FanFic.nl

Still the one

3

Harry keek me aan. "Waarom ben je nog bij hem? 'Unless it’s mad, passionate, extraordinary love, it’s a waste of your time. There are too many mediocre things in life; Love shouldn’t be one of them.'" Hij citeerde de film 'Dream for an Insomniac', ik wist het, want ik had die film laatst nog gezien.
"Gaat je allemaal niks aan," zei ik kortaf en ik draaide me om. Ik had geen zin om dit met hem te bespreken, de jongen die ik drie jaar niet heb gezien. "Sorry," mompelde hij. We zeiden verder niks tegen elkaar tot Anne terug kwam en de stilte verbrak. "Het is zo wel klaar of niet?"

Tijdens het eten werden er de hele tijd grapjes gemaakt tussen Gemma en Harry, ze zagen elkaar nauwelijks en ze probeerden tijd in te halen, net als Anne en Robin deden met Harry, maar die hadden tijdens het eten meer aandacht voor mij. Ze stelden me allerlei vragen, waar ik nu woonde, wat ik nu deed, enzovoorts. Gelukkig werden ze niet te persoonlijk want ik had geen zin om mijn mislukte leven met iedereen aan tafel te delen, al helemaal niet met Harry, ik wilde hem in de waan laten dat mijn leven perfect was. Diep van binnen wist ik dat hij erdoorheen zag, maar ik hoopte maar van niet.
Na het eten besloot ik zo snel mogelijk naar huis te gaan, voor als Max thuis kwam. Ik had het in tijden niet zo gezellig gehad en ik moest toegeven dat ik de warmte van een gezin wel miste. Ik hielp met opruimen en vertelde toen dat ik echt moest gaan. Ik omhelsde Anne en zei dat ik mezelf wel uit kon laten. Ik liep de woonkamer in, zwaaide even naar Gemma en Robin die tv aan het kijken waren en liep toen naar de voordeur. Net toen ik naar buiten wilde lopen kwam Harry de trap af. "Ga je alweer?" vroeg hij. Ik keek hem aan en knikte. "Max vraagt zich vast af waar ik ben," zei ik. "Heb je het niet verteld?" vroeg Harry verbaasd. Ik schudde mijn hoofd en deed de deur open. "He, Clau. Het spijt me dat ik nooit meer wat van me heb laten horen. En het spijt me van de ruzie die we kregen voor ik wegging." Ik keek hem verbaasd aan, dat had ik niet verwacht. Ik voelde mijn mondhoeken omhoog gaan en keek hem glimlachend aan. "Vergeven en vergeten," zei ik. Hij leek tevreden met mijn antwoord toen ik ook op zijn gezicht een glimlach zag verschijnen die de kuiltjes in zijn wangen ontblootten. "Ik zie je deze week nog wel," zei Harry. Ik knikte, zei hem gedag en liep naar buiten.

"Waar was je nou? Ik heb je geprobeerd te bellen!" Max stond schreeuwend aan de andere kant van de kamer, ik had mijn tas nog niet eens neer kunnen zetten. "Ik was ergens wat eten! Bij Anne! Mijn mobiel zat in mijn tas, en jij zou toch ergens anders eten?" schreeuwde ik terug. Max slaakte een kreet van woede en stampvoette heen en weer. "Waarom ben je zo opgetut als je bij Anne ging eten? En wie is Anne?" Ik zuchtte, ik had geen zin om met hem te praten en ik draaide me om. "Keer me niet de rug toe, kreng!" riep hij. Ik hoorde zijn voetstappen achter me en ik zette het op een rennen. Ik rende door de hal naar de voordeur terwijl Max scheldend achter me aan rende, ik deed de voordeur open en wilde naar buiten rennen toen hij me vast greep. Aan zijn ogen zag ik dat hij drugs had gehad. "Laat me los," zei ik terwijl ik hem van me af probeerde te schudden. Hij lachte en hield me stevig vast. "Ik ga buiten de deur wat eten, jij slaapt vanavond op de bank," snauwde hij en hij liet me los toen hij de deur uitliep en hem achter zich dicht trok. Ik zuchtte. Ik liep naar de badkamer en haalde mijn make-up eraf. Toen liep ik naar onze slaapkamer en trok wat dekens van het bed af en pakte een kussen. Ik legde het op de bank neer en ging er vast in liggen en deed de tv aan. Ik voelde mijn ogen langzaam dicht vallen en voor ik het wist lag ik te slapen.

Ik werd wakker door gestommel door de huiskamer. Ik deed langzaam mijn ogen open en zag dat Max in de keuken stond. Ik hoorde gegiechel en gefluister. Ik kwam stil van de bank af en sloop naar de keuken. Tot mijn grote schok zag ik een meisje op het aanrecht zitten die een boterham at. Ze zag er hartstikke ordinair uit en Max stond tussen haar benen en praatte met haar. Zijn hand lag op haar bovenbeen en haar vrije hand had ze op zijn schouder geplaatst.
"What the fuck?" Beiden keken geschrokken om toen ze mijn stem hoorden. "Clau! Het is niet wat het lijkt," zei Max geschrokken en hij haalde snel zijn hand van haar been en deed een stap naar achter. "Nee dat zal," zei ik. "Wie is dat?" vroeg het meisje op het aanrecht terwijl ze mij aankeek. "Ik ben zijn vriendin, goedenavond," zei ik. Het meisje keek geschrokken naar Max en naar mij. "Klootzak," fluisterde ze en ze sprong van het aanrecht af en pakte haar tasje. "Bel me nooit meer," zei ze. We keken haar na en Max keek me schuldbewust aan. "Bel me nooit meer? Dus je hebt vaker contact met haar?" schreeuwde ik en ik zette mijn handen demonstratief in mijn zij. "Claudia, ik kan het uitleggen!" zei Max terwijl hij op me af stapte en mijn hand pakte. "Blijf met je gore tengels van me af!" riep ik en trok mijn arm terug. "Sla niet zo'n toon aan! Laat me het uitleggen!" Max verhief zijn stem en ik merkte dat ik een stapje achteruit zette. "Nee, Max, ik ben er klaar mee! Dit is al de zoveelste keer!" gilde ik. Hij kwam op me af. "Schreeuw niet zo, slet!" riep hij. Ik draaide me om met tranen en wilde weglopen naar de bank. "Rot op uit mijn huis!" riep Max me achterna. "Het is net zo goed mijn huis!" protesteerde ik. Max betaalde, maar hij kon me er nu toch niet uit schoppen? "Nee, dat is het niet! Dat weet je dondersgoed! Bovendien ben ik jouw gezeur spuugzat! Pak je spullen, met een kwartier ben je weg!" riep hij terwijl hij zich omdraaide. Ik staarde hem aan. "Stuur je me serieus midden in de nacht de straat op?" vroeg ik. Weer draaide hij zich om en hij kwam woedend op me af gerend. "OPROTTEN!" schreeuwde hij en hij haalde uit. Ik voelde zijn vuist tegen mijn jukbeenderen aan komen en ik slaakte een kreet. Ik viel op de grond en zag Max' voeten weglopen. Ik voelde tranen over mijn wangen rollen toen ik opstond en naar de slaapkamer rende. Ik gooide wat kleren in mijn tas, de meeste spullen liet ik achter. Ik rende de voordeur uit en gooide die achter me dicht, ik hoorde Max niet achter me aankomen terwijl ik huilend naar buiten liep. Ik had geen idee waar ik heen moest.
De hele nacht zwierf ik een beetje rond, ik had wat gedronken in een cafe die nog open was, maar was geen knappe jongen tegengekomen waar ik mee naar huis had kunnen gaan en zodra we in bed lagen snel in slaap had kunnen vallen. Het was vijf uur toen ik me liet vallen op een bankje in het park. Ik staarde naar de hemel die licht aan het worden was en de vogels die aan het zingen was. Langzaam vielen mijn ogen weer dicht.

Ik werd wakker van een stem die mijn naam zei. Ik deed mijn ogen open die moesten wennen aan het felle zonlicht. Toen ik mijn ogen opendeed duurde het even voor ik kon plaatsen van wie de stem afkomstig was. Harry. Hij had een trainingspak aan en er stonden zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd, hij was blijkbaar aan het hardlopen. "Jezus, hoe vroeg is het?" vroeg ik. "Half zeven," antwoordde Harry. Ik keek hem nog verbaasder aan dan dat hij mij aankeek. "Ik kon niet slapen," beantwoordde hij mijn blik. "Wat doe jij hier?" vroeg hij. Ik probeerde snel een excuus te verzinnen en zocht naar de goede woorden. "Ik ben vannacht uit gegaan en heb blijkbaar teveel gedronken," zei ik met mijn beste glimlach. Harry's blik gleed naar mijn tas. Ik probeerde een excuus te vinden maar mijn hersenen werkten niet echt mee, Harry's ogen knepen samen en ik zuchtte. "Ruzie met Max," zei ik toen. "Is dat ook de reden van die blauwe plek op je gezicht?" vroeg Harry bezorgd. Ik staarde naar mijn voeten, wat moest ik hier nou op reageren? "Kom mee, je kunt wel even bijslapen bij ons in de logeerkamer, douchen enzo," zei hij en hij stak zijn hand naar me uit om me omhoog te helpen. "Nee, ik wil jullie niet van last zijn," zei ik en schudde mijn hoofd. "Dat ben je niet, kom op, of ik sleur je mee," zei hij met een geruststellende glimlach. "Een douche klinkt wel heel verleidelijk," zei ik en lachte terug toen ik zijn hand aanpakte en opstond. Ik pakte mijn tas, Harry stelde voor om hem te dragen maar dat weigerde ik. Samen liepen we naar zijn huis. "Sorry dat ik je hardloopsessie heb verstoord," zei ik. "We kunnen nu nog wel een wedstrijdje houden?" stelde Harry voor met opgetrokken wenkbrauwen. Nog voor ik had kunnen reageren trok hij al een sprintje. "He! Dat is oneerlijk!" riep ik en rende achter hem aan terwijl mijn tas in de rondte zwaaide. Na zo'n honderd meter stopte hij. Hijgend kwam ik naast hem staan en hij begon te lachen, ik lachte mee. "Jouw conditie stelt ook niet veel voor!" zei hij terwijl hij naar mij wees. "Helaas wel ja," zuchtte ik. "Je deed altijd zo veel aan sport," zei hij. "Niet echt meer veel tijd voor gehad," zei ik schouderophalend. Even bleef het stil tussen ons en ik zag Harry's ogen me onderzoekend in zich opnemen. "Waarom kon je niet slapen?" vroeg ik om de stilte te verbreken. "Jetlag," zei hij. Ik wendde mijn blik van Harry af en zag dat we er al waren.

Reacties: