FanFic.nl

The Goblet of Fire

De Sorteerceremonie

Als de trein tot stilstand komt, kijken we alle vier teleurgesteld door de ramen. We hadden allemaal gehoopt dat het zou stoppen met regenen, maar het is ondertussen alleen maar erger geworden, dus we sjokken met grote tegenzin tussen de mensenmassa naar de uitgang. Daphne klaagt over dat ze net haar mantel aan heeft gedaan en dat hij nu al nat gaat worden, en hoewel ik haar teleurstelling deel, moet ik om haar glimlachen. Ik heb mijn beste vriendin ontzettend gemist in de tijd dat ze op vakantie was in Italië. 'Hou je mantel boven je hoofd, dan word je niet zo nat. En je mantel werd toch wel nat,' zeg ik tegen haar. Tegen de tijd dat we hijgend bij de koetsen aakomen, lekt het regenwater door onze mantels heen, maar toch zijn we niet zo nat als Carlo en Leon, die weigerden er zo stom bij te lopen als ons. Als we droog onder de beschutting van het koetsdak zitten, lachen we ze hard uit. Eenmaal in het kasteel staan er emmers en tonnen om natte schoenen en mantels in te doen, maar veel leerlingen verkiezen om ze bij zich te dragen, in de wetenschap dat Vilder ze waarschijnlijk weg zou gooien. Ik giet het water uit mijn schoenen in een emmer en wring mijn mantel en mijn haar uit.
'Dames en heren, willen jullie mij volgen naar de Grote Zaal?' Professor Banning stond bij de deuren van de Grote Zaal, die na één zwiep van zijn toverstok openzwaaiden. Er zat nog niemand. Daphne en ik nemen afscheid van Carlo en Leon en lopen naar de tafel van Ravenklauw, waar nog meer meiden elkaar enthousiast begroeten en jongens met elkaar grinniken om een grapje dat alleen zij snappen.
'Kijk, het zijn Mooie Marina en Perfecte Cho,' zegt Daphne als reactie op de twee meisjes die aan kwamen lopen naar de tafel. De bijnamen die Daphne en ik hun hebben gegeven zijn twee jaar geleden ontstaan, toen Marina Elsdonk en Cho Chang, die nu hun vijfde jaar ingaan, hadden gespijbeld bij Kruidenkunde omdat Professor Stronk had gezegd dat ze na die les waarschijnlijk hun nagels moesten schoonmaken, en een lange douche nemen. Dat leek de twee vriendinnen zo smerig dat ze maar weg gebleven waren, maar het bleek dus dat we die les alleen planten in potten moesten zetten. Daphne en ik besloten dat die twee zich veel te veel bezighielden met uiterlijk, en in een lacherige bui na dit incident waren die bijnamen gekomen.
Marina schenkt ons een boze blik, maar Cho besluit blijkbaar dat ze te goed voor ons is en loopt zonder iets te doen door naar het eind van de tafel. Ik zoek naar een gezicht met bruine ogen, zwart haar en een kleine mond. Dan zie ik haar. 'Padma!' roep ik en ik zwaai naar mijn voormalige pupil. Ze had het in het eerste jaar erg moeilijk, omdat haar zusje ingedeeld was in Griffoendor en zij in Ravenklauw, en professor Banning en professor Anderling hadden afgesproken dat het goed voor haar zou zijn om een mentor uit Ravenklauw te krijgen. Ik werd daarvoor aangewezen. Officieel ben ik nog steeds haar mentor, maar nu zijn we meer vriendinnen. Ze komt snel aangelopen en geeft me een knuffel. 'Hoi!' roept ze uit. Ik begroet haar en samen gaan we aan tafel zitten.
Een ijzige maar opgewonden stilte valt als de deuren van de Grote Zaal openvliegen en professor Anderling binnen komt lopen, een hele groep doorweekte eerstejaars begeleidend naar hun sorteerceremonie. Ik heb het te doen met de druipende elfjarigen. Het is hun eerste jaar op Zweinstein, en het begint nu al met een storm. Ze vormen een rij voor het podium en Rubeus Hagrid tilt een zwaar uitziend krukje naar het midden. Professor Perkamentus, een lange grijze man met een angstaanjagende lengte, legt er vervolgens de oude sorteerhoed op.
De scheur in het ding opent zich en de opgelapte punthoed begint aan zijn lied. Toen het ding uitgezongen was, kreeg het een daverend applaus. 'Schranderheid is het allergrootste goed? Dat ellendige ding laat ons elk jaar weer op een stel bollebozen lijken!' zegt Daphne een beetje verontwaardigd.
'Ach joh, niet alle Griffoendors zijn helden en niet alle Zwadderaars zijn dooddoeners,' zeg ik haar, maar terwijl ik het zeg hoor ik hoe luguber het klinkt, gezien het incident bij het WK zwerkbal deze zomer. Dan begint de sorteerceremonie.
Ravenklauw is weer vijftien leden rijker, waaronder het zusje van Marina. Hoewel we Marina niet zo graag mogen, klappen we hard voor de komst van haar zusje, een schattig kind met grote blauwe ogen en erg veel puistjes. Na de ceremonie wenst Perkamentus ons 'Eet smakelijk' en het voorgerecht komt door de tafel heen naar boven zweven.
Het feestmaal, dat geserveerd wordt als iedereen aan hun tafel zit en de deuren zichzelf sluiten, is zoals altijd heerlijk en Daphne en ik eten ons misselijk aan toetjes. Tijdens het hoofdgerecht merk ik opeens een aanwezigheid boven me, en als ik omhoog kijk zie ik de Grijze Dame met een treurig gezicht onder het stormachtige plafond zweven. Ik moet bij mezelf bedenken dat ze haar bijnaam - de Grijze Dame - niet leuk vindt. 'Dame!' roep ik naar boven. Padma schrikt zichtbaar en kijkt naar boven. Als ze ziet dat het alleen maar een treurig kijkende Grijze Dame is - dat gebeurt namelijk erg vaak - richt ze zich weer op haar kalkoen en houd ik mijn gesprek alleen met de geest
'Hallo,' zegt ze zachtjes en ze wil wegzweven.
'Komt u niet bij het feestmaal zitten?' vraag ik aan haar. Alle andere geesten, inclusief de geesten die niet bij de Afdelingen horen, zitten gezellig aan tafel te lachen om de nerveuze eerstejaars. Hoewel de Grijze Dame niet echt een sociale geest is, vind ik het vreemd dat ze verkiest om bij het plafond te zweven.
'Ik kan het eten toch niet proeven, en niemand, behalve jij, wil met me praten,' zegt de geest, en ze vliegt vlug door de muur van de Grote Zaal de gang in. Als het eten door de tafel verdwenen is, richt iedereen zich op Perkamentus, die achter zijn podium gaat staan. Het wordt doodstil in de zaal, als je de regen en wind niet meetelt. 'Ik wil een paar mededelingen doen,' zegt de Hoofdmeester, waarna hij een lijst opnoemt van Vilder's verboden objecten en Vilder's regels.
'Het is tevens mijn onaangename plicht om jullie mede te delen dat het schoolkampioenschap Zwerkbal dit jaar niet gespeeld zal worden.'
Ik kijk naar Daphne om haar reactie te peilen, tot ik me herinner dat Daphne de rede van het afschaffen weet. Ze kijkt glunderend naar de teleurgestelde gezichten om zich heen. Ik draai me naar Carlo, die in een heftige discussie zit over hoe oneerlijk Perkamentus wel niet is. Ik glimlach om zijn geanimeerde gezicht en draai me weer naar Perkamentus, die weer verder gaat met zijn verhaal.
'Dat is dankzij een gebeurtenis die in oktober van start zal gaan, het hele schooljaar zal duren en veel van de tijd en energie van de docenten in beslag zal nemen - maar ik weet zeker dat jullie het schitterend zullen vinden. Tot mijn grote genoegen kan ik aankondigen dat dit jaar op Zweinstein -'
Zijn verhaal wordt onderbroken door een donderslag, en met dat geluid zwaaien de deuren van de Grote Zaal open. Er staat een man in de deuropening...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.