FanFic.nl

A new beginning. (Little house on the prairie & Harry Potter)

1.

En hier zat ik dan. Op weg naar Zweinstein. De Zweinstein Express denderde over het spoor dat het kale en rustige landschap doormidden spleet. Ik verveelde me. Het meisje tegenover me was zo te zien ook nogal zwijgzaam. Ze keek op. Ik glimlachte.
'Hoi!' Zei ik,' Ik ben Mary Ingalls. En jij?'
'Sidney Foster. Is dit jouw eerste jaar?'
'Ja, en de jouwe?' Vroeg ik nieuwschierig.
'Ja', zuchtte ze.
'Vind je het stom?'
De stem kwam van naast mij. Ik was vergeten dat zij ook nog naast me zat.
'Gewoon', zei Sidney, 'Liever was ik met mijn vriendinnen op een nieuwe school gegaan. Hier ken ik niemand. Mijn ouders zijn namelijk geen tovenaars. Nu kan ik mijn vriendinnen alleen in de vakantie's zien. Trouwens. Hoe heet jij?'
'Allison White'.
'Ook voor het eerst?'
'Nee, dit wordt mijn 3e jaar. Echt, het is superleuk op Zweinstein! Behalve de toetsen dan misschien'.
'Ja, maar dat heb je overal'.
Ik knikte instemmend.
'Dus, zijn jullie halfbloed of volbloed?'
'Ik ben de eerste tovenaar uit ons gezin', zei Sidney,'Maar dat had ik net ook al gezegd'.
'Bij mij is alleen mijn moeder een heks, maar dat heeft ze nog nooit verteld. Zij was ook als enige in haar gezin iemand met toverkracht. Ze ging ook naar een speciale school, maar ze werd er gepest. Ze is eraf gegaan en heeft het tovenaarsleven opgegeven'.
Allison en Sidney waren een poosje stil.
'Wow!'Zei Allison,'Nog nooit heb ik gehoord van iemand die het tovenaars leven zomaar opgegeven heeft'.
'Ik ook niet', zei Sidney en we barsten met z'n allen in lachen uit.
Nadat we een beetje waren uitgelachen vroeg ik wat Allison was.
'Ik ben volbloed, maar eigenlijk wordt ik ook wel een beetje gepest. Nou ja, niet echt gepest, maar ze accepteren me niet echt. Ik zit in Huffelpuf en ben zo'n beetje de domste van de klas'.
'Ik denk niet dat je de domste van je klas bent hoor,'zei ik.
'Nee, ik ook niet', was Sidney het met me eens, ' Trouwens, wat is Huffelpuf?'
'Een van de vier afdelingen waar je ingedeeld kan worden'. Antwoorde Allison.
'Oh'.

'Ik heb een uil!' riep "Sidney opeens.
'Ik ook! Riep Allison enthousiast,'maar die van mij is nog thuis, ik was wat vergeten en hij neem die voor mij mee.'
'Leuk', zei ik,'Ik heb jammer genoeg geen dier gekocht. Daar hadden we op dat moment geen geld voor. Ik zou mijn hond wel willen meenemen, maar dat is verboden. Jack is onze waakhond, hij is echt heel lief! Maar waarschijnlijk had het toch niet gemogen van pa'.
Allison en Sidney waren even stil en begonnen toen weer verder te praten.Ik wierp een trieste blik naar buiten. Het troosteloze landschap was veranderd in groene glooiende heuvels. Trots keken ze me aan en ademloos keek ik op hen neer. Ik had nog nooit bergen gezien.
'Waar woon jij?' vroeg Allison.
'In Walnut Grove. In Amerika.'
'Wow!' riep Sidney verbijsterd.
'Jij komt van ver!'
Allison keek me aan.
'Was daar geen school dan?'
'Jawel, maar mijn moeder, Caroline Ingalls, heeft op Zweinstein gezeten. En stiekem wilde ik ook wel Engeland en Schotland enzo zien, dus daarom ben ik hier.'
Ik wilde nog verder praten over mijn leven en waarom ik naar Zweinstein was gegaan, maar mijn gepraat werd onderbroken door een luid geroep dat uit het gangpad kwam.
'Eeeeeeten! Snoep! Chocoladekikkers! Pompoentaartjes! Wilt er iemand snoep van de kaaaar? Snoep! Lekkers! Eeeeeeten!'
Allison kwam meteen in beweging. Ze pakte haastig wat geld, knoeten en sikkels wist ik, en ze snelde de coupé uit. Ik zag dat ook Sidney haar verbaast aankeek. Ze keek naar mij en ik haalde mijn schouders op. Nog geen minuut later stormde Allison de coupé weer binnen.
'Hey girls, ik heb wat snoep voor jullie meegebracht. Smekkie?'
'Wat is dat voor snoep?' Zei ik achterdochtig, wijzend op een grijskleurig boontje dat op haar hand lag.
'Oh, dat is dus een smekkie. Ik denk dat het iets van peper of zout is. Die zou ik maar niet nemen als ik jou was. Deze rose is denk ik lekkerder. Aardbei misschien. Wil je?'
Ik aarzelde, maar Allison drong aan en uiteindelijk pakte ik het maar aan. Sidney volgde mijn voorbeeld. Voorzichtig stak ik het in mijn mond. Allison had gelijk, het smaakte naar fruit. Ik weet niet of het aardbei was, dat heb ik nog niet zo vaak geproefd, maar ik geloof het wel.
'Wat is dat?' Vroeg ik smakkend. Ik had het gemunt op een blauw met goud versierd doosje, dat op de schoot van Allison lag.
'Oh, dat. Dat is', zei Allison,'een chocokikker.'
'Een wát?'
'Een chocokikker. Dat is chocola in de vorm van een kikker. Lekker hoor. Wil je ook eens proberen?'
Ik pakte het doosje uit haar uitgestrekte hand.

Reacties: