Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Dance with me tonight || Harry Styles » 01 ~ It's a mask.
Dance with me tonight || Harry Styles
01 ~ It's a mask.
De geur van de lente trok in mijn neusvleugels en ik nieste. Mijn witte All-Stars stonden stevig op de roestige pendalen en ik trapte tegen de noordwesten wind in. Er ontsnapte een grom uit mijn keel toen net het stoplicht op rood sprong en ik liet mijn fiets stoppen naast een meisje. Ze had lang, blond haar tot haar navel en het was ongelofelijk stijl, heel wat anders dan mijn donkerbruine krullen. Ze moest het gevoelt hebben, ik zat haar ontzettend dom aan te gapen toen ze opeens haar hoofd omdraaide en recht in mijn groene ogen aankeek. Op mijn beurt keek in naar haar blauw/grijze ogen, ze stonden koud en gevoelloos. Zo ontzettend koud, ik rilde en keek weg. Voorzichtig keek ik weer of het onbekende meisje nog steeds naast me stond, maar ze was verdwenen. Achter me hoorde ik getoeter en ik schrok op uit mijn gedachtes. Het licht van het stoplicht was op groen gesprongen en snel fietste ik weg.
De gymzaal was niet ver weg van mijn eigen huis vandaan en ik was er binnen een kwartier. Met een vaartje reed ik soepel de bocht om, waar ik abrupt in mijn remmen kneep en hierdoor bijna over m’n stuur tuimelde. Het meisje met de koude ogen stond tegen iemand anders te praten. Ze keek op toen ze het gepiep van mijn remmen hoorde en ze trok een wenkbrauw op. Zo normaal mogelijk liep ik langs haar, waar ze me even tegenhield. “De volgende keer kan je ook binnendoor, dat is sneller.” Zei ze zachtjes, het was eigenlijk meer fluisteren. Maar toen ik wat terug wilde zeggen liep ze al met haar vriendin naar binnen. Ik stond verstijfd en ik had geen idee hoe lang ik in die positie stond, totdat er opeens een jongen naar me toe kwam. “Heeft ze je laten schrikken?” vroeg hij grijzend aan me terwijl hij zijn hand uit stak. “Ze kan af en toe nogal apart zijn tegen vreemden, ik ben Jesse.” Vriendschappelijk schudde ik zijn hand. “Harry.” Antwoordde ik nog half wazig. “Oh, dus jij bent die nieuwe!” lachte Jesse, dat woord ‘nieuwe’ stond me niet aan. Het voelde alsof iedereen al een oordeel over me had, zonder me echt te kennen. Ik knikte en zette mijn fiets in het rek, waarnaar Jesse en ik samen naar binnen liepen.
In de kleedkamer van de mannen babbelde Jesse er vrolijk op los, welk meisje hij nu weer aan de haak had geslagen. Het lukte me op de goede momenten ‘oh’ en ‘echt waar?’ te antwoordden, terwijl mijn gedachten bij het meisje waren. Er kwamen ook nog andere jongens binnen en ze begroette Jesse allemaal met een halve omhelzing, waarop hij weer schreeuwde dat ‘de nieuwe’ er was. De ogen richtten zich dan op mij en ik voelde me een beetje ongemakkelijk. “Hoi, ik ben Niall.”, “Vincent” , “John”, “Marcel”, terwijl hij me behoorlijk hard op m’n schouder sloeg, “Patrick, maar je mag mee ook Ster noemen.” & “Chris”. Sowieso was ik de eerste paar namen allang vergeten en iedereen begon zich rustig om te kleden. Er kwamen nog een paar jongens binnen druppelen die zich ook allemaal even aardig voorstelde, maar de namen bleven gewoon niet in mijn hoofd hangen. Jesse stond om me heen te dartelen al een klein veulentje, “ben je al klaar? Ik wel namelijk, dan kan ik je aan de meiden voorstellen!” en hij gaf me een knipoog. Ik knoopte het koordje van mijn joggingbroek vast en liep met een half briesende Jesse de gymzaal binnen. Deze zag er heel anders uit dan de gymzaal uit mijn oude dorp. Eigenlijk was het niet eens een gymzaal meer, het was gewoon een fitnessruimte, zonder fitnessapparaten. Er lag zwart linoleum over de vloer en elke vrije muur was beplakt met spiegels, om jezelf te kunnen zien. Waar ik eigenlijk helemaal niet blij mee was.
Jesse trok me mee naar een groep meisjes, die druk aan het praten waren met elkaar. “Hé, dit is Harry.” Introduceerde hij me bij de meisjes, alsof ik dat zelf niet kon. Ik begon me echt te irriteren aan de jongen, hij deed alsof hij mijn beste vriend was, hoewel het vast uit vriendelijkheid zou gaan. Een lang donker meisje keek me uitdagend aan, haar bruine ogen scande mijn hele lichaam. Terwijl mijn ogen juist de omgeving af speurde, zoekend naar een stukje van het mysterieuze meisje van de fiets. Er werden weer mensen aan me voorgesteld en ik was ook niet meer van plan moeite te doen om de namen te onthouden. Christina, Louise, Angelique, Fleur, Brenda, Iris, Demi, Laura, Anne, verschillende namen vlogen rond mijn oren, terwijl mijn ogen nog steeds zochten naar de paar ogen, die een paar minuten geleden nog in mijn ogen hadden gekeken. “En diegene die jij zoekt heet Daphne.” Plaagde Jesse me en mijn wangen begonnen te gloeien. Snel deed ik even net alsof ik mijn haar goed deed met m’n vinger waardoor ik naar beneden moest kijken. Wat was er in godsnaam aan de hand met me? Normaal gesproken zou ik mee lachen en een steengoede opmerking maken, maar nu begon ik gewoon stom te blozen. Deze hele situatie maakte me nerveus. Ik keek op en zag dat ze net de zaal binnen gekomen was. Haar blauwe ogen waren strak op me gericht en ze stonden emotieloos, haar lippen waren een strakke streep en je zag de hoge jukbeenderen goed zitten. Er begonnen wat vlinders in mijn buik te fladderen, iets wat ik juist niet verwachtte. Ik glimlachte flauwtjes naar haar, maar ze glimlachte niet terug. In tegenstelling, haar ogen begonnen nu meer vuur te spuwen en ik keek maar weer weg. Ze was fascinerend en inspirerend, ze was ook bijzonder en waarschijnlijk zat er onder dat uitdrukkingloze gezicht een heel zacht persoon, die bang was voor de buitenwereld. Opzicht vond ik haar best leuk, zonder haar te kennen.
Het probleem was alleen dat ze me waarschijnlijk niet uit kon staan.
Reacties:
Dit klinkt heel leuk en erg interessant, ik heb alleen wel een tip voor je.
Je niveau ligt al erg hoog, maar je kan het nog beter maken om de volgende keer dit te doen:
Zo normaal mogelijk liep ik langs haar, waar ze me even tegenhield.
“De volgende keer kan je ook binnendoor, dat is sneller.” zei ze zachtjes, het was eigenlijk meer fluisteren. Maar toen ik wat terug wilde zeggen liep ze al met haar vriendin naar binnen.
Ik stond verstijfd en ik had geen idee hoe lang ik in die positie stond, totdat er opeens een jongen naar me toe kwam.
“Heeft ze je laten schrikken?” vroeg hij grijzend aan me terwijl hij zijn hand uit stak. “Ze kan af en toe nogal apart zijn tegen vreemden, ik ben Jesse.”
Ik weet niet hoe ik het precies, maar als je met dialogen begint kan je het beste op een nieuwe regel beginnen, dit is fijner voor je lezers om te lezen. Anders dan lees je zo aan één stuk door en dat kan gaan irriteren bij sommigen. But no worries, je bent al super goed! Kus
woowww,
ik wil ook graat melezen!
ben benieuwt wat er gaat gebeuren!
snel verder!
OOOOOOO Omgggg goeeed. Ik vind het leuk dat je je eigen naam gebruikt. Ik be het met Faylinnetje eens^^ Ik heb geen tips behalve dat je gewoon zo verder moet gaan.
Echt heel goed! Ben benieuwd naar de rest :3