouwd dat ze zich overgaf aan de tedere kus die langzaam veranderde in een vurig liefdesspel van tongen. Hoe groot de steekvlam in haar maag werd, toch moest ze stoppen. Ze voelde nu pas dat ze tegen de muur aanstond en haar polsen zacht, maar onwendbaar vastgehouden werden.
Ze keek in twee lachende ogen waar een zweem van lust steeds duidelijker werd.
“Je was me toch niet vergeten, niet na het Jule Ball van vorig jaar?” vroeg Fred.
Hoe kon ze, het bleef in haar rondspoken hoe ongelofelijk heerlijk maar zo verschrikkelijk was.

Ze was gevraagd door meerdere mensen maar had ze allemaal afgewezen. Ze had geen jongen nodig, tenminste, geen aanhanger van Voldemort. Maar als ze dat ooit hardop uit durfde te spreken was ze dood. Mylène Zabini was een zesdejaars uit Slytherin en was nog steeds bezig met de verscheurende strijd die in haar hart los gebarsten was.
Haar familie opvolgen, of iets doen wat haar en haar familie de kop kan kosten.
Ze zuchtte. Maar daar moest ze vanavond niet aan denken.
Rustig liep ze de grote trap af naar de Great Hall.
Haar donkerrode haar zat in een halve vlecht met de bovenste zijde van haar haar, haar make up was licht; een dun zwart lijntje en kopere oogschaduw. Haar jurk was prachtig, laag uitgesneden en pofmouwen, wat tot de bovenkant van haar navel kwam en daaronder een donkerpaars korset zichtbaar werd. Daaronder verschillende lagen van een lange rok, al met al was het samen gevoegd een jurk. Dit alles zou haar net een prinses geleken hebben als ze haar versleten kisten niet droeg.
Beneden keek Fred Weasley haar bewonderend aan.
Zelfs al hadden hij en Mylène bijna elke dag ruzie, hij was overdonderd.
‘Mag ik deze dans?’ had hij gevraagd. Maar ze had hem botweg afgewezen.

Woedend had Fred toegekeken hoe een redelijk knappe Klamffels-student haar mee richting het schip nam.
Hij wist nog hoe hij ernaar liep en haar voor alles uitschold. De klamffels-student was weggegaan. Mylène was buitenzinnen.
Beiden hadden nooit kunnen raden dat je na twee flessen vuurwhiskey met je grote rivaal kon eindigen in bed.
Ze hadden afgesproken het nooit aan iemand te vertellen, vanwege hun reputaties.
Mylène, bloedzuiver en sluw.
Fred, bloedverrader en dapper.
Zelfs na wat er die nacht gebeurd was bleven de ruzies komen, en eigenlijk werden ze alleen maar erger.
Maar beiden konden de passie,lust, tederheid en liefde niet vergeten.
Zij had zich eroverheen gezet, gedaan alsof er niks gebeurd was. Het was een dronken fout, niet meer. Ze voelde er niks voor haar familie te verraden.
Fred, integendeel, was aan haar blijven denken. En op sommige momenten liet hij dat merken, momenten zoals deze.




Ze werd weer aan het denken gezet toen zijn lippen zachtjes in haar hals geplaats werden. Het voelde zo goed. Het was zo verboden.
“Stop” zei ze maar het kwam er zo zwak uit dat ze zichzelf wel kon slaan.
“Liefje, je wilt dit. Maar is de kleine slang bang om gebeten te worden? Of vind ze zichzelf te puur? En mij te laag?”
Woedend keek ze hem aan. Het was een ongeloflijke klootzak dat hij zo met haar gevoelens speelde. Maar, zij kon exact hetzelfde. Langszaam streek ze met haar hand van zijn hals naar zijn kruis, waar haar hand bleef liggen enze stapte wat dichter naar hem. Ze hoorde zacht hoe zijn adem lichtelijk zwaarder werd. “Fuck jou…” mompelde hij wat teneergeslagen.
“Leer dan dat ik geen bloedvera-…” verder kwam ze niet want zijn vervloekt lekkere lippen zaten alweer op de hare. God, hij was goddelijk.
“Mylène? Kom je nog?” hoorde ze in de verte een stem roepen.
Dat moest een engel geweest zijn, snel pakte ze haar mantel en liep met een vuurrood hoofd de wagon weer uit. “Daar ben je!” glimlachte Theodore.
Thank god, hij had niks gemerkt.

Reacties: